نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ١٨٠ ﺴﺎن � ن و ا ی ی ﮐﻪ آﺳﻤﺎن و زﻣن ن ﻫﺎی ی � ﭼ ﺎن را � ﻫﺎ و ﺧﺪا � بﻪ ﻫﻢ رﺳﺎﻧﺪ و بﺎ ﻫﻢ � ﮔﺮد آورد ١ ن ت ﺸن �� . او ﺧ �� ت اﺳﺖ و ﻧ ﻣهﺮ و دوﺳی داری و ﻋﺪاﻟﺖ � ن ﺑﺮ اﯾﻦ دو ی � را ﻧ ف اﺳﺖ ﺟهﺎی � ﺸﺎنِ وﺟﻮد ﻧﻈ � ﺪﮐﻪ اﯾﻦ �� ﺪ ﺗﺎ بﮕ � اﻓﺰا ب ﻧﻪ ی � ﻧﻈ ٢ ف بﺎ ﻫﻢ دروی � . اﯾﻦ ﺻﻔﺎت ﻫﻤﻪ در ارﺗبﺎ اﻧﺪ. ﻣﮕﺮ بﺪون � ﻧﺨﻮا � ت ﺧﻮا ﮔﻔی �� ت از ﻧ ت ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ، و از آن ﺳﻮوﻗی دوﺳی �� ﻧ ﺖ ﻋﺪاﻟﺖ ر � رﻋﺎ ا ﻫﻢ ﻣﻨﻈﻮر داﺷﺘﻪ ن ت ﺸن �� ای و ﻋﺪاﻟﺖ بﺪون ﺧ داری ی ە � ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ! ﺧﺪا و ﻋﺎﻟﻢ و آدم را اﯾﻦ زﻧﺠ ﻫﻢ ی بﻪ گ � ﺴﺘ � ﻧگﺎە ن ﻧﻈﻢِ درون ی داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. بﺎ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب وداع بﻪ ﭼﻨن ن ﺟهﺎی ای اﺷﺎرە ﺗﻨهﺎ ﮐﻪ ﻧﻈﻢ ﻋﺎﻟﻢ را ﻓﺘﻮر اﻓﺘﺎدە اﺳﺖ ﮐﻪ � دارد. در آن روز ﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻼف گ � ﺴﺘ � ﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ پ � ﺎ ی آن اﺳﺖ رﺷﺘﻪ � ی ﻣهﺮ ﻣﺮا ﺪ و ﮔﺴﻠ ﻣﻦ بﻪ ﭼﺸﻢ � ﺧﻮد ﺑیﻨﻢ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ ) بﺎ کﺎروان ، و ﻫﻤﺰﻣﺎن از بﺪﻧﻢ بﻪ در( � رود ن اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻪ، ی � ، و ﻧ ﺴﺖ � ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﻧ ی اﯾﻦ ﺟﺪای . ﻫﻤﻮارە وداع ب ﺎ ﺎن اﺳﺖ. � ﮋە آﻧﺠﺎﮐﻪ پﺎی ﻋﺸﻖ درﻣ � کﺎن ﺳﺨﺖ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻫﺮﮐﺲ، بﻪ و � ﻧ � کﺎن از ﭘ � ﻧ � �� ی از ﻧ ﺟﺪای � ﻣﺘﻮﻗﻒ �� ﺎﻣﺪﻫﺎی وداع اﺳﺖ. ﻧ ﺷﻮد و ﺗﻨهﺎ ﺧﺎﻃﺮە � اش بﺎ ﻣﺎ ﻣﺎﻧﺪ. ﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ دل � ﺳﻌﺪی بﻪ روزگﺎران ﻣهﺮی � ی ون ﻧ � ﺑ ﺗﻮان ﮐﺮد اﻻ بﻪ روزگﺎران اﺳﺖ و ﺧﺎﻃﺮە �� در دل اﯾﻦ ﻣهﺮ ﻧ �� ی ﻧ � ﻫﺎ ﮐﻪ ﻗﻠﺐ را ﻓﺸﺎ رد. ﻣﺎ �� ﻢ ﻧ � را دوﺳﺖ دار � ت ﮐ وﻗی ﻫﺎی او را ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺎ ﺑﻮدە اﺳ ﺖ � ﮔﺮا � . ﻢ � دار ١ . ﺶ � ﮏ گﺎم ﭘ � ﻗﺮآن � ﺗﺮ � ن اﺷﺎرە ﮐﺮدە و اﻋﻼم ی � ﻧهﺪ و بﻪ وﺣﺪت آﻏﺎز ﻪ ﮐﻨﺪ ﮐ » ﻫﺎ ﺳﻤﺎن آ ﻢ � ن ﻫﺮ دو بﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺎ آن دو را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺳﺎﺧﺘ ي و زﻣن « ، ﺳﻮ ی رە ﻪ � ﺎ آ � اﻧب ٣٠ . ٢ . ﺎت اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺻﻔﺎت ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻗﺮآن، ﮐﻪ � ت از بﺪﯾه ﺴﺖ و ﺣی � ﺪی ﻧ � در اﯾﻦ ﻫﻢ ﺗﺮد ش اف ﻣﺜﺎل �ِ ﺳﻌﺪی ا ن زدی � ﺴﺎن بﻪ ﺧﺪا � ﺪن ا � ای بﻪ آن داﺷﺖ، بﺎﻋﺚ رﺳ ﺷﻮد.