نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٦٦ ﮔﺬﺷﺖ ﺧﻮد � ﺸﺎن ﻣﺎ را بﺎ ﺧﻮد و بﺎ � ﮕﺮ، ﻣﺎ، و پﺪر، ﮐﻪ ردّ و � ﻋبﺎرت د دارد. ﻋﻼﻗﻪ ﺶ از ﺣﻀﻮر ﺧﻮدﻣﺎن ﮐﻪ بﻪ پﺪر و � ی ﻣﺎ بﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﭘ ﻋﻼﻗﻪ ﺶ ا � ﮔﺬﺷﺖِ ﭘ � ی ﻣﺎ بﻪ � ﻢ � ز ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺎ ﺗﻌﻤ ﺎبﺪ؛ و ﻣﺎ اﯾﻦ � را � ﺧﻮب درک � از آن � ﺎ � ﮕﺮ ﭘ � ﻢ. بﻪ ﻋبﺎرت د � ﮐﻨ � ﺎ � ﻢ. ﭘ � ﻓه از ﻗبﻞ از ﺗﻮﻟﺪ ﺧﻮد و ﺗﺎ اﻧﺪازە در پﺪر اﺳﺖ �� ای راﺟﻊ بﻪ ﺧﻮد. ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺎرە � ﺎن پﺪر در � از ز � ، ﺶ از ﺗﻮﻟﺪش � ی ﺧﻮدش، ﺧﻮدش ﭘ ﺷﻨﻮد. اﯾﻦ ﺎم ﺗﻮ � ﺎم ﻣﺮگ، ﭘ � ﺎم ﺑﺮﺧﻼف ﭘ � ﭘ اﺳﺖ. گ � ﻟﺪ و آﻏﺎز زﻧﺪ ب و � ﺶ، ﺧ � ﺪآورﻧﺪە از ﭘ � درﮔﺬﺷﺖِ پﺪ ی ﻧﺪای اﺳﺖ ﺑﺮ درﮔﺬﺷﺖِ ﺶْ ﻣﺮگ ﻣﻦ اﺳﺖ و بﻪ � ﺸﺎﭘ � ﮕﺮی، ﻣﺮگ پﺪر، ﭘ � ﺪآﻣﺪە . ﻣﺮگِ د � پﺪ � اﺳﺘﻘبﺎلِ ﻣﺮگِ ﻣﻦ رود، ﺸﺘﺎز � ﭘ گ � پﺪر در ﻣﺮگ و زﻧﺪ اﺳﺖ . � ﺸﺎنِ ﻣﺮگ ن ﮐﻪ پﺪر در ﻫﻤﻪ ﺸﺎی � ، � ی ﻋﻤﺮ بﺎ ﺧﻮد ﺣﻤﻞ ﮐﺮد و ﺧﻮد از پﺪر ﺧ ﺸﺎن � ِ ﺸﺎن � ﺸﺎن و � ﻦ �� ﺶ ﺳﺘﺎﻧﺪە ﺑﻮد، آﺧ �� ن ﻫﺎ و ﻣﻌی ی ﮐﻨﻨﺪە ﺸﺎن � از پﺪرﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. �� ﮕﺮی اﺳﺖ، ﮐﻪ � ﻫﺎی د ﺸﺎن از پﺪر � ﮐﻮ ﻧﺪارد �� �� ﺶ � ﺶ ﻣﺨﻮا � گﺎﻧﻪ ﺧﻮا � ﺗﻮ ﺑ ١ ﺪاد ﻣﺮگ در ﺟﻨﺐ و ﺟﻮفِ � رو ﮏِ � ژﻧت ﮏ � ﻣﻦ، بﺎ ﻧﺰد ﮔﺬﺷﺖ و � ﻦ �� ﺗ ﺶ � . ﻣﺮگِ بﺪن ﭘ �� ﺗﻘﺪﯾﺮ ژﻧت ﻣﺮگ ﻓﺮز � �� آ ﻧﺪانِ اﯾﻦ بﺪن. از ﺣ کﻢ بﺪن � ﺗﻘﺪﯾﺮ � ﻫﺎ ﻧ ﺸﺎوﻧﺪان در آﯾﻨﺪە �� ﺪ. ﺧ � ﭽ �� ﺗﻮان ی بﺪنِ ﺧ ﻮد بﻪ ١ . » اﺳﺖ از ی ب ﻧﺪای � ا ف ت رﻓن ﺑﺮای اِﺑﻦ و او � را اِﺧبﺎر رﻓﺖ � ﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻮا � ﻧﻤﺎ « . در ن ت بﺎﻣﻌی و ﺷبﺎﻫی �� اﯾﻦ ﻋبﺎرت ﻧﺰد ن ی ﺑن » ب � ا « و » اِﺑﻦ « ﺖ � اﺳﺖ. ﻟﻔﻆ ﺣکﺎ ﻫﺎ دارد از ف ی ﻇﺎﻫﺮ ﻫﻢ در اﺑﻦ اﺳﺖ. اِﺑﻦ در دوگﺎم ﻧﺨﺴﺖ و ﺣﺮوف اوﻟن � ب، در ﻇﺎﻫﺮ � ﺸﺎوﻧﺪی. ا �� ﺧ ض اﺿﺎﻓﻪ از آن ﭘ � ب اﺳﺖ و ﺗﻨهﺎ درگﺎم ﺳﻮم بﺎ ﺣﺮ � ﺧﻮد ﻫﻤﺎن ا ﺗﮑ �� . ﺶ اﻓﺘﺎدە اﺳﺖ � ﺮار ﺶ � ن ﺣﺎل از پﺪر ﭘ ی پﺪر اﺳﺖ و در ﻋن ﻞِ پﺪر اﺳﺖ. ﭼﻪ، در ﻫﻤﺎن گﺎم اﺑﺘﺪا � . اﻣﺎ ﻧﺨﺴﺖ در ذ ح در � اﻟﻒِ ﻣﻔﺘ » ب � ا « بﻪ اﻟﻒِ ﻣﮑﺴﻮر در » اِﺑﻦ « � بﺪل ﻞ پﺪر اﺳﺖ. او از � در ذ �� . ﺷﻮد آﻧﺠﺎ آﻣﺪە اﺳﺖ.