نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٦٠ � ف ە ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ اﻣﺎ ﺗﻮ ﺣﺬف ب � ف ە ﻫﻤﺎن ﺳ ب � ﺷﻮد، ﺳ ﺷﻮی، ﺑیﻨﻨﺪە از � ﺎن � ﻣ � ع ﺗﻤﺎﺷﺎ � رود، ﻣﻮﺿ ﻢ بﻪ ﻣﺮگ اﺷﺎرە � ی ﻣﺴﺘﻘ � ﺎم ﻏ � ﻣﺎﻧﺪ. ﺧ � ﺰ از �� ﺖ اﺳﺖ وﮔ � ن واﻗﻌ ی � ﺶ ﻧ � ﺖ اﺳﺖ اﺷﺎر � واﻗﻌ گ � ﺮ زﻧﺪ � ﮐﻨﺪ. ا ﺖ و دﻻﻟﺖ � ف از ﺟهﺎن واﻗﻌ ت ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓن � ﻧگﺎە ﻣﺮگ ﺧﻮد ﻧﻮ ﺶ ﻫ � ﺎ ﺸگﺎە � اﺳﺖ و اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ آزﻣﺎ ﻫﺎ ﺻﺤﻨﻪ ی ﺑﺮﺧﻮرد بﺎ دﻻﻟﺖ ﻫﺎ و اﺷﺎرت ﺲ ﻫﻤﻪ � . ﺴﺖ اﻣﺎ ﺷﻌﺮ و ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﺴﺖ � ی از اﯾﻦ دﺳﺖ ﻧ ﻫﺎی ی ﺑﻮدﺟﻪ ﺸگﺎ � ﻫﺎ را بﻪ آزﻣﺎ ﺶ � ﻨﻮن کﻢ و ﺑ � ە اﺧﺘﺼﺎص دادن، ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺗﺎ ن ﺑﻮدە اﺳﺖ، ﺧﻮد را ﻣﺤﺮوم ﮐﺮدن از ﺧﺪﻣﺎت ﺷﺎﻋﺮان و ی ﭼﻨن ف اﺳﺖ ﮐﻪ کﺎرﺷﺎن ﮐﺸﻒ ﻣﻌﻨﺎ و ف ﮐﺴﺎی ﻌی � ﺴﻨﺪگﺎن �� ﻠﺴﻮﻓﺎن و ﻧ � ﻓ ب ن ی آن در ﺟهﺎن ی � ﺎن ﺧﻼﻗﺎﻧﻪ و ﻫ � ﺑ روح ﻣﺎدی ﻣﺎﺳﺖ.