نامیرایی

،یﺳﻌﺪ و ﻣﺮگ در وداع ۱۷٥ ﭘﺮدە ی ﺻﻤﺎخ ﮔﻮش بﺎﺷﺪ، ﻣﺮزی ﺑﺮای ﻋﺒﻮر دادن � ، ﻣﺮزی اﺳﺎﺳﺎ ﻧﻪ ﺑﺮای � ﻣﺘﻌﺎرض، ﻣﺎﻧ ی ی � ﺟﻠﻮﮔ ، ﮐﻪ ﺑﺮای رﺳﺎﻧﺪن ﺻ � ! ﭼﻪ، اﻣﻮاج ﻮت ن و ﺎی � ﺪ بﻪ آن ﺑﺮﺳﺪ و آن را بﻪ ارﺗﻌﺎش آورد و اﯾﻦ ﻟﺮزش بﻪ ﮔﻮش ﻣ � بﺎ ن ﺑﺮﺳﺪ دروی ن ﻌی � ش از آن پﺎرە بﺎﺷﺪ � ﺎ بﺨ � ﻢ، و ﻫﺮآﯾﻨﻪ ﻧبﺎﺷﺪ �� ﺸﻨ � ﺗﺎ ﻣﺎ ﺠﺎد ﺷﻮد. ﭘﺮدە � ﻣﺮز ﻧﺎﻗﺺ بﺎﺷﺪ اﺧﻼل ا ی ﮔﻮش ﻣﺮزی ﺑﺮای ﻋﺒﻮر � ﺮ ﻧبﺎﺷﺪ ﺻﺪا ﻋﺒﻮر ﻧ � ﮐﺮدن. دﯾﻮاری ﮐﻪ ا ﮏ اﺳتﺜﻨﺎء. اﻣﺎ ﻣﺮ � . ﮐﻨﺪ � ز ت �� ﺴﺖ. اﯾﻦ ﻣﺮزی ﺣﻘ � ت درکﺎر ﻧ ت ، ﺑﺮﮔﺸی ﺮ رﻓی � ی از اﯾﻦ اﺳﺖ ا � ﻏ گ � زﻧﺪ اﺳﺖ. ﻣﻄﺎﯾ بﻪ ﺴﺖ. ﭘﺮدە � ای در کﺎر ﻧ ﮔﻮش ﻣﻄﺎﯾبﻪ � ی ﺻﻤﺎخ ز ی ﻣﺮ اﺳﺖ، ﻣﺮزی بﺎﺧﻮدﻣﺘﻨﺎﻗﺾ. ﺑﺮای آن اﺳﺖﮐﻪ ﺻﺪاﻫﺎ را ﻋﺒﻮر دﻫﺪ، در ﺟﺰ اﯾﻦ اﺳﺖ. گ � ﻣﺮگ و زﻧﺪ � ن آﻧﮑﻪ ﻣﺮز اﺳﺖ و ﻣﺎﻧﻊ. اﻣﺎ ﻣﺮز ی ﻋن » ﻣﻦ � ﺪم ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ � د ن ت ﺸن �� ﺧﻮد بﻪ ﭼﺸﻢ ﺧ رود « ﺮ ﻫﻢ ﻣﻤﮑﻦ بﺎﺷﺪ � ا ﻪ �� ﺴﺖ ﺗﺎ ﺗﺠ � ت در کﺎر ﻧ بﺎزﮔﺸی ﻢ! � ﮕﺮان بﺎزﮔﻮ ﮐﻨ � ی ﺧﻮد را ﺑﺮای د ﺳﻌﺪی بﺎ اﯾﻦ ﻣﺮز و ﻧﻘﻄﻪ ﺎن ﻣﻄﺎﯾبﻪ ﮐﺮدە اﺳﺖ. ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ آن را � ی پﺎ ﮏ ﺟﻮری ﭘﺮدە � ﺎ، � ف دو دﻧ ی ی ﺻﻤﺎخ ﮔﻮشﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﻧﻪ ﻣﺮزیْ ﻣﺮز ﺑن ف ﻣُﺮدن بﺎ ی ﺎ ﻣﺎ در ﺣن � ت آ ﮐﻪ ﻣﺮزی ﺑﺮای رﻓﺖ و آﻣﺪ، ﻣﺮزی آزاد. بﻪ راﺳی � ﻢ و � ﺧﻮد ﻢﮐﻪ ﺟﺎن از بﺪن � ﺑیﻨ � ﻣﺎن ﺧﺎرج � ﺷﻮد و ﻣﺎ از ﻣﺮز ﻢ، � ﮔﺬر ﺎر ﺧﻮد از ﻣﺮز! بﻌﺪ � ﻢ و ﻣﺮگ، و ﻋﺒﻮر ﻫﺸ � ن ﻣﺎﺋ ﻌئ � ﭼﻪ � ﮐ اﯾﻦ ﻪ �� ﺗﺠ ی ﺧﻮد را � در ﭼﻪ ﻋﺎﻟ � ﮕﺮان بﺎزﮔﻮ � ﺑﺮای د ﮐﻨﺪ؟ آن ﮐﺲ ﮐ ﻪ � ن ﺸﺎی � ﺴﺖ، ﻣﮕﺮ � ﮕﺮ ﻧ � ﺟﺎن دادە و د � و ﺗﺎ � ﻣﺎﻧﺪ از ﺗﺎ ﺸﺎن! � � آﻧﮑﻪ درکﺎروان اﺳﺖ و رود ﻧﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﮐﻪ » ﺟﺎن « اوﺳﺖ. آﻧﮑﻪ ب ﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪە » بﺪن « اوﺳﺖ، ب بﺪن ی � روح ﺴﺘﺎدە � ی ون از ﺧﻮد ا � ی ﺑ او. ﮔﻮی ﻢ و � ا � ﺎت ﺧﻮد را � ن دَمِ ﺣ ی ﺴن � و وا � ﻢ ﮐﻪ � ﺑیﻨ � رود و بﺎز ﮔﺮدد، دِ ﺧﻮ ﻣﺎ ﮐﻪ ب ض اﺳﺖ ی � در کﺎروان اﺳﺖ و بﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ اﺳﺖ و ﺣﺎ ب ﻣﻦ و ی ﻣ � ﺗﻦ ﻦ ﺑﺮود. » ب وی ی ی � ﭼﻮن ﻣ ب ﻣﻦ ﻣَﺮو ای ﺟﺎنِ ﺟﺎن ی ﺗﻦ ﻣَﺮو ) « ﻣﻮﻟﻮی( کﺎروان � ﻣﺮا بﺎ ﺧﻮد ﺑﺮد بﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮا، ً� کﺎﻣ ﮐ � ف ت ، بﺎ ﺧﻮد ﺑﺮدە بﺎﺷﺪ. رﻓن ﺲ