نامیرایی

گ � زﻧﺪ و ﻧﺠﻮا � ی ﻣﺮگ ۱٦٥ ﮕﺮ ﻣﺎ در ﻣﺮگِ � ﻢ. بﻪ ﻋبﺎرت د � ﺴت � ﺴﺖ و آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﺮگ اﺳﺖ ﻣﺎ ﻧ � ﻧ � ﻪ ﻧ �� ﺎﻫﺎﻧﻪ ﺗﺠ � ﻢ و آن را آ � ﺧﻮد ﺣﻀﻮر ﻧﺪار ن اﺳﺖ ی ﻢ. ﭼﻮن ﭼﻨن � ﮐﻨ � ﻨﻪ �� ﮏ ﮔ � ﻓﻘﻂ � ﺎە � ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ را از ﻣﺮگ آ ﮐﻨﺪ و آن ﻫﻢ ﻣﺮگ ﮕﺮی اﺳﺖ. از اﯾﻦ رو � د � ی ﮔﺬراﺗﺮ � ﮕﺮان را ﺗﺄﺛ � ﺪﮔﺮ ﻣﺮگ د � ﻫﺎ داﻧﺪ. ﻣﺮگ پﺪر از ﺎرە � ی اﺳﺖ در ی ﮔﺬارﺗﺮ اﺳﺖ در ﻣﺮگ او ﻧﺪای � ﺚ ﺗﺄﺛ � اﯾﻦ ﺣ � ی ﺗﮑﺮار ، ﺗﮑﺮار ﻣﺎﺗﻢ در �� ﻣﺮگ، در ﻣﺮگ ﮏ � ﺧﺎﻧﻮادە ﻘﺖ ﻋبﺎرت � . در ﺣﻘ � ﺶ از آن � ﻣﻮرد بﺤﺚ ﻣﺎ ﺑ ی را � ﻦ ﺗﺄﺛ � ت ﺸ � ﺪﮔﺮ. آﻧﭽﻪ ﺑ � ﺪ ﮐﻪ ﻫﺎ �� ﮔ ﮏ � دارد ﻣﺮگ ﻧﺰد ﺑﺮ � ﻤﺎ � ت ﻣﺎ ﻣﺴﺘﻘ اﺳﺖﮐﻪ ﻫﺴی � ﺸﺎن وﮐ �� ﻦ ﺧ �� ﺗ ت او ﺑﻮ اﺛﺮ ﻫﺴی اﺳﺖ ﻓﺎﻗﺪ � ﺎ � ی اﺳﺖ، ﭘ دە اﺳﺖ. ﻣﺮگ پﺪر ﻧﺪای � �� ﺻﻮت، ﮐﻪ ﻓﻘﻂ بﻪ ﮔﻮش ﮕﺮان. از ﻣﻤﺮّ اوﺳﺖ ﮐﻪ � رﺳﺪ ﻧﻪ د ﻣﺮگ بﺎ ﻣﺎ ﺗﮏ � ی ﮔﻮی ﮏ � ، ﮐﻨﺪ � ﻃﺮﻓﻪ ﺳﺨﻦ ﺪ، بﺎ ﻣﺎ، بﺎ ﻓﺮ �� ﮔ زﻧﺪ آن پﺪر(، � ت � و ﭼﻪ دﺧ �� )ﭼﻪ � ﻧﺠﻮا � ﻐﺎم ﺧﺼﻮ � ﮐﻨﺪ و ﺑﺮای ﻣﺎ ﭘ � ﮔﺬارد ی بﺎ آﯾﻨﺪە . اﯾﻦ ﻧﺠﻮای ی ﺎرە � ﻣﺎ و در ی آﯾﻨﺪە ی ﻣﺎﺳﺖ. ﻓﺮزﻧ ﺪ ب اﯾﻦ ﻧﺪای ی � ﺪ ﭘﮋوا � بﺎ ن ی ش ﻃﻨن � ﺻﺪا را، ﮐﻪ در ﻫﯿﭻ ﮔﻮ اﻧﺪاز ﻧ ﺴﺖ، � ﺸﻨﻮد. � در ﺧﻮد ﺸﺎﻧﻪ � ﻧﻤﺎدﻫﺎ و � بﺤﺚ در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮ ﻫﺎﺳﺖ واﻻ در ﻋﺎﻟﻢ واﻗﻊ ﭼﻪ ﻨﺪە �� ی ﻧﺪ، ﮔ � ت بﻤ � ﺸ � ﺎر ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﭘ � ﺴ � ب ی اﯾﻦ ﻗﻮل بﻪ ﺧﻮی از اﯾﻦ ﺎ ە اﺳﺖ � ﻘﺖ آ � ﺣﻘ ١ . پﺪر � ف ت رﻓن ﺸﺎﻧﻪ � ی ��� آن اﺳﺖﮐﻪ رود، ﻓ ﺮزﻧﺪ � ن ﺸﺎی � . رود، از ﻫﺮ دو ﺟنﺲ. در اﯾﻦ ﻋبﺎرت، پﺪر ﻧُﻤﺎد بﺎروری اﺳﺖ ﮔﺬﺷﺖِ پﺪر � ﺪن � ض در ﻋﺎﻟﻢ. ﻋﻼﻗﮥ ﻣﺎ بﻪ ﺷن � ﺶ از ﺗﻮﻟﺪِ ﻣﺎ ﺣﺎ � از ﭘ ن ﺧﻮدﻣﺎن، ﻫﺮ دو، اﺳﺖ ﻣﺎ اﯾﻦ ی � ﺶ از ﺗﻮﻟﺪِ ﻣﺎ ﻋﻼﻗﮥ ﻣﺎ بﻪ پﺪر و ﻧ � ﭘ � ﺣﻀﻮر را ﻢ، ﺣ ��� ﺟ � ﻀﻮر » [ در گ � ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻦ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺗﻮ ]ای زﻧﺪ ت ﺸﺴی � دﻟﻢ .« ﺎ بﻪ � . ﮔﺬﺷﺖ دو ﻧﻔﺮ ﺣﻀﻮر دارﻧﺪ، پﺪر، و ﻣﺎ � در اﯾﻦ ١ . ﺧﻮد او در �� ۲۲ ﺶ از او از اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ � ﮏ ﺳﺎﻧﺤﻪ، و ﺳﻘﻮط از بﺎم، ﭘ � ﺑﺮ اﺛﺮ گ � ﺳﺎﻟ رﻓﺖ.