نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٤٢ و ﺧﻮد را وا رﻫﺎن « � ﺻﺎدر ﻧ ﺸﺪە اﺳﺖ � ی ﺗﻦ � بﻪ اذن ﺧﻮد اﺳ � ﮐﻨﺪ. آد ﮐﻪ ﺣﺎل ﺑﺘﻮاﻧﺪ بﻪ اذن ﺧﻮد آن را رﻫﺎﮐﻨﺪ. ﻦ آﻣﻮزە �� ﺎم ﺳﻘﺮاط، آﺧ � ﭘ � : ﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ � ﺎن دوﺳﺘﺎ � اش، در ﻣ ﺗﻮان ﺗﻦ ﺶ �� ﺧ ﺮ ﺑﺘﻮان از ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺎدە � ﻧﺠﺎت داد ا گ � را بﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ارادە از ﺑﻨﺪ � ت ﮔﺴﺴﺖ. اﻣﺎ ﺗﻨهﺎ وﻗی ﺮ � ﺖﮐﺮد. ا � ﻘﺖ را رؤ � ﺗﻮانﮔﺴﺴﺖﮐﻪ ﺑﺘﻮان ﺣﻘ ﺑﺘﻮان آﻧﭽﻪ را درﺟﺎن اﺳﺖﭼﺮا � غ راە ﻗﺮارداد آﻧگﺎە � ﻘﺖ را رؤ � ﺗﻮان ﺣﻘ ﺖ ف از ت ﻦ اﺳﺎرت، ﮔﺬﺷن �� ی از آﺧ ﺎﻓﺖ. اﻣﺎ رﻫﺎی � ﮐﺮد و بﻪ آزادی ﺧﻮد دﺳﺖ ﮕﺮی. � ﺶ اﺳﺖ وﻧﻪ بﻪ دﺳﺖد �� ﺟﺎن، ﻧﻪ بﻪ دﺳﺖﺧ روح رﺳﺎﻟﻪ ﺪون ی ﻓ � ﺎ ﺴﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ � ﺴﺖ، ﺗﻨهﺎ ا � ﻧ � ﺴﺎن را � اﯾﻦ اﺳﺖ: ﻣﺮگ را بﻪ ﺳﺎﺣﺖ ا � ﻧ � ﮑﻮر را ﮐﻪ � ی د. ﺳﺨﻦ اﭘ � ﻣ ﺪ �� ﮔ » ﺮ ﻣﻦ � ت ﺳﻢ ا � از ﭼﻪ روی از ﻣﺮگ ﺑ ﺴﺘﻢ � ﺮﻣﺮگﻫﺴﺖﻣﻦ ﻧ � ﺴﺖوا � ﻫﺴﺘﻢ ﻣﺮگﻧ « � ﺗﻮان بﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎﮔ ﺮﻓﺖ: ت روح ﻣﻦ ﻫﺴی ﻦ ﻣﺮگ �� ﺮﺑﺘﻮان ﺗﻤ � ﺴﺖوا � پ ﻧ ت دری ﺴی � ای اﺳﺖﮐﻪ آن را ﻧ � ﮐﺮد ﺐ اﻧﺘﻘﺎدی راﮐﻪ ﺑﺮ ﻗﻮل � ﺗﻮان اﺿﻄﺮاب را از ﺧﻮد زدود و بﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗ ﮑﻮر وارد اﺳﺖ ﻣ � اﭘ ﺴﺖ. � ﻦ دا �� ﺴﺖ وﺳﻘﺮاط را آﻣﻮزگﺎر اﯾﻦ ﺗﻤ � ف دا � ﻨﺘ رﺳﺎﻟﻪ ﺪون بﻪ دورە � ی ﻓﺎ ی کﻤﺎل اﻓﻼﻃﻮن ﺗﻌﻠﻖ دارد. در اﯾﻦ ﺳﺎل ﺎ ﻫ ﺸﻪ � ﺳﻘﺮاط و اﻧﺪ ی اودﻏﺪﻏﻪ ی اﻓﻼﻃﻮن ﺑﻮدە اﺳﺖ. کﺎریﮐﻪ درآﭘﻮﻟﻮژی � ﻧﺎﺗﻤﺎم ﻣﺎﻧﺪە ﺑﻮد در اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻤﺎم ﺮ در آﻧﺠﺎ وﺟﻮد ﻣﻨﮑﺮان و � ﺷﻮد. ا دﺷﻤﻨﺎن، ﺳﻘﺮاط را واداﺷﺖ ﻣﺤﺘﺎط بﺎﺷﺪ و بﻪﮔﻮﻧﻪ ﺪ ﺗﺎ �� ای ﺳﺨﻦ بﮕ بﺬر ﺪ �� ﺖ بﮕ � ﺪ را در دل آﻧﺎن بکﺎرد و در ﻧهﺎ � ﺗﺮد » ﻨﻮن وﻗﺖ آن اﺳﺖﮐﻪ ﻣ � ا ﻦ � ﮏ از ﻣﺎ را � اﯾﻨﮑﻪﮐﺪاﻣ � و گ � ﺸﺘﺎبﻢ و ﺷﻤﺎ بﻪ ﺳﻮی زﻧﺪ � بﻪ ﺳﻮی ﻣﺮگ � ﻧ � ﺶ دارد، ﺟﺰ ﺧﺪا ﮐ � ﮑﻮ در ﭘ � ﻧ داﻧﺪ « ﺖ � ﺪون بﺎ ﻗﺎﻃﻌ � ﺣﺎل در ﻓﺎ � ﺳﺨﻦ �� ﮔ ﺶ � ﺶ و ﻧﻪ ﻣﻨﮑﺮا � ﺪ. ﺳﻘﺮاط بﺎور ﺧﻮد را در ﺣﻀﻮر دوﺳﺘﺎ � ﻣﺴﺘﺪل � ن ﮐﻪ بﺎ آﻧﺎن ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﻌﻨﻮی دارد و ﺎنﮐﺴﺎی � ﮐﻨﺪ، در ﻣ داﻧﺪﮐﻪ � بﺎ او ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻧ ﺎﺑﻨﺪ و بﻪ � ن ﮐﻪ بﺨﻮاﻫﻨﺪ بﻪ بﺎوری درﺳﺖ راە ﮐﻨﻨﺪ ﺟﺰ زﻣﺎی ی ﻘﺖ ﻣﺴﺘﻌﺪ ﻓﻀﺎی � ﺎن ﺣﻘ � ﺎق و ﻣﺸﺎرﮐﺖ داﺷﺘﻪ بﺎﺷﻨﺪ. ﺑ � ﮔﻔﺘﮕﻮ اﺷت