نامیرایی

ی رﺳﺎﻟﻪ ﻓﺎ � ﺪون، � و ﺗﻤ � � ﻦ ﻣﺮگ ١٤٣ دوﺳﺘﺎﻧﻪ � ﺎن ﻣﻨﮑﺮان بﺎل ﻧ � ﻘﺖ در ﻣ � اﺳﺖ. ﺣﻘ ف � ﻪ ﻣﺨ � ﺪ بﻠ � ﮔﺸﺎ � � ﺎن ﻣﻨﮑﺮان از ﺧﻮد دﻓﺎع � ﻣﺎﻧﺪ. ﺳﻘﺮاط در آﭘﻮﻟﻮژی در ﻣ ﮐﻨﺪ و در � ﺎن ﻣﺸﺘﺎﻗﺎن ادﻋﺎیﺧﻮد را ﻣﺴﺘﺪل � ﺪون درﻣ � ﻓﺎ � ﮐﻨﺪ. اﯾﻦ دوﻓﺮق ﮐﻨﺪ. � ف ﻣﺎﻧﺪ در اﯾﻨﺠﺎ اﺛبﺎت � ح ﻧﺪاﺷﺖ و ﻣﺨ � ﻪ ﺟﺎی ﻃ � آﻧﭽﻪ در دﻓﺎﻋ ﻮد. ﺷ رﺳﺎﻟﻪ ﻓﺎ ﻧﻪ � ن ﺑﺮوﺟﻮد روح اﺳﺖ اﻣﺎ رو ﺪون اﺛبﺎت ﻣﺪﻋﺎی ﺳﻘﺮاط ﻣﺒی � از � ﻪ رو � ﻪ آﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻫﻮﻣﺮ ﺑﺮ آن ﺑﻮد و ﻣﻘﺒﻮل ﻋﺎم، بﻠ � از ﺟنﺲ ﺳﺎ � ﺴﺖ، و � ﻪ ﻧ � ت دارد، ﺳﺎ ﺟنﺲ وﺟﻮدﮐﻪ ﻫﺴی ﺎت داﺷﺘﻪ بﺎﺷ � ﺗﻮاﻧﺪ ﺣ ﺪ و ت ﻧﺪارد بﺎﻋﺚ � ﻪ اﺳﺖ و بﺎ ﻋﺪم ﻓﺮ � ﮐﻪ از ﺟنﺲ ﺳﺎ � ﻣنﺸﺄ اﺛﺮ بﺎﺷﺪ. رو � ﺷﻮد ﮐﻪ ﮐﻪ � دﻧﯿﻮی بﻪ ﺟﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد و ﺣﺎل آﻧﮑﻪ بﻘﺎی رو گ � زﻧﺪ ﺖ � ﺪە داﺷﺖ ﻫﻢ در ﺗﻘﺎبﻞ بﺎ بﺎور ﻋﻤﻮم ﺑﻮد ﻫﻢ ﺟﺪ � ﺳﻘﺮاط بﻪ آن ﻋﻘ � دﻧﯿﻮی را بﻪ ﭼﺎﻟﺶ گ � زﻧﺪ ﺪە � ﺪ. در اﯾﻦ رﺳﺎﻟﻪ ا � ﮐﺸ ی ﺳﻘﺮاط بﻪ دﺳﺖ اﻓﻼﻃﻮن ق ﺳﻘﺮاط بﺎ ﭘﺮدازشواﻓﺰودە �� ﭘﺮودە ﺷﺪە، بﺎورﺣﻘ ﻫﺎی اﻓﻼﻃﻮن ادﻏﺎم ﺷﺪە اﺳ ﺖ. کﺎری ﮑﺮﮐهﻨﻪ و ﻓﺮﺳﻮدە � ﻪ ﺑﺮ ﭘ � ض ﻦ �� ﺗ ف آﺗﻦ ﻣ � ی بﺎورﻫﺎی ﺧﺮا ﻨﻮط بﻪ ن ی ی ﺗﺮﮐﺶ، ﻋن � ﻦ ﺗ �� ن از ﺟﺎن اﺳﺖ و اﯾﻦ آﺧ ت ﻦ ﻣﺨﺎﻃﺮە و ﮔﺬﺷن �� آﺧ � ﻢ، ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﻓﻼﻃﻮن در اﯾﻦ رﺳﺎﻟﻪ � ﺣکﻤﺖ اﺳﺖ، ﭼﻪ ﺣﮑ ﺪ، در �� ﮔ پ ی ﺪ بﻪ ﺟﺎی آن � ﺖ روح اﺳﺖ ﻧﻪ ﺣﻔﻆ ﺟﺎن. اﯾﻦ ﻣﻌﺎدﻟﻪ را ﻋﮑﺲﮐﻨ � رﺿﺎ را ﺑنﺸﺎﻧ � ﮐ ﺸﻪ � ﺪﮐﻪ ﻧﻪ در اﻧﺪ � ﺸﻪ � ﺖ روح ﮐﻪ در اﻧﺪ � ی رﺿﺎ ی ﺣﻔﻆ ﺪ � ف بﺎ اﻓﻼﻃﻮی � ﺴﺖ، بﺎ اﯾﻦ ﻣﻼ � در ﺻﺤﻨﻪ ﻧ �� ﮕﺮ ﺣﮑ � ﺟﺎن اﺳﺖ، د ض از ﺑﺰرگ � ﮔﻔﺖ بﻌ ﺴتﻨ � ﻢ ﻧ � ﮕﺮ ﺣﮑ � ﺴﺘﻢ د � ﻠﺴﻮﻓﺎن ﺳﺪە ﺑ � ﻦ ﻓ �� ﺗ ﺪ ﻠﺴﻮف � ﺖ ﻓ � ﻧهﺎ ﮏ و ﻋﺎدﻻﻧﻪ اﺳﺖ ﻓﺎﺻﻠﻪ � ف آﻧهﺎ و آﻧﭽﻪ ﻧ ی ﺮ ﺑن � اﻧﺪ، و ا اﺳﺖ از اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ. بﻪ ﻋبﺎرت ﮕﺮﺳﻨﺠﻪ � د ﻠﺴﻮف ازﺣﮑ � ﻓ � ف ی � ی ﺗﻤ ی ﻧهﺎی ﻢ � ﻘﺖ ﻧﺪارد ﻫﯿﭻ ﻣﺴتبﺪی � ف ﺣﻘ ت ﻢ ﻣﺤﺎبﺎی ﺟﺎن ﺑﺮایﮔﻔن � ﻣﺮگ اﺳﺖ. ﺣﮑ � ﻧ ﻪ � ﺶ بﻠ �� ﺮا ﻣﺮﮔﺶ ﻧﻪ بﻪ دﺳﺖﺧ � ﻨﺖ دﭼﺎرﮐﻨﺪ، ز � ﺎن اورا بﻪ ﻟ � ﺗﻮاﻧﺪ ز ب بﻪ دﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ از اﯾﻦ روی ی ب وی � بﺎ � ﭘﺮدە ﺳﺨﻦ ﺪ. ب �� ﮔ ﺎ آﻧﮑﻪ