نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ٣٢ پﺬﯾﺮﻓﺘﻪ � ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺷﻮاﻫﺪ ﻋﻠ � ﺟﺎوداﻧﻪ را اﻧکﺎر گ � ﺷﺪە اﻣکﺎن زﻧﺪ ﮐﻨﺪ � اﻣﺎ بﻪ ﻧﻈﺮ ﺎ ﻣﺠﺒﻮرﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮگ را ﮔﺬار از � دﻧ � ا � رﺳﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدم در ﮏ ﻣﺮﺣﻠﻪ � بﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺎن. � ﮏ پﺎ � ﮕﺮ ﺑپﻨﺪارﻧﺪ و ﻧﻪ � ای د ف ﺴﺎی � گﺎﻧﻪ و راﯾﺞ ﺗﻔﮑﺮ ا � اﯾﻦ روش - ﮐﻪ در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺪە � ﻫﺎ و ﻣﺬاﻫﺐ د ﺷﺪە اﺳﺖ - ت از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺮا بﻪ ﺧﻮد ﺸﻨﺎﺳﺎنِ رﺷﺪِ ﺷﻨﺎﺧی � ﺗﻮﺟﻪ روا � ی ا � اﺧ ﺟﻠﺐ ﮐﺮدە اﺳﺖ. آن ت ﮐﻪ ﺎی � ﺎت ﮐﻮدکﺎن، ﺣﺪﺳ � ﺣﺪﺳ � ﭼﻪ از ﺑﺮر � ، ﺎﻣﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ � بﻪ آﻧهﺎ ﻧ � ﮐ ﺎﻓﺘﻪ ش از ﺧﻮد � ام اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ آن بﺨ ) self ( ﺎرە � ﺗﺼﻮرات ﻣﺎ در � ﮐﻪ کﺎﻧﻮن اﺻ ن اﺳﺖ، ﺗﻮاﻧ ﺟﺎودای � گ � ی زﻧﺪ ی ﺎی ﻞ اﺳﺖ، و ﻧﻪ ﻋﻘﻞ و ﻫﻮش. � ﻣﺎ در اﺣﺴﺎس و ﻣ ﺎﻓﺘﻪ � ی در ﭘﺮﺗﻮ � اﯾﻦﮐﺸﻒ اﺧ ﻦ �� ﻫﺎی دﯾ و بﺎﺳﺘﺎن � ﺷﻨﺎ ﺷ � ﻨﺎ ای ﻗﺎبﻞ � ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖﮐﻪ بﻪ ﻣﺎ ﺟﺎوداﻧ گ � ﺪ اﻋﺘﻘﺎد بﻪ زﻧﺪ �� ﮔ ﻪ بﻪ دە ﻫﺎ ﻫﺰارﺳﺎل � ﺶ ﺑﺮ � ﭘ ﮔﺮدد �� از ﻗﺪ � � . ﺑﺮ � ﺸﺎن � ﻦ ﺷﻮاﻫﺪ ﻣﻮرد اﺳتﻨﺎد �� ﺗ دﻫﺪ ﮏ � ﻦ �� ﺴﺎن ﻧ � ﮐﻪ ا ﺶ، ﻣﺪت � ﺻﺪ ﻫﺰار ﺳﺎلِ ﭘ ﻫﺎ ﻗبﻞ از آﻏﺎز ﺗﻤﺪن، ن ن ﺑی ن بﺎﺳﺘﺎی ی زﻣن � ﺶ را در ﻏﺎرﻫﺎی � ﻣﺮدگﺎ بﺎ اﺳﺘﺨﻮ � ﻞ ﻋﻤﺪا � اﺋ � ا ان ﺣﯿﻮاﻧﺎت و ﻣهﺮە � ف دﻓﻦ � ﻫﺎی ﺻﺪ ﮐﺮد. بﺎﺳﺘﺎن ن ی ﺷﻨﺎﺳﺎن آﯾن ﺴپﺎری � ﺧﺎ ن در ﻣﻮرد ﻣﺮدە ﻫﺎی ﮐهﻦ را ﺑﺮوز و ﻇهﻮر ﻧﮕﺮای ای ﮐﻪ ب ﻪ � ﺎی ﻣﺎدی ﻓﺮاﺗﺮ � ﺎد از دﻧ � اﺣﺘﻤﺎل ز � ی � رﻓﺖ ﺗﻔﺴ ﮐﻨﻨﺪ. ف ی ت ﮐﻪ ﺗﺪﻓن وﻗی ﻋﻤﻮ �� ﺎن � ﻫﺎی ﻋﻤﺪی در ﻣ ﻫﺎی ﻧﺌﺎﻧﺪرﺗﺎل ﻣﺎ ﮐﺸﻒ ﺸﻪ � ﺷﺪ، ﺑﺮداﺷﺖ کﻠ ب ش ی � ای از آﻧهﺎ بﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﺎﻧﻮران وﺣ � ﮐﻪ ﻋﻘ � ﻓﺎﻗﺪ اﻧﺪ ﺸﻪ ﺪە � ﭽ � ی ﻧﻤﺎدﯾﻦ ﭘ ﺪ ﻗﺮار � ای ﺑﻮدﻧﺪ بﻪ ﻃﻮر ﺟﺪی ﻣﻮرد ﺗﺮد ﮔﺮﻓﺖ. ن ن ﻧﮕﺮای ی ﻞ ﮐﻪ ﺑﺮوز و ﻇهﻮر ﭼﻨن � بﻪ اﯾﻦ دﻟ ای ﺑﺮای ﻣﺮدگ � ﺎن ﺣﺎ ت ﺖ ﺷﻨﺎﺧئ � ض ﻗﺎبﻠ ی � و ﻧ � از ارزش ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪن ﺑﺮای اﻋﻀﺎی ﮔﺮوە اﺟﺘﻤﺎ ض ی ت بﻌﺪ از ﻣﺮگ آﻧهﺎﺳﺖ. ﺗﺪﻓن ﺺ اﻋﻀﺎی ﮔﺮوە ﺣی � ﺸﺨ � ﺑﺮای ﻫﺎی از � ﺎی ﺳﻄ �� ﻋﻤﺪی، ﮔ ازوﺟﻮد � بﺨﺶ ﻣه � ﻫﻤﺪردی اﺳﺖﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا