نامیرایی

،یﺳﻌﺪ و ﻣﺮگ در وداع ۱۸۱ ﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ او � ، ﺳﻌﺪی اﻓﻼﻃﻮن ﻫﻢ ﺣﻀﻮر دارد � وداع � ﺲ، در ﺗﺌﺎﺗﺮ � � را � ی ون ﻣﺴﻠﻂ � ﺑ � ﺪ. در وداع ﺗﺐ و ﺗﺎب درون ﺑﺮ ﻓﻀﺎی � ﺗﻮان د ﺷﻮد � �� ن و بﺎ ﺧﻮد و آن را دروی ﮐﻨﺪ، درﺳﺖ آن ی وی � گﺎە ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﻧ � ﺑﺮﺗﺮی را ﺑیﻨﺪﮐﻪ ﻣﻘهﻮر آن اﺳﺖ وﺣکﻢ ﻣﺤکﻢ ﻓﺮاق در د ﺳﺖ اوﺳﺖ � و ﻧ گ � ی ون ازﮔﺸﻮد � ﺟهﺎن ﺑ گ � ﺗﻮان آن را پﺎرە ﮐﺮد اﻣﺎ ﻫﻤﻮارە ﮔﺸﻮد ﻣﺎ ﺑﻮدە اﺳﺖ و ﺣﺎل ﭼﻮن � ﻨﺎ �� ن [ و ﻃ ی ن � درون و ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺎﻃﺮ ]ﻋﻄﺮآ ﺴﺘﻪ اﺳﺖ. � ی ون � ن آن ﺑ ی ﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﻏﻤن � اﯾﻦ » � ﺪم ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ � د ن ت ﺸن �� ﻣﻦ ﺧﻮد بﻪ ﭼﺸﻢ ﺧ رود « � گ � از ﻣﺮ �� ﺪﮐﻪ ﮔ گ � در آن بﺎزﮔﺸﺖِ بﻪ زﻧﺪ ﻞ رواﯾتﺶ از ﻣﺮگِ ﺧﻮد، بﺎ ﻓﻌﻞ � اﺳﺖ، بﻪ دﻟ ن ی ﺟﺰ ی � ﮕﺮان. اﻣﺎ اﯾﻦ بﺎزﮔﺸﺖِ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ در ﺷﻌﺮ ﺳﻌﺪی ﭼ � ﮔﺬﺷﺘﻪ، بﻪ د آرزوی ن . ی � ﺴﺖ، آرزوی رﺳﺘﺎﺧ � ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻧ گ � زﻧﺪ گ � ی � ﭼ ﻋﺎﻗبﺖْ زﻧ ﺑﺮ گ � ﺪ وز اﺳﺖ ی � ﻣﺮگ ﭘ ی ە ﺷﺪنِ ﺑﺮ ﻣﺮگ � ﺪاﺳﺖﮐﻪ، ﻓﻘﻂ درﺻﻮرت ﭼ � . ﭼﻪ ﭘ � ﺗﻮان بﺎزﮔﺸﺖ ﺮ � ت ا . ﺣی » بﻪ �� ﭼﺸﻢ ﺧ � ﺪم ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ � د ن ت ﺸن رود « � درﺳﺖ در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل بﺎزﮔﺮدم و ﻗﺼﻪ گ � ﺧﻮاﻫﻢ بﻪ زﻧﺪ ی ﺟﺎن دادن ﺮﮔﺮی و ﻣﻌﻨﺎﺳﺎزی �� ﺎن بﮕﺬارم . اﯾﻦ اﻣکﺎن ﺗﺼ � ﮕﺮان در ﻣ � ﺧﻮد را بﺎ د � ﻣﻔهﻮم ﺧﻮد را از دﺳﺖ گ � اﺳﺖ ﮐﻪ بﺪون آن زﻧﺪ ن اﻣکﺎن ی � دﻫﺪ، ﻧ ﺮﮔﺮی �� بﺎزﺗﺼ (representation) ﻨﺪن ﻣ � و اﻧتﺸﺎر و ﭘﺮا ﻌﻨﺎ در ﻫﻤﻪ ی � اﺳﺖ، بﻪ ﻟﻄﻒ ﻣُﺮدنِ اﺣﺘﻤﺎ گ � ﻞ وﻣﻀﺎﻋﻒﮐﺮدن زﻧﺪ � ﺟهﺎن ﻫﻤﺎن دو ﻪ �� ﺎن ﺗﺠ � در ﻣﻌﻤﺎی ﺷﻌﺮ. ﺳﻌﺪی درﺿﻤﻦ ﺑ ﻦ �� ای ﻣﺤﺎل از آرزوی دﯾ � ﺴﺎن � ا ، و ﻧﻪ ﻣﺮگ، اﺳﺖﮐﻪ گ � ﺪ. اﻣﺎ در اﯾﻨﺠﺎ از ﻣﻨﻈﺮ او ﺗﻨهﺎ زﻧﺪ �� ﮔ اﺳﺖﮐﻪ بﺎ رگ و � ی ە اﺳﺖ. زﻧﺪە ﻫﻤﺎن ﮐ � در ﻋﺸﻖ و بﺎ ﻋﺸﻖ ﭼ پ و ی اﺳﺘﺨﻮان ﺧﻮد اﯾﻦ ﻋﺸﻖ را اﺣﺴﺎسﮐﺮدە اﺳﺖ: ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪە ﭽﺎرە و رﻧﺠﻮر از او � ام ﻣﻬﺠﻮر از او ﺑ � دور از او در اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ ش �� ﮐﻪ ﻧ ی ﮔﻮی رود