نامیرایی

گ � زﻧﺪ و ﻧﺠﻮا � ی ﻣﺮگ ۱٦۳ � ی ﻧ � ﺷﻌﻮر ﭘ � ی � وﮔﻮش و ﭼﺸﻢ و دﺳﺖ و پﺎی ﭘ � ﺷﻮد اﻣﺎ ﻮﻧﺪ. ﺷ � ﺸﻪ ﺗﺎﺑﻨﺎ � اﻧﺪ � ﺗﺮ ت ب � ﺸ � ﺎت ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑ � ﺷﻮد و ﻓهﻢ و ادرا ﺎ � ﻻ ی د و � ﮔ ﮏ � بﺎر � ﺗﺮ ﺸﺎن � از ﺧﻮد ردّ و � ی ﻧﺪ اﯾﻦ دو � ﺷﻮد. وﻟﻮ ﻫﺮ دو بﻤ ﺎ بﻪ ﻫ � ﺟﺎ ﮔﺬارد، » ت ای ی � ﺗﺄﺛ ﻣﺎ وکﺎرﻫﺎی ﻣﺎ ت ﮐﻪ ﻫﺴی ﺲ ﺧﻮد � در د ر ﺟهﺎن � بﻪ ﺟﺎ ﺴﺖ � ﻧ ف � ﮔﺬاردﮐﻪ اﻧتﺸﺎر آن را ﺗﻮﻗ « . آن رود ﺧﺮوﺷﺎنِ زﻧ گ � ﺪ ن ، آن دروی ﺎت � ﺣ ی ﺎی �� ﺴﻢ و ﭘ � دﯾﻨﺎﻣ و ﻪ � اﻓکﺎر ﻋﺎﻟ � ، ﮐﻪ بﻪ وﺿ ح در � ﺧﻮد ﻣﺸﺎﻫﺪە اﺳﺖ. گ � ﺶ از آﻧﮑﻪ رو بﻪ ﻣﺮگ بﺎﺷﺪ رو بﻪ زﻧﺪ � ﮐﻨﺪ، ﺑ ﺪن. � ﻪ را در ﺧﻮد د �� ﻫﻤﺰﻣﺎن دو ﺳ ﺴﻞ � گ � زﻧﺪ گ � از اﯾﻦ دو زﻧﺪ �� ﻫﺎﺳﺖ: » ﺴﺎن ﮐﻪ در ﻣ � ع ا � ﻧ گ � زﻧﺪ ﻦ � ث � و ﻣﻨت ی � ﺟﺎری اﺳﺖ و در آن اﺧﻼف ﻣﻦ ﺗﺎ ابﺪ ﺗﮑﺜ ﺷﻮﻧﺪ .« ﯾﻦ ا رودْ اﺳﺖ اﻣ گ � رودِ زﻧﺪ ن ﺣﺎل ﻫﻤﺎن رودی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮگ را ی ﺎ در ﻋن � زﻣﺰﻣﻪ گ � اﺳﺖ. ﻣﺮگ و زﻧﺪ گ � ﮐﻪ ﭼﻮن ﺟﺎری اﺳﺖ زﻧﺪ � ﮐﻨﺪ در ﺣﺎ ﻓﮑﺮی اوﺳﺖ و در گ � ﮕﺮﮐﻪ زﻧﺪ � ﻘﺖ آن رودِ د � پﺎ بﻪ پﺎی ﻫﻢ. در ﺣﻘ گ � ف گﺎم بﻪ گﺎم بﻪ او ﻃﺮاوتِ زﻧﺪ ﻌی � ﺟهﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒ درﺣﺮﮐﺖ اﺳﺖ � � ی ن ی از او بکﺎﻫﺪ ﺗﻮاﻧﺎی ی � بﺨﺸﺪ بﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﭼ ﺪنِ اﯾﻦ زﻣﺰﻣ � ﺷن ﻪ را بﻪ ﺎر � ﺴ � ﺪن اﯾﻦ زﻣﺰﻣﻪ � ﮕﺮی، دادە اﺳﺖ. ﺷن � ﺴﺎن ﻣﻌﻨﻮی د � او، و بﻪ ﻫﺮ ا ت اﺳﺖ اﻣﺎ در ﻫﻤگﺎن ﺎی � ﺣ � ﺎ � آ ﭼﻮن رودی در ﺟهﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒ در ﺸﻨﻮد. اﻣﺎ اﯾﻦ رودِ ﺟﺎری ﻓﻘﻂ در ﻣﺎ � ﺴﺖ ﺗﺎ اﯾﻦ زﻣﺰﻣﻪ را � ﺣﺮﮐﺖ ﻧ ن اﺳﺖ ﺪی � ﺶ ﺷن � ن ﺟﺎری اﺳﺖ و ﺻﺪا ی � ی ون از ﻣﺎ ﻧ � ﺴﺖ ﺑ � ﺟﺎری ﻧ ن رو ﺧﺮدﻣﻨﺪان ی ﻮط بﻪ ﻣﺎ. از ﻫﻤن �� ﻫﻤﭽﻮن رودی ﻣﺘﺼﻞ و ﻣ ﺪە � ﮐﻮﺷ ف آن رود را بﻪ ﻣﺮدﻣﺎن ﺗﺬﮐﺮ دﻫﻨﺪ: ت اﻧﺪ ﺻﺪای پﺎی رﻓن » رﻓﺖ � اﺳﺖ از ﺑﺮای اِﺑﻦ ﮐﻪ . . ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻮا ی ب ﻧﺪای � ا ف ت رﻓن « ١ ١ . ﻋبﺎرت بﺎﻻﮐﻮﺗﺎە ﺷﺪۀ اﯾﻦ ﻋبﺎرت اﺳﺖ: » ی اﺳﺖ از ﺑﺮای اﺑﻦ و او را ب ﻧﺪای � ف ا ت رﻓن � اِﺧبﺎر ﺪﮐﻪ ﺗﻮ ﻫ � ﻧﻤﺎ رﻓﺖ. � ﻢ ﺧﻮا « ﺲ � ح رﺋ � ﺑهﺎءﷲ، ﻟ