نامیرایی

١٤٧ ن ت ﮏ ﻧﻮﺷن � ی ، و ﺗﮑﻨ ی ای � ﻧﺎﻣ ن ج ﻗﺎﻧﻮی � اﯾ ت ﺑﺮﺗﺮاﻧﺪ راﺳﻞ ﻣُﺮد در اﯾﺮان ﺑﺮای ﮔﺰارە وﻗی � ای ﮐﻪ ب � ﺧﻮاﺳﺖ ﺧ اﯾﻦ ب اﻓﺘﺎد. در ﻣﺮگ را بﺪﻫﺪ اﺗﻔﺎق ﻋﺠﯿی ﮐﻪ ﮐﺘﺎب � ﻣﻮرد ﮐ » ﺮا ﭼ ﺴﺘﻢ � ﻧ �� ﻣﺴ « � ﺪ ﭼﻪ � را ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد بﺎ ﻧﻮﺷتﻨﺪ؟ او ﺟﺎن بﻪ ﺟﺎن ب ﻨﻮن بﻪ ﻧﺰد دادار ی � ف او ا ﻌی � ﻢ ﮐﺮد! اﯾﻦ � ﺴﻠ � ﻦ �� آﻓ ﻫﻤ ﺘﺎﺳﺖ. اﻣﺎ ن اﺳﺖ ﮐﻪ بﻪ ﺟﺎن اﯾﻦ ﻧﻈﺮﮐﺴﺎی ﻦ اﻋﺘﻘﺎد دارﻧﺪ و او ﻧﺪاﺷﺖ، ﮐﻪ �� آﻓ � ﺮ اﯾﻦ ﻃﻮر � ﻧﺒﻮد. ا �� ﻣﺴ ب ﻣﺮگ او را ﺑﺮ � ﻧﻮﺷتﻨﺪ ﺧ ﺧﻼف ﻧﻈ ﺮ او ش � ﺲ از ﻣﺮگ او، ﺻﻮرت ﺧﻮ � دادە ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ بﺎ او بﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺴﺖ � ﻧﺪاﺷﺖ. ﻣﺮگ ﻓﻘﻂ ﻣﺮگ ﻧ ت � ﺗﻠ � ی � ﺶ از ﻫﺮ ﭼ � ﻣﺮگ ﻫﻤﻮارە ﺑ ا ز ﻣﺮگ اﺳﺖ ﻢ، � . آﺷکﺎرا دو ﺟﻮر ﻣﺮگ دار ﺲ از ﻣﺮگ دارد � ﮐﻪ گ � ﻣﺮ و ﺲ از � ﮐﻪ گ � ﻣﺮ ﻣﺮگ ﻧﺪارد � ، گﺎو ی د و ﺗﻤﺎم! اﻣﺎ راﺳﻞ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد، او � ﻣ ﺮ � ا ﻠﺴﻮف اﻋﻈﻢِ زﻣﺎﻧﻪ � ﻓ ی ﺧﻮد ﻧﺒﻮد، ﮐﻪ ﻧﺒﻮد، دﺳﺖ ا �� کﻢ ز ﺑﺰرگﺎن ن ]ﺳﺘﻮن ی از اﺳﺎﻃن �� و بﻪ ﻗﻮل ﻗﺪﻣﺎ ﻫﺎی[ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﻮد � ی ﻣﻌﺎ . ﻫﺎﺿﻤﻪ � ن ﻧ ی ﺧِﺮد اﯾﺮای ی اﺳﺖ � ﻨﺪ او ﻧﺎﻣ �� پﺬﯾﺮﻓﺖﮐﻪ بﺪون اﯾﻨﮑﻪ بﮕ ، ﻣﺮدە اﺳﺖ. بﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺴﺎب او را از گﺎو ﺟﺪا ﮐﻨﻨﺪ، بﺪون اﯾﻨﮑﻪ بﺎ ب � اﻋﻼم ﺧ ﻣﺮگ او ﻫﻤﺰﻣﺎن ﮔﻔﺘﻪ بﺎﺷﻨﺪ: » ﻣﺮدە آن اﺳﺖﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ بﻪ ب ﻧﺪ � ی ﻧ ﻧﮑﻮی « ﮏ � و راﺳﻞ ﻧ � ﻧﺎم اﺳﺖ و ﻧ گ � ﺪ بﻪ ﻣﺮ � ﺲ او بﺎ � . ی د � ﻣ ﮐﻪ