نامیرایی

،یﺳﻌﺪ و ﻣﺮگ در وداع ۱۷۹ ﻧﺪارد، ﻫﺮ ﭼﻪ دارد ازﮔﺬﺷﺘﻪ و اﯾﻦ آﯾﻨﺪە دارد. اﯾﻨهﺎ روز وداع را ﭼﻨﺎن � ﺮ � در � ﺷﺎر از ﺧﻮد � ی ﻧﺪ و � ﮔ ﺳﺎز ق � ی ﺑﺮای ﺧﻮدِ آن بﺎ ﮕﺮ ﺟﺎی � ﻧﺪﮐﻪ د � ﻧ ﻣﺎﻧﺪ. ﺴﺖ، بﺎ آﻧﮑﻪ روز ﺗﻨهﺎ ﺷﺪن ﻣﺎﺳﺖ � روز وداع ﺗﻨهﺎ ﻧ ! � ﺳﻌﺪی در ﺷﻌﺮ ﺧﻮد ﺻﺪای ﻣکﺎن را در روز وداع بﻪ ﮔﻮش ﻣﺎ رﺳﺎﻧﺪ. � در آن روز ﻣکﺎن ﻧﺎﻟﻪ � ﮐﻨﺪ. زﻣﺎن و ﻣکﺎن داﻧﻨﺪﮐﻪ اﯾﻦ » ﺣکﻢ « ا ﺳﺖ، ﮐﻪ ﻣﺎ ﮐﺮدە � ﻧﻪ ﺣک ﮐﻪ زﻣﺎﻧﻪ � ﻢ، ﺣک � ا و ی � ﺑ ی ﮐﺮدە اﺳﺖ و از ﺟﺎی ن از دﺳﺖ ﻫﺎی ﻣﺎ آﻣﺪە اﺳﺖ � ی ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧ . از ﺟﺎی ﻢ اﻣﺎ ﻫﺴﺖﮐﻪ � ﻢ ﺑبﯿن � ﺗﻮاﻧ ﺣکﻢ ﮐﺮدە اﺳﺖ، ﮐﻪ ﺴﺖ � ﺪ ﺑﺮود، ﭼﺎرە ﻧ � او بﺎ . ﺳﻨﮓ ﻫﺎی ﺳﺨﺖ ﻧﻔﻮذﻧﺎپﺬﯾﺮ ﺪن � ض ورت بﺎ د � و ﻧﻤﺎد ﺣکﻢِ ﻣﺤکﻢِ ﻓﺮاق در دﺳﺖ روزﻫﺎی ض ورت ﺑﺮﮔﺸﺖ � و گ � زﻧﺪ ﺪار ﺣﺎ � ﻦ د �� ﻧﺎپﺬﯾﺮ آن در آﺧ ﻟﺖ ﻋﺎدی ﻧﺪار ﻧﺪ ب و ازﺧﻮدی � ﺧﻮدﻧﺪ و ﻧﺎﻟﻪ ﮐﻨﻨﺪ، ﻧﺎﻟﻪ ایﮐﻪ ﺗﻨهﺎ وداع � ﮐﻨﻨﺪگﺎن ﺷﻨﻮﻧﺪ. ی ﺳﻌﺪی در � بﻪ ﺗﻌﺒ ﺗﺌﺎﺗﺮ وداع وﺻﺤﻨﻪ ش ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺗ �� ی ﻧﻤﺎ ﺐ � ﺮﺗ � دﻫﺪ روزوداع روز ﺪن � رﺳ ﮕﺮ اﺳﺖ، درﺣﻀﻮر � ﮑﺪ � ض بﻪ ی آﺳﻤﺎن و زﻣن ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ از ﻫﻢ � ﺟﺪا ﻢ �� ﺷ � ، در ﻫﻤﺎن روز » ﻣﻦ ﺧﻮد بﻪ ﭼﺸﻢ � ﺪم ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ � ن د ت ﺸن �� ﺧ رود « � ، روزیﮐﻪ ﻣُﺮدن ﺧﻮد را ﻢ. ﻧ � ﺑیﻨ ﺎﻟﻪ ی ﻪ �� ن وﮔ ی زﻣن ن آﻣﺪنِ آﺳﻤﺎن و بﻪ ﺳﻮی ی ی آﺳﻤﺎن، ﻫﻤﺎﻧﺎ بﻪ ﺳﻮی زﻣن ﺎ، � ، ف ی زﻣن � ف ت آﺳﻤﺎن رﻓن اﯾﻦ ﻫﺮ دو و � ف ت بﻪ ﺳﻮی ﻫﻢ رﻓن ﮐﻮﺗﺎە ﺷﺪن ﺳ ﻘﻒ آﺳﻤﺎن و ﺎی � ﮐﻮﭼﮏ ﺷﺪن دﻧ وداع ﮐﻨﻨﺪگﺎن، ﻫﻤﻪ در ﺗﺼﻮر ﻣﺎ، اﺳﺖ. � ن ی ﺴن � روز وا � آﻧﭽﻪ در ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺪارﻫﺎیﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖﮐﻪ � ﮔﺬرد ﺧﺎﻃﺮات د ﺑﺮ ﺳﻨﮓ � ﻫﺎ و اﯾﻦ در و دﯾﻮار ﺣﮏ ﺷﺪە اﺳﺖ )ﻣکﺎن(، و ﮕ � رود ﮐﻪ د ﺮ ﺸﻮد )زﻣﺎن( . � ﺗﮑﺮار ﻣبﺎﻟﻐﻪ � ﻓﺎ � ﺳﻌﺪی در اﯾﻨﺠﺎ ای ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ ﻧﮑﺮدە اﺳﺖ ﻣﻨﻄﻖ اﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺪە � بﻪ ﻋﻘ ﺸﺎ � ای ﮐهﻦ اﺷﺎرە دارد ﮐﻪ ردّ و ن آن را در رﺳﺎﻟﻪ ی ﮔﺮﮔ � ﺎس � ) ۵۰۸ ( ١ � اﻓﻼﻃﻮن � ﺎﻓﺖ: ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﺧﻮب � ﺗﻮان داﻧﻨﺪﮐﻪ از ﺟﻤﻠﻪ 1. . Plato, Complete Works , p852.