نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٧٤ ﺪن و در آﺳﺘﺎﻧﻪ � بﺎ ﭼﺸﻢ ﺟﺎن د ﺴﺘﺎدن و � ا ت �� ی ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺣﻘ آﻏﺎز ﺣکﻤﺖ � ﮐﻪ � . ﮐ � ﻓﺎ � ﺗﻮاﻧﺪ بﺎ ﭼﺸﻢ ﺟﺎن و ﻧﻪ ﭼﺸﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺑبﯿ ﻨﺪ در ف بﻪ ﺣکﻤﺖ اﺳﺖ. ت ﺎﻓن � ش ف دﺳﺖ � » ً� اﺣﺘﻤﺎ « ت ﻣﺎ ﻣُﺮدە وﻗی ﻢ ب � ا ﻪ اﯾﻦ � ﺪا � ﺖ دﺳﺖ ﭘ � ﻗﺎبﻠ ﻢ، ﭼﻪ، ﺗﺎ زﻧﺪە � ﮐﻨ ﻢ ﭼﺸﻢِ ﻇﺎﻫﺮو � ا بﺪن ﻧ � ﮔﺬارد ﺶ � ﮏ گﺎم ﭘ � ﻢ. ﺳﻌﺪی � ﺟﺰ بﺎ آن ﺑبﯿن � ﺗﺮ ﮔﺬارد و اﯾﻦ اﺣﺘﻤﺎل را د ر � ح � ﻣﻄ گ � زﻧﺪ )ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ � ﺖ پﺎرادوﮐ � ﮐﻨﺪ و بﺎ اﯾﻦ ﺷﻌﺮ وﺿﻌ ﻧﻤﺎی( � ﺶ � ب را ﭘ � بﻐﺮﻧ � ﺸﺎن � ﮐﺸﺪ، و دﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازە بﻪ ﺟﻮﻫﺮ ﺪە اﺳﺖ و ﺑﺮ آن بﻪ ﻣﺜﺎبﻪ ﺧﺎﺳﺘگﺎە ﺷﻌﺮ و ﻓﻠﺴﻔﻪ، آﻧﺠﺎ ﮐﻪ � ﺣکﻤﺖ رﺳ ت دارد و ﭼﺮا ﻠﺴﻮف، ﭼﻪ دﺳی � ف ﻓ ی ﻠﺴﻮﻓﺎن ﺷﺎﻋﺮﻧﺪ و ﺷﺎﻋﺮان راﺳﺘن � ﻓ ﺴ ﺘﻪ اﺳﺖ اﺷﻐﺎلﮐﻨﺪ � ﻧﺘﻮا � ﺪﮐ � گﺎﻫﺶ را در ﻗﺮون ﺟﺪ � ﺟﺎ ١ . آن ﻣﻌﻤﺎ ﺖِ � وﺿﻌ � ﺖ پﺎرادوﮐ � ﺎ وﺿﻌ � ً ﻣُﺮدن � اﺣﺘﻤﺎ اﺳﺖ ﺎرە � ، ﺷﻌﺮ او در ی اﺣﺘﻤﺎﻻ زﻧﺪە ﺑﻮدن � ض � اﺳﺖ. اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻣُﺮدن، ﻣﻘﺘ � اﯾﻦ ﻣُﺮدنِ اﺣﺘﻤﺎ اﺳﺖ، ﻫﻢ ﻣُ ﺪنِ ﻣُﺮدن و زﻧﺪەْ � ﺮدن و ﻫﻢ زﻧﺪە ﺑﻮدن، زﻧﺪە ﺑﻮدن ﺑﺮای د ﺪن، اﻣﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ؟ � ﻣُﺮدنِ ﺧﻮد را د � ﺪم ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ � د ن ت ﺸن �� ﻣﻦ ﺧﻮد بﻪ ﭼﺸﻢ ﺧ رود ﺪن. � ﺪن، بﻪ ﭼﺸﻢِ ﺧﻮد د � ﺟﺎن از بﺪن را د � ف ت رﻓن ﺧﻮد ﺪنﮐﻪ از � را د ب ﺪنِ ﺧﻮد � ﺟﺪا ﻪ �� ﻪ ﮐﺮدن. ﺗﺠ �� ن را ﺗﺠ ت ﺷﻮد. ﺧﻮد از ﺧﻮد ﮔﺴﺴن ای ﺳﺨﺖ ﻪ �� ﺗﺮ از ﺗﺠ ﻣﺮگ، � ن ﺸﺪی � ی ﻣﺤﺘﻮم و بﺎزﮔﻮ ﻪ �� ﺗﺠ ی وداع . اﻣکﺎنِ و ﻫﻤﭽﻨﺎن بﺎ ﺧﻮد ﺑﻮدن ﺗﺎ گ � و آن ﺳﻮی زﻧﺪ گ � بﺎ ﺧﻮد ﺑﻮدن ﺗﺎ ﻣﺮز زﻧﺪ ﻓﺮاﺗﺮ از آن، و ﻋﺒﻮر از ﻣﺮز و ﻧﻘﻄﻪ ن و از اﯾﻦ ت ﺎرە بﺎزﮔﺸن � ﺎن، و دو � ی پﺎ ﻪ �� ﺗﺠ ﻪ �� ی ﺧﻮد، ﺗﺠ ف . ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤ ت ﮕﺮان ﺳﺨﻦ ﮔﻔن � ای ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ، بﺎ د ﻦ ﮑ � اﺳﺖ! ﺳﻌﺪی ﭼﻪ ع. ﻣﮕﺮ اﯾﻦ ﻣﺮز � ن ﻋﺒﻮرﻣﻤﻨ ﻌی � ً� ﺪ؟ ﻣﺮز اﺻﻮ �� ﮔ ١ . ﺑﺮای ﻧﻤﻮﻧﻪ ف ر.ک. بﻪ ت ف ﺷﻌﺮﮔﻔن � ی او در ﻓﻠﺴ ﮕﺮی از بﺤﺚ در بﺎب اﯾﻦ ﺗﻮاﻧﺎی � ی د ﻣﻘﺎﻟﻪ ی از » ﺪ � ﺎن ﮐﻪ ﺑﺮآ � دﺳﺖ و ز « ﺮ: � از ﻧگﺎرﻧﺪە در ﻟﯿﻨﮏ ز https://www.zeitoons.com/16176