نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٤٠ � ﻧ � � ﺶﮐﻪ بﻪ او ﻏﺎﻟبﺎ � ﺮدا � ﻧﮕﺮد ﺑﺮﺧﻼف ﺷﺎ � ﻧﮕﺮﻧﺪ اوﮔﻮش ﺳپﺎرد. در پ دە اﺳﺖ. ﺳﻘﺮاط ﺑﻨﺎ بﻪ ﮔﺰارش � ﺶ بﻪ ﺳﻘﺮاط ﮔﻮش ﺳ � رﺳﺎﻻ � ﺗﻤﺎ اﻓﻼﻃﻮن ﺷﻨﻮ ﻧﺪە ی ﻟﻮﮔﻮس اﺳﺖ و اﻓﻼﻃﻮن ﺷﻨﻮﻧﺪە ی ﺳﻘﺮاط. اﻣﺎ � اﻓﻼﻃﻮن ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺮﺳﻦ � ﺪ ازﺳﻘﺮاط دورﺗﺮ � اﻓﺰا ﻦ اﺛﺮ �� ﺷﻮد ودرآﺧ ش، ن ی ﻗﻮاﻧن � ﺷکﻞ ﻧ گ � ﺎﻟﻮ � ، ﺳﻘﺮاط ﺣﻀﻮر ﻧﺪارد د ﺪ بﻪ اﯾﻦ ﺳ � ی د و ﺷﺎ � ﮔ بﺐ ﻣﺴتبﺪ و دادگﺎە �� اﺳﺖﮐﻪ اﻓﻼﻃﻮن در اﯾﻦ اﺛﺮ بﻪ ﺗﺼﻮر ﺣﺎ ﻫ ﺶ � ﺎی ﺗﻔﺘ � ﺪ راە � ﻋﻘﺎ ﺑﺮد!؟ ﺣﺎﻓﻈﻪ ــــﺦ وﻗﺎﯾﻊ ﺧﻮب و بﺪ را بﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. آﺗﻦ ﺳﻘﺮاط � ی ﺗﺎر ﺶﻣﺼﻮن ﺷﻮدﺣﺎل بﺎ روح ﭘﺮﺳﺸﮕﺮش � ﺎ � را بﻪ ﻣﺮگﻣﺤﮑﻮمﮐﺮد ﺗﺎ ازﮔﺰﻧﺪ ز � ن ﻣﺮدم ی ﺶ از اﯾﻦ در ﺑن � ﭼﻪ ﮐﻨﺪ؟ ﭘ ن آﻧﺎن را بﺎ ﭘﺮﺳﺶ ﮔﺸﺖ، ﻧﺎدای ﻫﺎی � ﺎن � پ ﺧﻮد ﻋ ﺎی � ﭘ ت بﺎ ﺟ ی ﺣی ﮐﺮد ﺗﻮﺟﻪ آﻧﺎن را، بﻪ ﻫﺮ ﺑهﺎی �� دارﮐﺮدن ﺤﻪ � ﺸﺨﻨﺪ ﺧﻮد، بﻪ ﻣﻌﻨﺎ ﺟﻠﺐ � اﺣﺴﺎﺳﺎت آﻧﺎن بﺎ ﻧ ﮐﺮد. ﺣﺎل بﺎ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎی ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد از ﺳﻘﺮاط ﭼﻪ ﮐﻨﺪ، اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻪ ﺑﻮد و ﭼﻪﮔﻔﺖ و ﭼﺮا بﻪ ﻣﺮگ ب در ﻧﻈﺮشی گ � پ ﭼﻪ ﺑﻮدﮐﻪ زﻧﺪ ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪ؟ دری � ﺑهﺎ ﺷﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﺗﻮان در ب را ی گ � پ ﺣﻔﻆﺟﺎن ﻧﺒﻮد وزﻧﺪ ی ﺴﺖ � ﻣﻌﻨﺎ ﺷﻤﺮد؟ آن ﭼ � ﺗﻮ ﮐﻪ گ � ان بﺎ آزاد ﻢﮐﺮد؟ اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ � ﺴﻠ � ﺟﺎن ﺧﻮد بﻪ آن ی ﻫﺎﮐﻪ ﻧﺎﻇﺮ بﻪ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ، ﻣﻌﻨﺎی � ﮕﺮان � پ آن ﺑﻮد و از د ﮐﻪ ﺳﻘﺮاط دری ن بﻪ ﺪای � ﺧﻮاﺳﺖ، ﺣﺎل در آﺗﻦ از ﻣ � ن ﻫﻤﭽﻮن ﺳﻘﺮاطﮔﺬر ﺪای � ﻣ � ﮐﻨﺪ و اذﻫﺎن را بﻪ ﺗﺄﻣﻞ وا دارد و در ﻋﻤﻞ � ﺸﺎن � ﺴﺖﺳﻘﺮاط را از � دﻫﺪ آﺗﻦ ﺗﻮا ﺴﺖ بﻪ او بﺪی � ﻧﺘﻮا � پﺎ در آورد و ﮐﻨﺪ، روﺣﺶ را ﺗبﺎە ﮐﻨﺪ. ﻣﻨﺎﺑﻊ: ۱ . ب ض و ﭘﺮی ﺳﻮﺳهﺎی ت رﺿﺎ داوری اردکﺎی � ﺴﺖ؟ دﮐ � ﺳﻘﺮاط اﻓﻼﻃﻮن ﮐ ۲ . ﺳﻘﺮاط ژان ﺑﺮن ﺻﻔﺤﻪ ۴۸