نامیرایی

گ � زﻧﺪ و ﻧﺠﻮا � ی ﻣﺮگ ۱۷۱ ﺳﺘﻤک � ﺎر ب رود ی � ﻢ و زر � ﺳ ﺳﺘﻢ ﺑﺮ بﺪن � رود، اﻣﺎ اﺛﺮ ﻫﺎ و ﺟﺎن ﻫﺎی ﺐ � آﺳ � ﺪە � د ی ﺣﻤﺎﻧﻪ ﺳﺘﻤکﺎر را از ﻓﺮاز زﻣﺎن بﻪ ﭼﺎﻟﺶ � ﻣﺎﻧﺪ و ﺑ � ن اﺳﺖ، ﺳﺘﻤکﺎر ﺑﺮود و از ﭼﻨﮓ ی ﺎن کﺎر ﻫﻤن � ﺎ پﺎ � ﻃﻠبﺪ. بﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ آ � ﺎ � ﺰد! آ �� ﻋﺪاﻟﺖ بﮕ ﺗﻮان ﻇﻠﻢ ﮐﺮد و از ﺧﻮد و ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن دراﻣﺎن ﻣﺎﻧﺪ؟ ﭼﺮ ی ، ﭼﻪ! ﺲ اﻣﺮوز ﺑُﻮَد ﻓﺮدای � ﺮ از � ا ﮐﻪ ﻧﻪ! اﻣﺎ ا ﮐﻪ � ﺎ � ﭘ در هﺎنِ ﻣﺎ ﺟ ﺴﺎن بﻪ اﺳﻢ واﻗﻊ � ا � ی ای ی � ﻣ ی ﮔﺮای � ﻋﻠﻢ بﻪ ﺳﺘﻤﮕﺮ ت و ﺣی د ﺎمِ � ﻫﺪ ﭘ ﻨﻪ �� از ﭘﺮداﺧﺖ ﻫﺮ ﻫ ی ﺎم رﻫﺎی � بﺪی اﺳﺖ، ﭘ � ض ﺴﺎی � ﺿﺪا ای اﺳﺖ . او ﺎن بﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺮاﺑﺮ اﺳﺖ! ﻣﺮگ � زدە و ﺑُﺮدە و ﺧﻮردە وﮐﺸﺘﻪ اﺳﺖ و در پﺎ ﮑﺴﺎن � ﮕﺮی ﺟﺰ � ن ﻣﻌﻨﺎی د ی � ﺎنِ ﻫﻤﻪ ﭼ � ن پﺎ ﻌی � ﺳﺎز اﺳﺖ. ﻣﮕﺮ ﻣﺮگ ﮑﺴﺎن � اﯾﻦ ﺐ � ﺪە در ﻓﺮﺟﺎم ﺟهﺎن دارد! آﺳ � ﺷﺪنِ ﺳﺘﻤﮕﺮ وﺳﺘﻤﺪ ﺎی ﻫ ب ی ﺪ ﺑﺮ ﺗﻦ و ﺟﺎن ﺧﻮد ﻫﻤﻮارﮐﻨﻨﺪ. ﭼﻪ � ﺪگﺎن بﺎ � ت را ﺗﻨهﺎ ﺳﺘﻤﺪ ﻋﺪاﻟی � ن ﮐﻪ ﺳﺘﻤکﺎر ت ! ﺗﺎوای � از اﯾﻦ ﺑه ﺴﺖ، ا � دﻫﺪ ﺟﺰ در اﺳﻢ و بﻪ اﺳﻢ ﻧ ﯾﻦ � بﺪﻧﺎ و ﺧﻮش ﺎن کﺎر � ﺮ پﺎ � ت دارد ا ﺲ از ﻣﺮگ ﻣﮕﺮ ﭼﻪ اﻫﻤﯿی � � ﻧﺎ ت ﮔﺮد آور! ﺳﮑﻪ � ﺸ � ﺲ بﻪ ﺳﺘﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑ � . ن بﺎﺷﺪ ی ﻫﻤن ﺖ � ﻫﺎ را ﺗﺎ در گ � ﺮ بﻌﺪ از ﻣﺮ � ﮕﺮی اﺳﺖ. ا � ن د ی � ی ﭼ ی ای � ﺎم ﻧﺎﻣ � ن ﻧﻘﺪﮐﻦ. اﻣﺎ ﭘ اﯾﻦ ﺟهﺎی ب و ﮏ ﭼﺎﻟﺶ ادی � درکﺎر ﻧبﺎﺷﺪ، ﺳﺘﻤﮕﺮ بﻌﺪ از ﻣﺮگ ﺧﻮد، ﺗﻨهﺎ بﺎ » از ﻓﺮاز زﻣﺎن « ، ﭼ ﺮوﺳﺖ، ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻫﻢ در آن ﺣﻀﻮر � ﻢ، رو � ﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻔﺘ � ﺎت ﺑﺮ ﺿﺪ او بﻪ راە � ب دی ﮐﻪ ادﺑ � ﺎﻫﻮی ﻧ � ﻧﺪارد. ﻫ ن ی � ﺸ � اﻧﺪازد ی ی ﮋە ﮐﻪ، ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻈﺎﻣﺎت ﺟﺰای � ت . بﻪ و ﯿی �� ت از ﻧﻈﺮ ﺗ ارزش ﻧﺪارد، ﺣی ﺎت و بﻪ ﻫﻤﺮاە � ی ﻣﺠﺎزات ﺳﺘﻤﮕﺮان ﺑﺰرگ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ادﺑ ﺗﻮاﻧﺎی � ش ﻓﻘﻂ �� آن ﺣﻘﻮق ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ب د بﺎ ﻇ � ت . ﻧ � ﺸ � ب د ﻧﻪ ﺑ � روی کﺎﻏﺬ ﺑ ﺎﻟﻢ ب بﺎﺷﺪ ﺗﺎ بﺎزدارﻧﺪە بﺎﺷﺪ و ﺟﻨبﻪ ب د ادی � ﺶ از ﻧ � ﺪ ﺑ � بﺎ � ی ﺗ ت داﺷﺘﻪ ﯿی � ت ت و ﺟﺴی ﺮ ﻇﻠﻢ ﮐﺮدی و رﻓی � بﺎﺷﺪ. ا را ﺳﺎﺧﺘﻪ ض � ﺗﻨﺎﻗ ای ﮐ ﻪ ﺣﻞ آن دﺷﻮار اﺳﺖ .