نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٤٤ ﺪ اﺳﺖ، � ذات ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺗﺮد و � ف اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻨهﺎ ت ﺳﻘﺮاط بﺎﮔﻔن داﻧﻢ � ﮐﻪ ﻧ داﻧﻢ � ﺎە � ﻘﺖ ﻣﺎ را از ذات ﻓﻠﺴﻔﻪ آ � در ﺣﻘ ﺪ � ی بﺎ ﻣﺮگ ﺗﺮد ﺎروی � ﮐﻨﺪ، اﻣﺎ در رو � ﺪ ﭼﻮن در آن ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﮐﻨﺎر � راە ﻧﺪارد. ﺷﺎ واﻻﺗﺮی ﺑﺮ � ی � رود و ﭼ � ﺟﺎی آن ﺸیﻨﺪ بﻪ ﻧﺎم ﺣکﻤﺖ. � � ﺴﺎن ﺣﯿﻮان ﺧﻨﺪان اﺳﺖ. ﮔﺮﭼﻪ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ � ﻨﺪ ا �� ﮔ ﻧﺎﻇﺮ بﻪ اﻧﻔﻌﺎﻻت ﺴﺎن � اﺳﺖ اﻣﺎ ا � ﺗﻨهﺎ ﻣﻮﺟﻮدی اﺳﺖﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺼیبﺖ ﺧﻮد بﺨﻨ ﺪد. � ﺎن ﻧ �� از اﯾﻦ روی اوراﮔ � ﺮا � ﻧﺎﻣﻨﺪ ز ی ە ﺷﻮد، بﺎ ﻧگﺎە بﻪ � ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮ آن ﭼ ی � ﺧ ی و ﻣﻌﻨﺎﮐﻪ رو بﻪ ﺳﻮی آن دارد در اﻧﺘﻈﺎر راﺣﺖ بﺎﺷﺪ. اﻓﻼﻃﻮن در بﺎی � و ز � ﺪون � ﻓﺎ ﺪ �� ﮔ » ﺎن ﺧﻮاﺳتﻨ � ﺧﺪا ن رﻧﺞ وراﺣﺖرا بﻪﺻﻠﺢ ی ﺪﺧﺼﻮﻣﺖﻣﺎﺑن ﮏ � ﺸﺎن را در � ﺪﻧﺪ پﺎﻫﺎ � ﻞ ﮐﻨﻨﺪ، و ﭼﻮن اﯾﻦ دو اﻣﺘﻨﺎع ورز � ت ﺗبﺪ و دوﺳی � �� ی ﮐﺮدﻧﺪ، از اﯾﻦ روی ﻫﺮگﺎە � زﻧﺠ � ﺲ � ﮕﺮی از � ﺪ د � آ رﺳﺪ «. � آد � ﻣﻮﺟﻮدی زﻣﺎﻧﻤﻨﺪ اﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ او � ن رود زﻣﺎی ن ی � ﺪ. رﻧﺞ و راﺣﺖ ﻧ � پﺎ بﻪ ﺗﺒ � ن اﺳﺖ. آد ی ﭼﻨن � ﮐﻪ � � ﻊ رﻧ ب � ﮐﺸﺪ در اﻧﺘﻈﺎرراﺣﺖ اﺳﺖ، و ﺪ � ﺎ � ت دﺳﺖ اﻓﺰود: آﻧگﺎە ﮐﻪ بﻪ راﺣی ﺎبﺪ � � ش و ﻏﻔﻠﺖ از راە � ﻓﺮاﻣﻮ رﺳﺪ و � آﻧگﺎە ﮐﻪ رﻧﺞ ﺣﻀﻮر دارد. اﻓﻼﻃﻮن از اﯾﻦ اﺳﻄﻮرە ﺑهﺮە گ � ﮐﺸﺪ درﻣﺎﻧﺪ � � ف را بﺎ بﺎورﻋﻤﻮم وﻓﻖ ﻠﺴﻮﻓﺎن ﯾﻮﻧﺎی � ﺑﺮد و رأی ﻓ دﻫﺪ، و اﻣﻮر ﻣﺘ ﻀﺎد را ﻧﺎ � ﮕﺮ � ﮑﺪ � ش از � ﺷﻤﺮد. در ﻓﺮاﯾﻨﺪ اﺳﺘﺪﻻل ﺧﻮد در رﺳﺎﻟﻪ ﺪ � ون از ی ﻓﺎ � ش وع � اﻣﻮر ﻣﺤﺴﻮس ﮐﻨﺪ و ﻫﻤﺎن ﻋﺖ وﮐﻨﺪی را بﻪ ﻋﻨﻮان � ﻃﻮرﮐﻪ اﻣﻮر ﻣﺘﻀﺎد بﻪ اﻣﺮ واﺣﺪی ﻣﺜﻞ ﺣﺮﮐﺖ � ﺴبﺖ � گ � و ﺑﺰر � دﻫﺪ وﮐﻮﭼ را بﻪ ﻣﻘﺪار، � و ﻣﺮگ را دو وﺟﻪ اﻣﺮ واﺣﺪی گ � زﻧﺪ ﺴبﺖ � ﺷﻤﺮد و بﻪ روح � � گ � بﻪ ﻣﺮگ و از ﻣﺮگ بﻪ زﻧﺪ گ � ﻫﺴﺖ ﮐﻪ از زﻧﺪ � دﻫﺪ. رو ﺪ آ � ﻫﻤﺎن ن ی � ﻧ گ � ﻞ بﻪ ﻫﻢ ﻫﺴتﻨﺪ ﻣﺮگ و زﻧﺪ � ﺪاری ﻗﺎبﻞ ﺗبﺪ � ﻃﻮرﮐﻪ ﺧﻮاب و ﺑ ن ی ﭼﻨن ﺮ اﯾﻦ ﻓﺮاﯾﻨﺪ دوﻃﺮﻓﻪ وداﯾﺮە � اﻧﺪ و ا ﻢ � وار ﻧبﺎﺷﺪ و بﻪ ﺧﻂ ﻣﺴﺘﻘ بﺎﺷﺪ � ﺪار ﻧ � ﮕﺮ ﺑ � روزی آﻧﺎن ﮐﻪ ﺧﻮاﺑﻨﺪ د ﻞ رﻓﺘﻪ اﺳ � ﺷﻮﻧﺪ و آﻧﭽﻪ ﺗﺤﻠ ﺖ � ﺐ ﻧ � ﺎر ﺗﺮﮐ �� دﮔ � و ﺷﺪن ﻣﺘﻮﻗﻒ گ � ﺷﻮد و ﻓﺮاﯾﻨﺪ زﻧﺪ ﺷﻮد و ی ﻫﻤﻪ