نامیرایی

ب آﻓﺘﺎی در ﻣ � ﺎن ﺳﺎ � یاﻪ ٢١ � پﺎﺳﺦ � ی ﮐﻪ ﻫﺎی � ی � ی ﻫﺴﺖ، ﭼ ﻫﺎی � ی � دﻫﺪ: آری ﭼ ﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮدْ ﺷکﻞ � ح � ﺴﺎزد و بﻪ وﺿ � ی ای ﻣﻦ � ﻣ گ � را درونِ زﻧﺪ گ � ﻣﺘﻤﺎﯾﺰی از زﻧﺪ ﺑ یﻨﻢ ﺗﺎﺑﻊ � ﺴﺖ و بﻪ ﺳﻮی ﻣﺮگ ﻧ � ﻧ �� ﻃﺒ گ � ﻗﺎﻧﻮن ﺳﺎﻟﺨﻮرد رود. دو زﻧﺪ در گ � گ � ﮏ زﻧﺪ � ، ﻣﻦ اﺳﺖ در آن ﻣﺸهﻮد اﺳﺖ و رو بﻪ گ � ای ﮐﻪ ﺳﺎﻟﺨﻮرد گ � ﮕﺮی زﻧﺪ � ﻓﻨﺎﺳﺖ و د و ﻓﻨﺎ را بﻪ ﻋﺮﺻﻪ گ � ای ﮐﻪ ﺳﺎﻟﺨﻮرد ی آن راە گ � ﺴﺖ، زﻧﺪ � ﻧ ﺎن � ای پﺎ ﺎن � ت پﺎ ﻧﺎپﺬﯾﺮ. ﺣی ﺎن � ﻧﺎپﺬﯾﺮﺗﺮ از پﺎ ﻧ ﺎپﺬﯾﺮی ای ﮐﻪ ﺪە � ﻣﺮدﻣﺎن ﻓهﻤ ق کﻠﻤﻪ . ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺎﻟﺨﻮردە �� ن ﺣﻘ ی ا بﻪ ﻣﻌی � اﻧﺪ. ﻧﺎﻣ � � ﺷﻮم وﻫﻢ ﺟﻮان. ﻫﻢ بﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮگ � روم وﻫﻢ از آن دور ﺷﻮم . « ۶ - در » ﺳﻌﺪی، و ﻣﺮگ در وداع « � ﻣﺮگ ﭘﺮداﺧﺘﻪ � بﻪ ﻧﻮ ﺷﻮد ﮐﻪ بﺎی ﺧﻮد � ﺳﻌﺪی بﻪ آن در ﺷﻌﺮ ز » � ﻨﺪ ﻫﺮ ﻧﻮ �� ف ﺟﺎن از بﺪن ﮔ ت در رﻓن ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﺧ � ﺪم ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ � ن د ت ﺸن �� ﻮد بﻪ ﭼﺸﻢ ﺧ رود « � اﺷﺎرە ﻨﺪ ﮐ بﻪ » ً ﻣُﺮدن � اﺣﺘﻤﺎ « � ﺖ پﺎرادوﮐ � و وﺿﻌ � ای ﮐﻪ او ﻨﺪ. در آﻧ �� آﻓ ﺠﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ دادە � ﻣﻮاﺟﻪ گ � ام ﮐﻪ ﻣﺎ در وداع بﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮ ﻢ، و ﭼﮕ �� ﺷ ﻮﻧﻪ � ﮐﻪ � در ﺣﺎ � ﻢ، ﻧ � ی ﻣ � ﻧ گ � ﻢ و زﻧﺪ � ی ﻣ ی د. اﯾﻦ کﺎر ﺗﻨهﺎ ب � ﻣ ف � ﺎ واﺷکﺎ آ ﺖ پﺎر � ن وﺿﻌ ا ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ. � دوﮐ