نامیرایی

١٧٣ ﺳﻌﺪی، و ﻣﺮگ در وداع ن ج ﻗﺎﻧﻮی � اﯾ ﺳﺨﻦ � ﻨﺪ ﻫﺮ ﻧﻮ �� ﺟﺎن از بﺪن ﮔ ف ت در رﻓن ﺪم ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ � د ن ت ﺸن �� ﻣﻦ ﺧﻮد بﻪ ﭼﺸﻢ ﺧ � رود ﺪە � ﻣﺤﮏ ﺧﻮردنِ آﻧﭽﻪ ﺷن ﻢ � ﺪن. ﻣﺴﺘﻘ � ﻘﺖ رﺳ � ﻢ و ﺧﻮد بﻪ ﺣﻘ � ا � ﮐﻪ � ﺪن. ﻧﻪ بﺎ ﭼﺸ � ﻪ ﮐﺮدن بﻪ ﻋﻮض ﺷن �� ﺪن و ﺗﺠ � د ﺑی ﻨﺪ در آن � ی ون ﺟﺎﻧﺎن بﺎ کﺎروان � ﺑ � ﻪ بﺎ ﭼﺸﻢ درون ﮐﻪ � رود، بﻠ ﺑیﻨﺪ ﻧ ن و ﺪی � ﺎد � ﺟﺎن رود. در رﺳﺎﻟﻪ ﺪون � ی ﻓﺎ (Phedo) ، اﻓﻼﻃﻮن بﻪ اﯾﻦ ﭼﺸﻢ اﺷﺎرە � : ﮐﻨﺪ » ت �� ﺮ ﻣﺎ اﺻﻼ بﻪ دﻧبﺎل ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺣﻘ � ﺑﺮ ﻣﺎ ﺛﺎبﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ ا ت بﻪ راﺳی (pure) ﺪ ﺗﻦ را � ﻢ، بﺎ � ﻫﺴت ﺎء را در ﺧﻮدِ آﻧهﺎ � ﻢ و اﺷ � رﻫﺎ ﮐﻨ ]ﭼﻨﺎﻧ ﮑﻪ ﺎء[ � ﻘﺖ اﺷ � ﺎ ﺣﻘ � ﻫﺴتﻨﺪ و ﺗﻨهﺎ بﺎ ﺎ ﻧﻔﺲ � ﭼﺸﻢ ﺟﺎن (with the soul by itself) � ﻢ. بﻪ ﻧﻈﺮ �� ﺑﻨﮕ رﺳﺪ ً، ﺗﻨهﺎ � ﮐﻪ ﻣﺎ اﺣﺘﻤﺎ در آن ﻫﻨگﺎم، ﮐﻪ ﻣﺮدە � ن ی ی � ﻢ، بﻪ اﯾﻦ آرزوی ﺧﻮد و آن ﭼ � ا ﻢ ﮐﻪ ادﻋﺎ � رﺳ � ﻢ، � ﻢ دوﺳﺘﺎر آن ﻫﺴت � ﮐﻨ ن ﻌی � ﺣکﻤﺖ، بﻪ ﺣکﻢ اﺳﺘﺪﻻل ﺧﻮد، ﻧﻪ آن گﺎە ﮐﻪ زﻧﺪە ﻢ. � ا « ١ (66e) 1. Plato, Complete Works , Ed. John M. Cooper, Hackett Publishing Company, p. 58.