نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٦٢ ﺴﺖ � دوگﺎﻧﻪ ﻧ گ � آن زﻧﺪ - ی ای ی � ﻫﻤﺎن ﻃﻮرﮐﻪ ﻧﺎﻣ - آن ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻋ ﺎﻣﻪ ﺪە � آن را ﻓهﻤ اﻧﺪ - ﺴﺖ. � ﻧ « ١ ﺸﻪ � اﻧﺪ ﮏ و بﺪ ﻣﺎ در ﺟهﺎن � ﻧ � ﻫﺎ ﭘﮋوا ب اﻧﺪ، ﺧﻮی ﻫﺎ و بﺪی ا ﻫﺎی ﻣﺎ ر � ﺸﺎن � � گ � ﺴتﻨﺪ. زﻧﺪ � دﻫﻨﺪ، ﻣﺴﺘﻘﻞ از آﻧهﺎ ﻧ ﺸﻪ � اﻧﺪ گ � ت زﻧﺪ و ﺣی ای � ﺸﻪ رﻗﻢ � ﮐﻪ اﻧﺪ ی ، ی ای � ت اﻃﻼق ﻧﺎﻣ ﺴﺖ. ﺣی � زﻧﺪ رو بﻪ ﺳﻮی ﻣﺮگ ﻧ ﺪە � آن ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻋﺎﻣﻪ آن را ﻓهﻤ اﻧﺪ، گ � ﺑﺮای آن کﻢ اﺳﺖ. زﻧﺪ ای ﮐﻪ او � در ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﺸﻪ � اﻧﺪ � گ � ن ی ﺟﺰ زﻧﺪ ی � ﮐﻨﺪ ﭼ ﺖ � ﻫﺎ و ﻗﺎبﻠ ﺎن � پﺎ ﻧﺪارد گ � بﻪ ﺳﺎﻟﺨﻮرد � ﺪن ﮐﻪ دﺧ � ﺸ � ن ﺑﺮای اﻧﺪ ﺴﺎی � ا � ﻧﺎپﺬﯾﺮ ، و ﺴﺖ. او از اﯾﻨﺠﺎ و در ﺧﻮدش بﻪ اﯾﻦ � ن بﻪ ﻣﻌﻨﺎ، ﻧ ت ن ﺗﻌﻠﻖ ﺧﺎﻃﺮ داﺷن ی � ﻧ ﺪە اﺳﺖ. � اﺣﺴﺎس رﺳ � ن ﮐﻪ ی ﻤﻞ بﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﻮﻧﺘن � ﻘﺖ ز � در ﺣﻘ ﺪ: � ﭘﺮﺳ » ی ﻫ � ی � ﺎ ﭼ � آ ﺴﺖ ی ی ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻟﺨﻮردە ﻧﮕﺮدد � ﮐﻪ بﺎ ﭘ ؟ « � ن پﺎﺳﺦ ی ﭼﻨن � ی � دﻫﺪ: آری ﭼ ی ﻫ ﺎی � ی ﮐﻪ ﻫﺎی � ی � ﻫﺴﺖ، ﭼ ﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮ دْ گ � را درونِ زﻧﺪ گ � ﺷکﻞ ﻣﺘﻤﺎﯾﺰی از زﻧﺪ � ح � ﺴﺎزد و بﻪ وﺿ � ی ای ﻣﻦ � ﻣ �� ﻃﺒ گ � ﺑیﻨﻢ ﺗﺎﺑﻊ ﻗﺎﻧﻮن ﺳﺎﻟﺨﻮرد � ﺴﺖ و بﻪ ﺳﻮی ﻣﺮگ ﻧ � ﻧ گ � ﮏ زﻧﺪ � ، در ﻣﻦ اﺳﺖ گ � رود. دو زﻧﺪ ای گ � ﮕﺮی زﻧﺪ � در آن ﻣﺸهﻮد اﺳﺖ و رو بﻪ ﻓﻨﺎﺳﺖ و د گ � ﮐﻪ ﺳﺎﻟﺨﻮرد ای و ﻓﻨﺎ را بﻪ ﻋﺮﺻﻪ گ � ﮐﻪ ﺳﺎﻟﺨﻮرد � ی آن راە ﻧ گ � ﺴﺖ، زﻧﺪ ای پ ﺎن � ﺎ ﻧﺎپﺬﯾﺮ. ﺎن � ت پﺎ ﺣی ﺎن � ﻧﺎپﺬﯾﺮﺗﺮ از پﺎ ﻧﺎپﺬﯾﺮی ﺪە � ای ﮐﻪ ﻣﺮدﻣﺎن ﻓهﻤ اﻧ ی ا بﻪ � ﺪ. ﻧﺎﻣ � ق کﻠﻤﻪ . ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺎﻟﺨﻮردە �� ن ﺣﻘ ﻣﻌی ﺷﻮم و ﻫﻢ ﺟﻮان. ﻫﻢ بﻪ � ﺳﻤﺖ ﻣﺮگ � روم و ﻫﻢ از آن دور � ﺷﻮم . او ی � ﺑیﻨﺪ ﻫﺮ ﻗﺪر ﻫﻢ ﭘ ﺎن اﻧﺪ �� ﺷﻮد ﻋﻮاﻃﻒ و اﺣﺴﺎﺳﺎت و اﻓکﺎر و ﺟ ﺸﻪ � گ � اش را ﺳﺎﻟﺨﻮرد � ب ﺴﺖ. بﻪ ﺧﻮی � ﻧ ﺗﻮان درک ﮐﺮد ﮐﻪ او بﻪ ﺳبﺐ ﺗﻀﺎدی آﺷکﺎر اﯾﻦ � ن ی � را از ﻫﻢ ﺗﻤ گ � دو زﻧﺪ � دﻫﺪ. ﭼﻪ، ﻣﺎ ﺗﻤﺎﻣﺎ ﺳﺎﻟﺨﻮردە ﻧ ﻢ، �� ﺷ 1. Georg Simmel, The view of life , Four Metaphysical Essays with Journal Aphorisms, The University of Chicago Press, p. 163.