نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٥٨ � ﻮار � ﺶ از اﻧﺪازە ﻧﺎ � را ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑ ﮐﻨﺪ. آﻣﺎر ﻗﺪرت اﯾﻦ را ﻧﺪارد ﮐﻪ ﻫﻢ ت ﺳﺎﻧﺪ اﯾﻦ ﻗﺪرت ﻓﻘﻂ درﮔﻮرﺳﺘﺎن اﺳﺖ. ﻣﺮگِ در � ﺗﺬﮐﺮ بﺪﻫﺪ و ﻫﻢ ﺑ ت و ﺻﺪا ﺣی � ب ﺎن ﮐﺮوﻧﺎ اﺳﺖ. در ﺷهﺮ ﺧﻮد ی � ﺎﻧ �� ﺖ در اﻧﺘﻈﺎر ﻗ �� ﻏ ﮏ ﺟﻮری ﻣ � � ﺎﻧﻪ دﻓﻦ � ﺨﻔ ﺴﺖ. ﺑﻨﺎ � ﺮی ﻫﻢ در دﺳﺖ ﻧ �� ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺼ ﺠﺎآبﺎد اﺳﺖ ﻧﻪ در دور و ﺑﺮ ﻣﺎ. ﻣﺎ ﻧﺒﻮدنِ � آﻣﺎر ﻣﺮگ در ﻧﺎ � � بﻪ ﮔﻮا � را ﻧ � ﮐ ﻢ. از � ﺸﺎن دﻫ � ﻢ � ﺗﻮاﻧ » ﻧﺒﻮدن « � ﻣﺴتﻨﺪﺳﺎزی ﻧ ﻮان ﺗ ن ی ن � ﮐﺮد. دور � ﻓﻘﻂ ﺸﺎن دﻫﺪ، آن ﻫﻢ � ﺗﻮاﻧﺪ » ﺑﻮدن « را. ﭼﮕﻮﻧﻪ � ﺸﺎن داد. آ � ﺎب را � ﺗﻮان ﻏ � ﻣﺎر ﻫﺮ ﭼﻪ ت ن ﺣی ی ن � ﺪ. دور �� ﺧﻮاﻫﺪ بﮕ ﺸﺎن دﻫﺪ بﺎز ﭼﺎرە � ﺎب را � ﺮ بﺨﻮاﻫﺪ ﻏ � ا ای ﻧﺪارد ﮐﻪ » ﺑﻮدن « و » ﺣﻀﻮر « ﺸﺎن � را ن اﺳﺖ، و ﺪی � دﻫﺪ. ﭼﻮن ﻣﺮگ ﻧﺎد » ﻣﺮدە « گﺎﻧ � ﻪ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﻞِ ﭼهﺮە � دﻓﻦ � ی ﻣﺮگ اﺳﺖ ﻓﻮرا گ � ن ﺗﻨهﺎ ﻣﺤﻞ زﻧﺪ ی ﺷﻮد. روی زﻣن ﺪە ﻧ � ﮕﺮ د � ﮐﻪ د � ض ان اﺳﺖ. ﮐ � ﺴﺖِ ﺣﺎ � و ز � ﺷﻮد و ﺣﻀﻮر ﻧﺪارد ف اﺳﺖ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ زﻧﺪە ی ﺶ در اﻋﻤﺎق زﻣن � ی ﻧﺪارد ﺟﺎ در آن ﺟﺎی ﻫﺎ ﻘتﺶ اﯾﻦ اﺳﺖﮐﻪ ﻣﺎ از ﻣﺮگ و � ض را ﺑبﯿﻨﺪﮐﻪ ﺣﻀﻮر دارﻧﺪ. ﺣﻘ وﮐﺴﺎی � ﻣﺮدە ﻓﺮار ﺎی ﺳﮑﻮﻻر ﻣﺎ. بﻪ ﻫﺮ � ﺴﻨﺪگﺎن دﻧ �� ﻢ. ﻫﻤﺎن ﻃﻮرﮐﻪ ﻧ � ﮐﻨ ش ﻧﻤ �� ﺴﺖ. ﻫﺮ ﻧﻤﺎ � ﺶ ﻧ � ع ﻧﻤﺎ � ت اﺑﮋە و ﻣﻮﺿ ﺴی � روی، ﻧ ﺶ د � ﺎ ادنِ ﻢ � ﮏ ﺗﻘﺴ � ت . از زﻣﺎن بﺎﺳﺘﺎن ﺴی � ت اﺳﺖ، ﻧﻪ ﻧ ﻫﺴی ﺑﻨﺪی ﮐه ﻦ و ﻦ، ﮐﻪ ��� ﻦ و ﺟهﺎن ز ��� ن وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ، ﺟهﺎن ز ی ی ﺟهﺎی � اﺳﺎﻃ ﺎن ��� ﺎم، ﮐﻪ ﻏ � ﺶ از ﻣﺪرن ﻣﺎ ﺧ � ﺟهﺎن ﻣﺮدگﺎن ﺑﻮدە اﺳﺖ. در ﺟهﺎن ﭘ ن ی ﺧﻮد بﻪ آن � ﮏ ﺧﺎص ﻫ � ﺎت او آﺷﻨﺎﯾﻨﺪ، بﺎ ﺗﮑﻨ � ﺎﻋ � ب بﺎ ر بﻪ ﺧﻮی ﻢ � ﺗﻘﺴ ﺑﻨﺪی و � در اﺻﻞ بﻪ ﻣﺮگ اﺷﺎرە ﮐﻨﺪ، بﺪون اﯾﻨﮑﻪ از ﻣﺮگ ﻧ ﺎم ﺑﺮدە بﺎﺷﺪ. ﻪ ﺗﻮﺳﺖ � ن ە ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺗﻤﺎﺷﺎ ب � اﯾﻦ ﺳ ﺗﻮ ﺑﺮﺧﻮاﻫﺪ رﺳﺖ � ﻓﺮدا ﻫﻤﻪ از ﺧﺎ