نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ٢٤ از آن اﺳﺖﮐﻪ ﺳﻘﺮاط دﺳﺖ � اﯾﻦ ﺧﻮد ﺣﺎ کﻢ آﻧﻘﺪر ﺣکﻤﺖ دارد ﮐﻪ ن ی بﻪ ﺗﺄﻣﻼت او در ﻣﻮرد ﻣﺮگ در اﻧﺘهﺎی آﭘﻮﻟﻮژی ﺑیﻨﺠﺎﻣﺪ. در اوﻟن ﻪ ﻣﺮﺣﻠ ف ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: ی ﻤﻪ ﺳﻘﺮاط ﭼﻨن � ی ﻣﺤﺎ ﺗﺄﻣﻞ ۱ ﮏ � . ای ﻧ ﺧﻮد را � ﺴﺖ ﮐﻪ آد � ﻣﺮدان، ﺗﺮس از ﻣﺮگ ﺟﺰ اﯾﻦ ﻧ ﺴﺖ، و ﺑپﻨﺪارد � ﮐﻪ ﻧ � داﻧﺎ بﺪاﻧﺪ درﺣﺎ � ﮐﻪ داﻧﺪ آن � ﭼﻪ راﮐﻪ ﻧ داﻧﺪ. ﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮگ ﺑﺰرگ � ﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﻧ � آ ﻦ ﻣﻮﻫبﺖ �� ﺗ بﺎﺷﺪ؟ � ﻫﺎ ﺑﺮای آد ﻫﯿﭻ � ﮐﺲ ﻧ � ﻫﻤﻪ ﭼﻨﺎن از آن � داﻧﺪ و � ﺎ �� ﺗﺮﺳﻨﺪﮐﻪ ﮔ داﻧﻨ ﺪﮐﻪ آن ﺑﺰرگ ب ﺎ اﺳﺖ. ی � بﻼ � ﻦ �� ﺗ ﺪە � ﻧﮑﻮﻫ � ﺷﮏ ﻫﯿﭻ ﺟه ﺗﺮ از اﯾﻦ ﻧ ﺴﺖ ﮐﻪ � � ن ی را ﮐﻪ ﻧ ی � ﺑﺮ آن بﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭼ � ﮐ � داﻧﺪ ﮏ � داﻧﺪ. ای ﻧ ﻣﺮدان ﺷ ﺪ � ﺎ ﺮ ﻗﺮار بﺎﺷﺪ ادﻋﺎ � ﺚ اﺳﺖ، و ا � ﻣﺮدم در اﯾﻨﺠﺎ و از اﯾﻦ ﺣ � �� ﻓﺮق ﻣﻦ بﺎ ا ﮐﻨﻢ ﮐﻪ از ﻫﺮﮐﺲ در ﻫﻤﻪ ن داﻧ ی � ﭼ ﺎﺗﺮم آن در اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻮن � ﺲ ﺗﺼﻮر ﻧ � ن ﻫﺎ در ﻋﺎﻟﻢ ارواح ﻧﺪارم ی � ت از ﭼ ﺷﻨﺎﺧی ت ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺧی دارم . )آﭘﻮﻟﻮژی، ab ۲۹ ( � از ﺟﻤﻠﻪ اﺗهﺎﻣﺎت ﺳﻘﺮاط ﻧﺨﺴﺖ اﯾﻦ اﺳﺖﮐﻪ ﺟﻮاﻧﺎن را ﻓﺎﺳﺪ ﻨﺪ، ﮐ � و بﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ او بﻪ ﻣﺮگ ﻣﺤﮑﻮم � ﺷﻮد بﻪ اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ بﺎز ﮔﺮدد ﮐﻪ ﻣﺎ در ﻣﻮرد � ﻣﺮگ ﭼﻪ ﻢ: � ﻢ بﺪاﻧ � ﺗﻮاﻧ ﺗﺄﻣﻞ ۲ ﺴﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ آن � . ﭼﻪ ب ف ﺧﻮی ی � ﭼﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎدە ﭼ � بﺎﺷﺪ، و آﻧﺎن ﮐﻪ ﻣﺮگ را بﻼ و ﻣﺼیبﺖ در اﺷتبﺎە � ﻘﯿﻨﺎ � داﻧﻨﺪ اﻧﺪ. ﺑﺮای ﻞ ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻨﺪە � اﯾﻦ ادﻋﺎ دﻟ ای دارم . ) p.188 ش ف اﻧﺠﺎم � ﺮ ﻣﻦ در � ﺮا ا � ( ز � ی ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ � ت ﺑﻮدم ﻏ کﺎر ﻧﺎدرﺳی ﺸﺎﻧﻪ ی راﻫﻨﻤﺎی ﻣﻌﻤﻮلِ ﻣﻦ ﻣﺮا ا ز آن کﺎر بﺎز ﻧﺪارد. � ض ﺟﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ دادە ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮگﺎە ی ﺳﻘﺮاط ﻫﻤن ت ﺧﻮاﺳﺖ کﺎر ﻧﺎدرﺳی ﺸﺎﻧﻪ � اﻧﺠﺎم دﻫﺪ � بﺎ او ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ � ی اﻟ ﮐﺮد. اﺳﺘﺪﻻل او در ﺗﺄﻣﻞ ۲ � بﻪ ﻧﻈﺮ ﺮ آن دﺳﺘﻪ از اﻋﻤﺎلِ او ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ بﻪ � رﺳﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ، ا ﺖ وی بﻪ ﻣﺮگ ﺷﺪ بﺪ � ﻣﺤﮑﻮﻣ ﺸﺎﻧﻪ � ﺑﻮدﻧﺪ ﺎە � او را از اﯾﻦ اﻣﺮ آ � ی اﻟ