نامیرایی

گ � زﻧﺪ و ﻧﺠﻮا � ی ﻣﺮگ ۱٦۷ � ﻫﻢ ﺎن � رﺳﻨﺪ. ﻣﺮگِ پﺪر، ﻣﺮگِ ﺑن در ﻫﻤﻪ گ � اﺳﺖ. زﻧﺪ گ � زﻧﺪ � ﮔﺬار ی ﻪ �� ﺳ نﺸﮕﺮی اﺳﺖ. ﺣﺎل، آﻧﮑﻪ بﺎرور ﮐﺮدە �� ﻫﺎی ﺧﻮد بﺎروری و آﻓ � رود، ﺗﻮ ﻫﻢ، ﮐﻪ ﺛﻤﺮە ﺴﺎط � . ت ی آن بﺎروری ﻫﺴی درﻫﻢ گ � زﻧﺪ � ﺪە � ﭽ � ﭘ ﺷﻮد و ﺸﺎن � ﻫﺎ در ﻣﺮگ ﻫﺎ و بﺎ ﻣﺮگ � ﻫﺎ گﻢ ﺷﻮد . پﺪر د ر � را بﻪ ﻣﺎدر گ � بﺎروری و بﺎ بﺎروری زﻧﺪ پ د و � ﺳ � را گ � ﻣﺎدر زﻧﺪ ﺪ و � زا � آن را ﺪ � پﺎ . و � و ﻣﺮگ بﺎ ﻫﻢ ﮐِﺸﺘﻪ گ � زﻧﺪ ف در ﻫﺮ بﺬراﻓﺸﺎی ﺷﻮد . اﺳﺖ. ﻣﺎدر ﺿﺪ ﻣﺮگ � ﻐﺎ � ض ﭘ ی ﻣﺮگِ ﻣﺎدر ﻓﺎﻗﺪ ﭼﻨن اﺳﺖ. ﻧگﺎﻫبﺎنِ � ت اﺳﺖ. پﺪر ﻫﺴی را گ � ﺗﻮاﻧﺪ زﻧﺪ ﺸﻪ � ﮏ بﺎر ﻋﻄﺎ ﮐﻨﺪ و ﺑﺮای ﻫﻤ � ﺗﻨهﺎ ﻧﻤﺎدﻫﺎ و � از ﻓﺮزﻧﺪ ﺟﺪا ﺷﻮد اﻣﺎ ﻣﺎدر ﻧﻪ . او، آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﺮ ﺸﺎﻧﻪ � ﺖِ � و ﺗﻤﺎﻣ گ � ﺖِ زﻧﺪ � ف ﺗﻤﺎﻣ ﻌی � اﺳﺖ. ﻣﺎدر گ � ﻫﺎﺳﺖ ﺣﺎﻓﻆ زﻧﺪ ﻣ � گ � ﻐﺎم ﻣﺮگ بﮕﺬارد. او زﻧﺪ � ﻓﺮاﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘ گ � زﻧﺪ ﺎ را ﺗ ﺮک � ﻧ ﮏ بﺎر ﺗﺮک � را گ � ﺪ زﻧﺪ � ن بﺎ ت ﻐﺎم ﮔﺬاﺷن � ﻐﺎم بﮕﺬارد، ﺑﺮای ﭘ � ﮐﻨﺪﮐﻪ ﭘ ﱢ از ﺟَﻞ � ﺴﺖ. ﺷﺄنِ ﻣﺎدر اﻋﻼ و ا � ن رو پﺎی او اﯾﻨﺠﺎ وﺳﻂ ﻧ ی ن . از ﻫﻤن ﮐی ﻐﺎمِ ﻣﺮگ بﮕﺬارد. � آن اﺳﺖﮐﻪ ﭘ � ﻣﻌﻨﺎ گ � پﺪر ﺑﺮای ﻓﺮزﻧﺪ؛ ﮐﻪ بﻪ زﻧﺪ � ﺎدگﺎر � ﻦ �� ﺸﺎنِ ﻣﺮگ، آﺧ � دﻫﺪ، ی ە � آن را از زﻧﺠ ی � ﺑﯿهﻮدە � ﺗﮑﺮار ﱠ ﻞ را ﻣﺤﺼ گ � رﻫﺎﻧﺪ. ﻣﻌﻨﺎی زﻧﺪ (positive) � و ﺗﻤﺎم ﻪ � ِ پﺪر و ارﺛ �َ ﺸﺎنِ ﻣﺮگ ﻣﺎﺗَﺮ � . ﮐﻨﺪ ای ﺑﺮ بﺎ د از اﯾﻦ ﮐﻪ � ف ، ﺣﺎ ﻧﺮﻓﺘی » رﻓﺖ � ﺗﻮ ﻫﻢ ﺧﻮا .« ی اﺳﺖ ﮐ اﯾﻦ ﻧﺠﻮای ﻪ ﮐﻦ �� ﺲ ﻧ � . ﺸﻨﻮد � ﻣﺤﺪود ﺧﻮد � گ � ف زﻧﺪ ی ﺪ آن را در ﻫﻤن � ﻓﺮزﻧﺪ بﺎ ! ﭼﻮن �� ﻧ » رﻓ � ﺗﻮ ﺧﻮا ﺖ .« ن دﺳﺖ ﺧﻮد را از ﻇﻠﻢ ﮐﻮﺗﺎە ﮐﻦ. اﯾﻦ ی � ﻧ ﺴﺖﮐﻪ ازﮔﻨﺠﯿﻨﻪ � ﮏ اﻧﺪرز ﻋﺎرﻓﺎﻧﻪ ﻧ � ﻋبﺎرت بﻪ � ی ادب پﺎر درآﻣﺪە ﻪ �� ﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺳ � بﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪگﺎن را ﺧﻮشﮐﻨﺪ، بﻠ ای ﺳ � ﺎ � � ﮕﺮی را ﺑﺮ آن بﺎر � ض د ﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺿﻤی �� داﺷﺘﻪ اﺳﺖ و آن ﺳ ﺪ. در ﮐﻨ زﻣﺎﻧﻪ � � ﺎ � و ﺳ � ﺖ اﺟﺘﻤﺎ � ن واﻗﻌ ت ﻣن و رو بﻪ ﺳﻮی ﻗﺪرت بﻪ ز ﺎن � ﺑﻮدە اﺳﺖ. ﻧﺨﺴﺖ ﻣﺤﻤﺪ � ﺎ � ﺳ � ﺎ � آﻣﺪە اﺳﺖ و اﺑﺘﺪا ﺣﺎوی ﭘ