نامیرایی

ی رﺳﺎﻟﻪ ﻓﺎ � ﺪون، � و ﺗﻤ � � ﻦ ﻣﺮگ ١٤٥ � ﮑﺴﺎن � ﺎء � اﺷ � ق � ﮏ ﺣﺎل بﺎ � ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ. ﺳﻘﺮاط در اﯾﻦ اﺳﺘﺪﻻ ل � ﻢ � ﺴﺎن ﺗﻌﻤ � ﺣﺮﮐﺖ ادواری ﻋﺎﻟﻢ وﺟﻮد را بﻪ ﻧﻔﺲ ا دﻫﺪ و بﺎزﮔﺸﺖ ﻧﻔ ﺲ � ﺪادﻫﺎی ﺗﮑﺮاری ﻗﻠﻤﺪاد � را ﻫﻤﭽﻮن رو ﺮ ﺑﺘﻮان بﻪ ب � ﮐﻨﺪ. اﻣﺎ ا ﺎورﺳ ﻘﺮاط ﺴﺖ. ﻓﻠﺴﻔﻪ � ﺎزی ﻧ � ی روح بﻪ بﺎزﮔﺸﺖ ﻧﻔﺲ ﻧ � ﻦ ﻣﺮگﮐﺮد ﺑﺮای ﺗﻄه �� ﺗﻤ ی � ﮕﺮی اراﺋﻪ � ﻞ د � ﺴﺎن دﻟ � ی ا ی ائ � ﻣﺮگ اﺳﺖ. اوﺑﺮای ﻧﺎﻣ � ﻦ �� ﺳﻘﺮاط ﺗﻤ دﻫﺪ. ﺶﮐﻪ در ﭘﯿﻮﻧﺪ بﺎ � ﻞ ﭘ � ﻘﺖ اﺳﺖ ﺑﺮ ﺧﻼف دﻟ � ﻞ در ﭘﯿﻮﻧﺪ بﺎ ﺣﻘ � اﯾﻦ دﻟ ﻌﺖ ﺑﻮد. � ﻃﺒ � ش وع � ی در اﯾﻨﺠﺎ، ﺳﻘﺮاط از داﻧﺎی ﮐﻨﺪ � ﺎ ﻣ � ﭘﺮﺳﺪ آ ﻤﮑﻦ � اﺳﺖ آﻧﭽﻪ را ی ﻫﻤﻮارە بﺎ ﻣﺎﺳﺖ ﺴﺖ داﻧﺎی � ن ﻧ ی ﺮ ﭼﻨن � ﻢ؟ ا � ﻢ ﻧﺪاﻧ � داﻧ � را � ی � ﺲ ﻫﻤﻪ ﭼ � � ش پﺎﺳﺦ � ﻢ و بﻪ ﻫﺮ ﭘﺮﺳ � داﻧ ﻢ، ﭼﺮا ﮐﻪ بﺎ د � دﻫ ی اﻧﺎی ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪە � ﺴﺖ و � ن ﻧ ی ﺮ ﭼﻨن � ا � ﻢ. و � ا ی ﺲ داﻧﺎی � ، ﺴﺖ � ن ﻧ ی ﻢ ﭼﻨن � داﻧ � ﺴﺖ. ﻣﺎ � ﻫﻤﻮارە بﺎ ﻣﺎ ﻧ ن ت ﻢ و آﻣﻮﺧن � آﻣﻮز ﺮ � ﺴﺖ. ا � ﺎدآوردن ﻧ � ﺟﺰ بﻪ ب ﻢ ﻃﻠﺐِ ﻣﻄﻠﻮب ی � ن را بﺪاﻧ ی � ﻫﻤﻪ ﭼ ﻞ ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ، و � وﺟﻪ اﺳﺖ ﺗﺤﺼ � ن ی ی � ﻢ در ﻃﻠﺐ ﭼﻪ ﭼ � ن را ﻧﺪاﻧ ی � ﺮ ﻫﯿﭻ ﭼ � ا ﺲ ﻻزم � . ﻢ � ﻢ بﺎﺷ � ﺧﻮاﻫ ﻢ � ﻢ در ﻃﻠبﺶ بﺎﺷ � ﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧ � ت داﺷﺘﻪ بﺎﺷ اﺳﺖ از ﻣﻄﻠﻮب ﺧﻮد ﺷﻨﺎﺧی � اﯾﻦ اﻣﺮ ﻻزم ﺶ از ﺗﻦ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ بﺎﺷ � آورد روح ﭘ ﺶ ﺻﻮرت � ﺪ و از ﭘ ت در �� ﻠﺴﻮف ﺣﻘ � ﺎدآوری اﺳﺖ. ﻓ � ب ﺗﻨهﺎ ﺖ ﺗﺠﺮی � ﺪە بﺎﺷﺪ، رؤ � ﺎء را د � اﺷ ﺎت ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺎدە � ﻦ ﻣﺮگﮐﻨﺪ ﺗﺎ بﻪ دور از ﺗﻦ و ﻣﻘﺘﻀ �� ﺪ ﺗﻤ � ﺧﻮد بﺎ گ � زﻧﺪ � ﺎبﺪﮐﻪ � ت راە ﻘی � ﺎ ﺣﻘ � ﺪە � و ﺣﻮاس ﻇﺎﻫﺮی بﻪ ا از ﺪە اﺳ � ﺶ آن را د � ﭘ ﺖ و ب درﮔﺬ ﺎء ﺗﺠﺮی � بﻪ آن ﻧﺪارد. اﺷ � ﺣﻮاس را ی ﻗﺮار � ت ﺗﻐﯿ � ﺴ � ر زﻣﺎن در � � ی ﻧﺪ دﭼﺎرﮐﻮن و ﻓﺴﺎد � ﮔ � ﺷﻮﻧﺪ و ئ اﺳﺖ در روحﮐﻪ ﻣنﺸﺄ ﺷﻨﺎﺳﺎئ � ی ات ﺛبﺎت را � ﺲ اﯾﻦ ﺗﻐﯿ � � ﺴبﺖ � ( ﺪە )ﻋﺎﻟﻢ ﻣُﺜُﻞ � ﺑیﻨﺪ و بﻪ ا دﻫﺪ. آﻧﭽﻪ ع و � ﮏ ﻧ � ﺎء، بﻪ � ت اﺷ �� ن ﺻﻮرت ﺣﻘ ﻌی � ، ﺪە اﺳﺖ � ن د ی ﺸن � ﮐﻪ درﺟهﺎن ﭘ ت اﺳﺖ، و درﮔﺬر زﻣﺎن ﻧ � ﮏ ﺣﺎل بﺎ � � ﻪﮐهﻨﻪ ﻪ و ﺗﺤ �� ﺷﻮد و ﻧﻪ بﺎ ﺗﺠ ﻞ � ﻠ � ﺎن � ش ء از ﻣ � ﮕﺮ ﻫﻤﻮارە � ش ء د � ﺎ ﻫﺮ � ن ی � ﺎ ﻣ � ت ﺣﯿﻮان �� رود. ﺻﻮرتِ ﺣﻘ � ی ی � در ﻧﻈﺮش ﺛﺎبﺖ اﺳﺖ، ﺣﺎل در ﺟهﺎن ﺧﺎرج ﻫﺮ ﺗﻐﯿ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺎﻣﻞ