نامیرایی

،یﺳﻌﺪ و ﻣﺮگ در وداع ۱۷۷ ﺪﮔ � روح، ﻫﺎ ﺮ و اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ١ � ﺶ � ﭘ � ﮐﺸﺪ ﭘﺮﺳﺪ » � ﭼﮕﻮﻧﻪ � ﺗﻮاﻧ ﻢ آﻧﭽﻪ را بﺎﻻﺗﺮ از روح اﺳﺖ و اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺤﺮکِ روح اﺳﺖ، آن را ﺗﻨﻔﺲ � � ی ون � ﮐﻨﺪ و ﺑ ﻢ؟ � بﺨﻮاﻧ � ﺲ ﻣﺘﻌﺎ � دﻫﺪ اﻣﺮ « ﻘﺖ اﯾﻦ � در ﺣﻘ ﻔﻪ � ﻟﻄ � ای اﺳﺖﮐﻪ ﺷﻠﯿﻨﮓ بﻪ آن اﺷﺎرە ﮐﻨﺪ: ...» ت روح ﺣی � ﻣﺘﻌﺎ ﻦ �� ﺗ ﺴﺖ؛ آن ﻓﻘﻂ � ف ﻧ ی � ﭼ [ ﮐ � روح اﺳﺖ، ]رو ﻪ ﻘﺖ اﯾﻦ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ ﮐﻪ � ﻋﺸﻖ اﺳﺖ. در ﺣﻘ � ﻧَﻔَﺲ � ﻣﺘﻌﺎ ﻦ �� ﺗ ﭼ � ی � ی ﺎد و ﻣﻮﺟﻮد )در ﺟﺪای � ﺶ از آﻧﮑﻪ ﺑن � ن ی اﺳﺖﮐﻪ ﭘ ی � اﺳﺖ. آن ﭼ ا ﺷﺎن ض ﺑﻮد اﻣﺎ بﺎز ﻧﻪ بﺎ ﻧﺎم ﻋﺸﻖ � ض بﺎﺷﻨﺪ ﺣﺎ � از ﻫﻢ( ﺣﺎ «... )ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ( اﯾﻦ اﺳﺖﮐﻪ ﮐﺪام اﺻﻞ اﺳﺖ وﮐﺪام ﻧﻪ و ﻧﻪ بﺤﺚ � ﻧﻪ بﺤﺚ ﺑﺮ ﺮ ﺑ اﯾﻦ � ﻪ بﺤﺚ ﺑﺮ � ﮕﺮی ﻧﻪ، بﻠ � اﺳﺖ و د � ﻣﺘﻌﺎ �� آن اﺳﺖ ﮐﻪ � � ﮏ ﻣﺘﻌﺎ � اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺪام ت ﻫﻢ ﺎ ﻋﺸﻖ. راﺳی � ن اﺳﺖ؟ روح ی � ﻦ ﭼ �� ﺗ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ بﺪون ﻋﺸﻖْ روحْ � ﻣﺘﻌﺎ � ن ﺟهﺎی � ش �� � ﺗﺮ بﺎﺷﺪ. روح ن ە، و ی � ت و ﺳﺘ ﺴﺖ و بﻪ ﻏﺮور و ﺧﻮدﭘﺮﺳی � ﻧ � ن رو ﻣﺘﻌﺎ ی ن از ﻫﻤن ﮐﻨﻮی ﮐﻪ � ﺴﺖ. رو � ﺴﺎن ﻧ � ع ا � ﺮ بﻪ ﺳﺘﻢ آﻟﻮدە اﺳﺖﮐﻪ آن را ﻋﺸﻖِ ﻧ ��� ﻧﺎ ﻧﻔﺨﻪ ن ە ی � ﺴﺎنِ ﺳﺘ � ا � ﺪ روح � اﺳﺖ! ﺷﺎ � ﺴﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ رو � ی ﻋﺸﻖ ﻧ ﮔﺮ و ﺎی ﺳ �� ن ﺟ ﺴﺎی � اﻣﺮوزی، ا � ﮕﺮ � ﺴﺎنِ د � ﺐ ا � رﻗ ﻌﺎدت ﻓﻘﻂ ﺧﻮدش و بﻪ ﺮ ﻣﺤﻘﻖ ﺷﻮد � ت ا ت ﮐﻪ ﺣی ت ، ﺳﻌﺎدی ن ﺳﻌﺎدی ی ﻫﻤﺎن اﻧﺪازە دور از ﭼﻨن � ﻧ � ت ﺗ ﻘﺖ ﺟﺰ ﺳﻌﺎدی � ﺴﺎن ﺗﻨهﺎﺳﺖ و در ﺣﻘ � ﺳﻌﺎدت ا ﺗﻮاﻧﺪ ب ﺎﺷﺪ. ﺳﻌﺎدت دﯾﻮ و دَدی ﺗﻨهﺎ، ﮐﻪ بﻪ ﺣکﻢ ﺳﻌﺪی » ب ﮕﺮان ی � از ﻣﺤﻨﺖ د ﻏﻢ « ﺷﺘﻪ � ﺎرە ﺳﺎﺧﺘﻪ و � ﺴﺎن دو � ﺴﺖﮐﻪ اﯾﻦ ا � ﺮی از اﯾﻦ ﻧ �� اﺳﺖ. ﮔ ﻮد ﺷ � � اﻣﺎ اﯾﻦ بﺎر ازگِﻞِ ﻋﺸﻖ. اﯾﻦ ﻋﺸﻖ اﺳﺖﮐﻪ روح را ﻣﺘﻌﺎ ﮐﻨﺪ. اﯾﻦ ن ﮐﻪ در ﻋﺸﻖ اﺳﺖﮐﻪ ﻣﺮگ در وداع را رﻗﻢ زدە اﺳﺖ. ﺗﻨهﺎ روح و ﺟﺎی � ﺶ اﺳﺖ � آ ﻪ �� ن ﺗﺠ ی ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨن ای داﺷﺘﻪ بﺎﺷﺪ. ﻣﺮدە ایﮐﻪ ﻫﻨﻮ ز زﻧﺪە اﺳﺖ و ﻟﺤﻈﻪ � ی ﻣﺮگ ﺧﻮد را ﮔﺰارش ﮐﻨﺪ � ی و بﺎ اﯾﻦ کﺎر ﻣﻌﻤﺎی ﺳﺎزد ١ . ن . ص ج ﻗﺎﻧﻮی � ش ﺛﺎﻟﺚ. ﭼﺎپ ﺳﻮم. ﺗﺮﺟﻤﻪ اﯾ �� ۱۲۸ .