نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٦٤ » ف ت رﻓن « � ﮕﺮ � د � ف ت ب از رﻓن � ف ﻫﻤﻮارە ﺧ ت ﺴﺖ. رﻓن � ف ﻧ � را ﺗﻮﻗ دﻫﺪ. » ف ت رﻓن « � رود اﻣﺎ ﻐﺎم � ﭘ � � ﮔﺬارد و رود ف ﺳﺎدە اﺳﺖ. ت ﻐﺎمِ رﻓن � . ﭘ » ف ت رﻓن « ﺎرە ﺧﻮاﻫﺪ ﺑُﺮد، و بﺎ اﯾﻦ کﺎر ﺧﻮد را بﻪ � بﺎزﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ و دو ْ گ � ن ی ﺟﺎری، ﭼﻮن زﻧﺪ ی � ﻣﺜﺎبﻪ ﭼ ﺸﺎن � ﺟﺎری، ﺟﺎ ﺧﻮاﻫﺪ اﻧﺪاﺧﺖ، و � اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮگ را ﺑﺮ دوش ﺧﻮد ﺣﻤﻞ گ � ﺧﻮاﻫﺪ داد ﮐﻪ اﯾﻦ زﻧﺪ ﻨﺪ ﮐ و � ﻣﺮگ را زﻧﺪە ﻧگﺎە دارد � ارد ﮔﺬ و ﺗﺎ آن ب َد � ﺑ فْ ت . ﭼﻪ، رﻓن زﻧ اﺳﺖ، گ � ﺪ ﺑُﺮدنْ ن و اﺛﺮی از ﺧﻮد بﻪ ت ﻐﺎم ﮔﺬاﺷن � اﺳﺖ، ﭘ گ � زﻧﺪ ن ز ت ﺟﺎ ﮔﺬاﺷن گ � ﻧﺪ � ﺮکﺎری � اﺳﺖ. ﻣﺮگ ا � ﺎن، ﻋﺒﻮر � ﮐﻨﺪ و ﻣﺎ را از ﻣﺮز، از ﻧﻘﻄﮥ پﺎ دﻫﺪ � اﯾﻦ کﺎر را بﻪ ﻗﻮت آﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ ﺴﺖ، و � ی وی آﻧﭽﻪ ﻧ � ﮐﻨﺪ و ﻧﻪ بﻪ ﻧ ﺴﺖ � ت . ﻧ ﺴی � ﻧ � ب )پﺪر( ﻫﻤﻮارە بﺪون اﻃﻼع � ا � ف ت ت اﺳﺖ. رﻓن ﮐﻨﻨﺪە ﻫﺴی ، ﻣ � ﻗب ﺎ را ﻏﺎﻓﻞ � ی � ﮔ � ف ت بﻌﺪی، رﻓن � ف ت ﺎرۀ رﻓن � ﮐﻨﺪ و بﺎ اﯾﻦ کﺎر بﻪ ﻣﺎ در � ب � ( ﺧ ��) اِﺑﻦ � ﺲ اِﺑﻦ � دﻫﺪ. از اﯾﻦ � داﻧﺪ ﮐﻪ رود. ﺳﻮژۀ ﻣﺮگِ � بﻌﺪی اﯾﻦ راز را � ب � ف ﺧﻮد ﺧ ت داﻧﺪ، از رﻓن ب ﮕﺮ ی � ی د، د � ﮔ اﻃ ﻼع وﺟﻮد � ی ی ﻣﻌﻨﺎ ﻧﺪارد. اﯾﻦ ﻋﻠﻢ و اﻃﻼ � ﺴﺖ، در ﻣﻮردِ او ﻏﺎﻓﻠگ � ﻧ ی � ﺎل( اﺳﺖ، ﮐﻪ ﺑﺮ اﻋﻤﺎق وﺟﻮدِ ﻓﺮزﻧﺪ ﺣَﮏ � ﺴ � ﺴﺘﺎ ��� )ا ر ﺷﻮد و د ن اﺳﺖ. ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺧﻮاﻧﺪی ﺪﮔﺮ در اﺑﺘﺪای ﺑﻨﺪ � بﻪ ﻧﻈﺮ ﻫﺎ ۴۷ و زﻣﺎن، ت ﻫﺴی ﺎن ﺳﺎدە، از آﻧﺠﺎ � بﻪ ز � ﺪا � ﺖ ﺧﻮد دﺳﺖ ﭘ � ن دازاﯾﻦ( بﺎ ﻣﺮگ ﺧﻮد بﻪ ﺗﻤﺎﻣ ﻌی �) ﮐﻪ ﻣﺎ ﻢ � ﮐﻨ ﮕﺮ � و د آﻧﺠﺎ ﻢ ] � ﺴت � )در ﺟهﺎن( ﻧ ن ﻌی � دازاﯾﻦ در از اﯾﻦ ﺟهﺎن ی ﺟﺎی ض ت ﺣﻀﻮر داﺷن ی او بﻪ ﻣﻘﺎم � [ بﻪ ﺗﻌﺒ » ﻧﻪ - ﮕﺮ � د - آﻧﺠﺎ - ﺑﻮدن « � ﻢ � رﺳ ١ ، � ﻪ ﮐﺮدن آن بﺎز �� و از درک اﯾﻦﮔﺬار، ﮔﺬار ﻣﺮگ، و ﺗﺠ ﻢ و ﻣ � ﺴت � ا ﺤﺮوم � ﺪن آن � از ﻓهﻤ ﻘﺖ اﯾﻦ � ﻢ. در ﺣﻘ � ﻢ ﮐﻪ بﻔهﻤ � ﺴت � ﻢ. ﭼﻮن ﻧ �� ﺷ ﻢ ﻣﺮ � ﮑﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ، آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﺴت � اﭘ �� ﻫﻤﺎن اﺳﺘﺪﻻل ﻗﺪ گ ١ . ﻣﺮگ ن ی � ﻧ » ﺑﻮدن « اﺳﺖ ، اﻣﺎ ﻧﻪ - ﮕﺮ � د - در - اﯾﻦ - ی از ﺟهﺎن ﺑﻮدنِ ﻣﺎ ﺟهﺎن. ﻣﺮگ در ﺟﺎی � ف � را ﻧ ﮐﻨﺪ.