نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٧٦ ﺧﻮدِ ﻣﺎ. � ف ت ت ﺧﻮدِ ﻣﺎ، ﻫﻤﭽﻮن رﻓن ﮕﺮی و ﻧﻪ بﻪ راﺳی � د ﮕﺮی ﺧ � ﮐﺲ د ﻮدِ ﻣﺎﺳﺖ گ � گﺎﻧ � .�� ﮏ و بﺎ ﻣﺎ � ، اﯾﻦ اﻧﺪازە بﻪ ﻣﺎ ﻧﺰد ایﮐﻪ بﻪ ﻋ �� ﺸﻖ ﻣ اﺳﺖ، ﻗﺎﻋﺪە ﺟﺎﻣﻌﻪ گ � گﺎﻧ � ﺴﺎن و ﺑﺮای � ای ﮐﻪ در ﺳﻄﺢ بﺎﻻﺗﺮ وکﻞ ا � ﻫﻢ کﺎر ﮐﻪ درد � ﺗﻨهﺎ بﻪ ﻣﺤبﺖ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ. ﮐ گ � گﺎﻧ � ﮐﻨﺪ، ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ب ﮕﺮان ی � و رﻧﺞ د � ﻗﺮارش ﮐﻨﺪ ﻫﻢ � ﻪ �� را ﺗﺠ گ � گﺎﻧ � ن اﯾﻦ ی � ﻨﻮن ﻧ � ا ﮐﻨﺪ، ﺪ � ﺸﺎ � و بﻪ ﺣکﻢ ﺳﻌﺪی » .� ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻧهﻨﺪ آد « اﻗﺘﻀﺎی � ﺴﺎﻧ � ا ﺖ گﺎﻧﻪ اﺣﺴﺎسﮐﺮدن ﺧﻮد بﺎ ﻫﻤﻪ � ﺴﺎن � ی ا ﮋە در رﻧﺞ اﺳﺖ. رﻧﺞ � ﻫﺎ بﻪ و � ﭘﯿﻮﻧﺪ � گﺎﻧﻪ � دﻫﺪ و ﺸﺎن دادە � ﺳﺎزد، و ﻣﮕﺮﮐﺮوﻧﺎ ﺟﺰ اﯾﻦ را بﻪ ﻣﺎ ﻢ � ﻋﻈ � ﻐﺎ � اﺳﺖ و ﭘ ﺗﺮ از اﯾﻦ را بﻪ ﻣﺎ ﻣﺨﺎﺑﺮە ﮐﺮدە اﺳﺖ! ﮐﺮوﻧﺎ از � ب ﺷﻮاﻫﺪ ﺗﺠﺮی اﻧکﺎرﻧﺎپﺬﯾﺮ اﯾﻦ ﮔﺰارە اﺳﺖ،ﮔﺰارە � � ﻋﻠ ی » اﭘ � ی ﺮدە ﺪ. � ﮕﺮ را ﻣﺒیﻨ � ﮑﺪ � گﺎﻧگﺎن � بﻠﻨﺪ ﺷﺪ، بﻪ ﭼﺸﻢ ﺑ گ � گﺎﻧ � « ١ در اﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺪە � ﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﻘ �� ﺗﺠ اﺳﺖ. و ﺧﻮد در ﻣﻘﺎم ﺷﺎﻫﺪِ » د ﺪم � � ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ رود « � ﮕﺮان ﻧﻘﻞ � آن را ﺑﺮای د ﺪە ﺑﻮدم ﮐﻪ � ﻢ! ﻣﻦ ﺷن � ﮐﻨ � ف ﺟﺎن از بﺪن ﭼﻪ ت در بﺎب رﻓن ﻨﺪ اﻣﺎ اﯾﻦ بﺎر �� ﮔ » ﺪم ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ � د � رود « ﮕﺮی ﺑﻮد. � ف د ی � ف . اﯾﻦ ﭼ ت ﮑبﺎرە، ﮐﻪ ذرە ذرە در ﺣﺎل رﻓن � و � ، ﻧﻪ آﻧﺎ ﺪە � اﯾﻦﮐﺠﺎ آن ﺷن ﻫﺎﮐﺠﺎ! آری اﯾﻦ ﻣُﺮدن اﺳﺖ اﻣﺎ ﻣُﺮدن از ﻋﺸﻖ. � ﺪ ﺷﺎ روح را کﻢ � ﺣﻖ بﺎ ﺷﻠﯿﻨﮓ اﺳﺖﮐﻪ ﺗﻌﺎ � ﺗﺮ از ﻋﺸﻖ ﺪﮔ � داﻧﺪ. ﻫﺎ ﺮ در درس ﺎرە � ﮔﻔﺘﺎرﻫﺎی ﺧﻮد در ﺪە � ی او ﻋﻘ � ﺎدآوری � را �� ای ﻗﺪ ﺪ ﮐﻪ ﮐﻨ روح ت وﺣﺪت از آن رو ﮐﻪ وﺣﺪت اﺳﺖ ]و ﺣی بﺨﺶ[ ﻧَﻔﺨﻪ اﺳﺖ . ن ﻣﺎ بﺎ بﻠﻨﺪ ﺴﺎی � ﻢ ﻋﺎﻟﻢ ا ��� ﻢ بﮕ � ﺲﺣﻖ دار � ، اﺳﺖ گ � گﺎﻧ � وﺣﺪت ﻫﻤﺎن ﺷﺪن » اﭘﺮدە � گ � گﺎﻧ � ی « ﺎ ﻧﻔﺤﻪ � ﺎ ﻧﻔﺨﻪ � روح � ﺪ � ای ﺟﺪ ﺎ � بﺪ. از آن ﻠﺴﻮﻓﺎن روح وﺣﺪت اﺳﺖ و وﺣﺪت � روﮐﻪ ﺑﻨﺎ بﻪ اﺳﺘﺪﻻل اﯾﻦ ﻓ بﺨﺶ. � ﺪﮔﺮ � ﻫﺎ ﭘﺮﺳﺪ، ﭼﻪ ﻧﻔﺨﻪ � ای؟ و پﺎﺳﺦ دﻫﺪ ﻧﻔﺨﻪ ی ﻋﺸﻖ. روح » ﻫﺎ ﮐﺮدن « ﺪاﮐﻪ اﯾﻦ بﺤﺚ را در اﺛﺮﺧﻮد � ﺪنِ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ. در � و دﻣ ﺎر � در ە ی ١ . ﺑهﺎءﷲ ، ح ﻣﻘﺼﻮد � ﻟ ، ن ﺪە ﺟهﺎی � ح ا � در ﻃ اش.