نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٧٨ � ﺎن � ض ﻇﺎﻫﺮی را ﻋ � و ﺗﻨﺎﻗ ﮐﻨﺪ. اﯾﻨﺠﺎ روح ﺟﺰ ﻧَﻔَﺲ ﻣهﺮ و دَمِ ﻋﺸﻖ � ﻧﻮﺷﺖ آن را ﻋﺸﻖ رﻗﻢ � ﺴﺖ و � ﻧ زﻧﺪ ﻧﻪ ﺧﻮد؛ بﺎ اﻓﮑﻨﺪن رﺷﺘﻪ ای ﺑﺮ ﮔﺮدن روح ﮐﻪ او را » � ﮐِﺸﺪ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮﺧﻮاە اوﺳﺖ « ، بﻪ آن � و بﺎز ﺑﺮ گ � ﺳﻮی ﻣﺮز زﻧﺪ � ن او را ﮔﺮداﻧﺪ، در ﻫﺮ دم و آی ﺸﺪ و ب � ﮐ ﺎز � زﻧﺪە � ﻦ ﺧﻮد ﻋﺸﻖ را ﻓﺮو ��َ ﮔﺮداﻧﺪ. آﻧگﺎە ﮐﻪ روح از ﻣِﻨﺨ دﻫﺪ ﺎت � ﺣ � � ی ون � ﺎبﺪ و در بﺎزدم اﯾﻦ ﻋﺸﻖ را ﺑ � � دﻫﺪ و بﺎز ﻓﺮو � دﻫﺪ و ﺣ ﺎت ﺪ ﺧﻮد را در اﯾﻦ دم و بﺎزدم � ﺟﺪ � ض ی ﻫﺎ ﺗﻀﻤن � ﮐﻨﺪ. در ﺷﻌﺮﺳﻌﺪی، روح ﮔﺬﺷﺖ ﺧﻮد � از گ � ﻋﺎﺷﻖ در اﯾﻦ ﺗﻘﻼی ﺧﻮد ﺑﺮای ﻣﺮگ و زﻧﺪ ﺎمِ درک � ﻋﺸﻖ و بﻪ کﺎم ﻋﺸﻖ ﺐِ � ﮥ ﻋﺠ �� ﺪ و از ﺗﺠ �� ﮔ » ﻣﻦ ﺧﻮد بﻪ ﭼﺸ ﻢ � ﺪم ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ � د ن ت ﺸن �� ﺧ رود « و بﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ، بﺎز زﻧﺪە ﺑﻮدن. ﺎ دل و ﺟﺎن � ﻘﺖ روح ﻣﺎ � از روح، و در ﺣﻘ گ � ی ﺷﻠﯿﻨ � ﻋﺸﻖ، بﻪ ﺗﻌﺒ � ﻧَﻔَﺲ � ﻣﺎ در وداع بﻪ ﺷﻤﺎرە اﻓﺘﺪ و ﭼﻮن بﺎ » ﺣکﻢِ ﻣﺤکﻢِ ﻓﺮاق « ١ � ، ﺣک ﺗﺨﻠﻒ � ب م، ﺳیﻨﻪ بﻪ ﺳیﻨﻪ �ُ ﻧﺎپﺬﯾﺮوﻣ � ﺶ ﻧ � ﺷﻮد وکﺎری از ﭘ ﻢ � ﺴﻠ � ﺑﺮد � � ﺲ � ﺷﻮد وا ﻪ �� ﺸیﻨﺪ و ﻣ � �� ی ﻫﺎی ﺟﺪای � دﻫﺪ. در آن ﺣﺎل آد در ﻏﺮﻗﺎب اﺳﺖ. ﻢ ﭼﻮن اﺑﺮ در ﺑهﺎران ��� بﮕﺬار ﺗﺎ بﮕ ﺎران � ن د روز وداع ی � ﮐﺰ ﺳﻨﮓ ﻧﺎﻟﻪ ﺧ در ﺑهﺎر، در زﻣﺎن ﺧﺎص ، آﺳﻤﺎن اﺷﮏ بﺎر اﺳﺖ و زﻣﺎنِ وداع زﻣﺎنِ ﺶ � ن اﺳﺖ، زﻣﺎن ﭘ ت ﺴن �� ﮔ ﺪنِ ﻓﺼﻞ � ﮐﺸ ﺪن، بﻪ ﺑه � ﻫﺎ و بﻪ ﺑهﺎر رﺳ ن ﺎرای � ﺴﺖ. روز � ﮐﻪ آن را ﺑهﺎری ﻧ ن ی ﻧﺪارد، ی � ی ﭼ وداعْ ﺧﻮد از ﺧﻮد بﻪ ﺗﻨهﺎی ﻨﻮن � ا ﺶ از آن � ﻪ ﺑ � ﺴﺖ، بﻠ � ض ، ﻓﻘﻂ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﻧ � ، زﻣﺎن ﺣﺎ ب ﻪ ﻋﻨﻮان آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮدە اﺳﺖ ﻫﺴﺖ ﻨﻮنْ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ � ، ا ﻨﻮن � ی ا ﺶ از آن آﯾﻨﺪە � اﺳﺖ، و ﺑ ﺎﻣﺪە اﺳﺖ، روزیﮐﻪ وﺻﺎل � ﻧ � ﻨﻮن و روز � ی ا ف ی ی � ی ﭼ ﺷﺪە اﺳﺖ. روز وداع ﺧﻮد از ﺧﻮد بﻪ ﺗﻨهﺎی � پ ی و ﻓﺮاق ﻗﻄ � ﺳ ١ . ح ﻣﻘﺼﻮد، از ﻓﺮاق. � ی ﺑهﺎءﷲ در ﻟ � ﺗﻌﺒ