نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٥٢ ﻢ � ﺴﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ رﺟﻌﺖ ﻣﺴﯿﺢ بﻤﺎﻧ � ﻏﻠبﻪ ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻻزم ﻧ !« ح � ﻃ د ﻋﺎوی � ﭘﺰﺷ ﺎت در � ﻘﺖ ﯾﻮرش بﻪ اﻟه � ﺪن! در ﺣﻘ � ﺶﮐﺸ � ، و پﺎی ﻣﺴﯿﺢ را ﭘ � زﺧ ﻦ و ﺳﺴﺖ �� ﺗ روزگﺎر، ﻓﺮاﻣﻮش � ﻦ و، بﻪ ﻗهﺮ �� ﺗ ﻦ ﺷﺪە �� ﺗ بﺨﺶ ﻒ در کﺎر �� ﻇ �� ﮏ ﭼﺮﺧﺶ ﻧﻮک ﻗﻠﻢ، ﺗﮑﻨ � ﻫﺎی آن، ﻫﻤﻪ بﺎ از ﻧﻮﺷﺘﻪ � ن ، و داﺋﻤﺎ ت ن و ﻧﻨﻮﺷن ت ﻧگﺎرش، ﻧﻮﺷن ی را ﺣﺬف ف ﻫﺎی ی � ی ﺧﻮد ﭼ ﻪ � ﮏ اﺷﺎرە ﺳﺎ � ﮐﺮدن و بﻪ ﻘﺖ � ﮕﺮی را اﺣﻀﺎرﮐﺮدن، در ﺣﻘ � ض د ی � ی ﭼ ﺪن و � پ ﺳ � ت ﻧ � ﺸ � ﺪن و ﺑ � ف ، ﻓﻦ ﭘﺮﺳ ت ﺸﺴن � ﺲ � ف و ت ف و کﻢ ﻧﻮﺷن ت ﻧﻮﺷن ﺪن؛ و در �� ف و زود از اﯾﻦ ﺷﺎخ بﻪ آن ﺷﺎخ ﭘ ت پ ﻧﮕﺮﻓن ﺗﻌﻤﻖ ﻧﮑﺮدن و ی ف � ﺎت ﻣﺸﮑﻮک و ﺧﺮا � ﺎن ﻣﺪﻋ � اﯾﻨﺠﺎ ﺑ ﺎرە � ﻦ آﻧهﺎ در �� ﺗ ی ﻣﺴﯿﺢ و بﻪ ﻃﺒﻊ بﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﯿﺢ، ﮐﻪ او ﮐﻮران و ﮐﺮان و ﺷﻼ � ن را درﻣﺎن ﺮد ﮐ ]اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ اﺷﺎرە ی او ﻣﺪﻟﻮل ﮕﺮ ﻫﻢ دارد ﮐﻪ ﺟﺎی ﺣﺮف دارد[ و � ﻫﺎی د � ن ﺧﻮاﻫﺪﮐﺮد! او بﻪ ﻣﺎ دل ی � ﺪە ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺖﮐﻪ اﯾﻦ بﺎر ﻧ � ﻻبﺪ ﻋﻘ دﻫﺪ ﻪ � ﺸگﺎە ﻣﺤﻞ ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﻗﻀ � ﮐﻪ آزﻣﺎ ﮕﺮ � ی ﻣﺮگ اﺳﺖ و اﯾﻦ د » ﻄﻪ � ﺣ ﺶ � ی ﺗﺨﺼﺺ ﮐﺸ ﺎە � ن ﺳ ی ﻫﺎ و ﻣﺘﺄﻟهن ﺟﺎﻣﻪ « ﺴﺖ. ﺣﺎل � ﻧ دا � ﺪﺟﺎﻣﻪ آن را ﺣﻞ � ﺸﻤﻨﺪان ﺳپ � را � ﺎ � ﺪی ﺟﺎی ﺳ � ﮐﻨﻨﺪ. ﺳپ ﻦ رﻧﮓ �� ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. اﺷﺎرە بﻪ ﺗﻀﺎد ﻋﻠﻢ و دﯾﻦ بﺎ ﻣﺘﻀﺎدﺗ ن ﻌی � ﻫﺎ در ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ � ﺪ. او بﺎ ﭼﺎﻻ � ﺎە و ﺳﻔ � ﺳ � ت ﺿﻪ و ﻓﺮ � ی ﻣﻌ - ع � ﻧ ن ﺧﺎص روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘی ﻧگﺎران - بﻪ اﯾﻦ ﺗﻀﺎد اﺷﺎرە ای ﮔﺬرا و زم ﻧﺎﻻ � � ﮐﻨﺪ و ﮔﺬرد. ﺑﺮای � ن اﺳﺖ و ﻋﻤﻮﻣﺎ ی ﺣﺎل آﻧﮑﻪ دﯾﺮی اﺳﺖ ﭼﻨن � ﺸگﺎە � اغ ﭘﺰﺷکﺎن و آزﻣﺎ � ﻣﺮگ بﻪ � ﻤﺎری � ﺑ ﺸﺎن � روﻧﺪ ﻧﻪ ﮐﺸ ﺴﺎ، � وکﻠ ﺳﺎل ﻫﺎی ﺳﺎل اﺳﺖ. � پ او ﺳپﺲ اﯾﻦ رﺷﺘﻪ را ی ﺑﺮ اﺛﺮ � ن ﺳﻦ آد ی ﺎﻧﮕن � ی د ﮐﻪ ﻣ � ﮔ ش ﻓﺖ �� ﭘ ﻣﻨﮑﺮ اﺳﺖ؟ ﻫﯿﭻ � ت ﺷﺪە اﺳﺖ. ﭼﻪ ﮐ � ﺸ � ﺑ � ﻫﺎی ﭘﺰﺷ ﺟﺎی � ﮐﺲ! و بﺎز ﻣﺮگ � دﯾﺮﺗﺮ. بﻌﺪ � ﺧﻮد اﺳﺖ اﻣﺎ ک اغ � رود ﺪﺋﻮﻟﻮژی � ا ﺴﻢ، ﮐﻪ کﺎری � ﺴﻢ و ﻓﻤﯿﻨ � ب اﻟ � ﺴﻢ و ﻟﯿ � ﺎﻟ � ﻮن ﺳﻮﺳ � ﻫﺎیﮔﻮﻧﺎ