نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٧٠ � ﮕﺮ بﻪ ﻣﺮاد ﻣﺎ ﻧ � ﺴﺎ د � ﭼﻪ � ﺪ و ﻧ � آ � پﺎﺷﺎﻫﺎ ﺧﻮب � رود. ﻋﺎ داﻧﻨﺪ ض ی ی ﺣﻔﻆ آن را ﺗﻀﻤن ت دارای � ﺸ � ﺎﺳﺖِ اﻧﺒﻮە ﮐﺮدن ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑ � ﮐﻪ ﺳ � ﻧ ی بﻪ دﺳﺖ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻨﺪ، ﭼﻮن بﺎز ﺗﻤﺎم دارای �� ﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد. ﮔ ﻨﺪە ﺪنِ ﻧﺪای ﻣﺮگ دﻋﻮت � پﺎﺷﺎی زﻣﺎﻧﻪ را بﻪ ﺷن � ﻋﺎ � ﮐﻨﺪ. اﻣﺎ ﮔﻮش ا و ﮑﻮر اﺳﺖﮐﻪ � ﺎە ﻣﻐﻠﻮب ﻣﻨﻄﻖ اﭘ � ﺴﺎ ﻧﺎﺧﻮدآ � ن اﺳﺖ ﭼﻪ ی ﺳﻨﮕن ﺗ ﺎ ﻣﻦ ﺴﺘﻢ � ﺪ ﻣﻦ ﻧ � ﺴﺖ و ﭼﻮن ﻣﺮگ آ � ﻫﺴﺘﻢ ﻣﺮگ ﻧ ق ﮐﻪ بﺎﻋﺚ ﺷﺪ � ، ﻣﻨﻄ ﺪا در اﺛﺮ ﺧﻮد � در � درگ � ﻫﺎ (Apories) پ ﺳﺪ � ﺑ ﺎ ﻣﺮگِ ﻣﻦ ﻣﻤﮑﻦ � آ اﺳﺖ؟ ﮑﻮر ﻧﺨﺴﺖ آن را ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﺧﻮاﻧﺪ. � ﺪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻣﻨﻄﻖ اﭘ � ﮐﻪ بﺎ � پﺎﺷﺎ ﻧ � ﻋﺎ ﺲ � . ﺸﻨﻮد � ﺎن ﺟﺴﺪِ پﺪرش � ﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺪای ﻣﺮگ ﺧﻮد را از ز � ی ﻣﺤﺴﻮﺳﺶ ﻨﺪە بﻪ او از دارای �� ﮔ ﺎنِ ﻓﺮﺻﺖ � ﺪ از ز �� ﮔ ﻫﺎ وﺳ ﺎﺳﺖِ � ﻓﺮﺻﺖ ن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎل ﺎی � ﺎﺳﺖ. اﯾﻦ ﺗﻨهﺎ ز � ﻫﺎ و ﻣﻨﻄﻖِ اﯾﻦ ﺳ اﻧﺪ وﺧﺘﻪ بﻪ ﺳﺘﻤکﺎری آن � را ﺧﻮب ف اﺳﺖ ﺪی � ﻓهﻤﺪ. ﻣﺮگ ﻧﺎد ف ﺪی � اﻣﺎ زﺧﺎرفْ د ﺲ از آﻧﮑﻪ � ض ﻫﺸﺪاری اﺳﺖ بﻪ اﯾﻨﮑﻪ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻫﺸﺪار بﻪ ﻃﻮر ﺿﻤی ن ﻌی � � ی اﺻ دارای » ﻋﻤﺮ « آن � ﮐﻪ بﻪ ﺗﺒَﻊ � ی ﻓﺮ از دﺳﺖ رﻓﺖ، دارای � ض ﺿﺎﻣﻦ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ی � ﺎ ﻧ � ض زﺧﺎرف دﻧ ﻌی � اﺳﺖ � دﻫﺪ، ﺿﺎﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺷﻨﺎس ﺧﻮد را. آﯾﻨﺪە را ﻫﯿ پﺎﺷﺎﻫﺎ � ﺴﺖ اﯾﻦ را ﻋﺎ � ض ﻧ ﭻ ﺿﻤﺎی � ﺧﻮب ﻞ زﺧﺎرف اﻧﺪوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. � ف دﻟ ی ف بﻪ ﻫﻤن ی � ﻓهﻤﻨﺪ ﭼﻮن از آﻏﺎز ﻧ ﻦ � ت ﻦ ﻣﻨﺼﺐ و ﺑه �� پﺎﺷﺎ ﮐﻪ بﺎﻻﺗ � ﻢ ﮐﻪ ﻋﺎ � ﺮ بﺪاﻧ � ا � ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﻓﺮﺻﺖ را ﺑﺮای ﻣﺎل ن داﺷﺖ دﺳﺘکﻢ ﭘﻨﺞ پ اﻃﻮری ﻋﺜﻤﺎی � اﻧﺪوزی در اﻣ ﺎرە بﻪ کﺎر � بﺎر ﻣﻨﺼﺐِ ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد و دو گﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪ. ﻧﺪای ﻣﺮگِ � پﺪر را ﻢ � ﺪە ﮔﺮﻓﺖ اﻣﺎ ﺑﺮای آن زر و ﺳ � ﺗﻮان ﻧﺎﺷن � ، ﻫﺎ و ﺳﻨﺪﻫﺎ ن ﻌی ﺴﺖ. ﭘﻮل ﻗﺪرت اﺳﺖ و ﺧﻮد � ض ﻧ ﺳﺘﻤکﺎری ﻫﯿﭻ ﺗﻀﻤﯿی � ﻋﻠﺖ اﺻ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻧﻪ ﭘﻮلِ بﻪ ﻇﻠﻢ ﮔﺮدآﻣﺪە، آﻧﺠﺎ ﮐﻪ دادﺧﻮاﻫﺎن ﻫﻤﻪ ﺟﺎ � ﺣﺎ ش ! � ن زر ﻣﻐﺸﻮ ی پ ﺗﻮاﻧﺪ. ﭘﻮل ﻗﺪرت اﺳﺖ اﻣﺎ ﻧﻪ ﭼﻨن در ی