نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ٤٨ بﻪ ﻣﺜﺎبﻪ گ � ﻨﻮن ﺑﺮای دﻓﺎع از ﻣﻔهﻮم زﻧﺪ � ث ﮐﻪ ﺗﺎ � ﺗﻼ ی اﺻﻞ ی ﻫﺮ ﻏﺎی ﻓﻠﺴﻔﻪ ای ﺻﻮرتﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ « � ﻒ � ﺗﻮﺻ ﮑﺮت، � ﮐﻨﺪ. )ر ۱۹۲۰ : ۶۸ ( � را ﭼﮕﻮﻧﻪ گ � ﻤﻞ زﻧﺪ � ز ی ﻫﺮ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑیﻨﺪ و او بﻪ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎ آن را اﺻﻞ ﻏﺎی ای � ﻤﻞ در ﻓﺼﻞ ﻧﺨﺴﺖ � داﻧﺪ؟ ز گ � ﻧگﺎە )بﻪ( زﻧﺪ � ﻧﻮآوری اﺻ اش را اﻇهﺎر � گ � ﺪ ﻓهﻢ ﻧگﺎە زﻧﺪ � ﮐﻨﺪ. کﻠ » ﺷﺖ ﻓﺮاروﻧﺪە � « ی آن اﺳﺖ. بﺤﺚ ﮐﻮﺗﺎە ﺎرە � ﻤﻞ در � ز ن ﻧﺪە ی � ن آﻏﺎزﮔﺮ و ﺑﺮاﻧﮕ ﺴﺎی � ا گ � گﺎە ﺣﺪود و ﻣﺮزﻫﺎ در زﻧﺪ � ی ﺟﺎ ی ﺎن ﭼﭗ � ن ، ﻣ ی ﺎن ﺣﺪی بﺎﻻ وﺣﺪی پﺎﯾن � ﺸﻪ ﻣ � ﻣﺎ ﻫﻤ گ � ﺖ اﺳﺖ. زﻧﺪ � اﯾﻦ روا ﺶ � وراﺳﺖ، ﺑ ﺗﺮ وکﻢ ت و بﺪﺗﺮ، ﺗﻨﮓ � ﺗﺮ، ﺑه ﺗﺮوﮔﺸﺎدﺗﺮ، ﻗﻮی ﻒ � ﺗﺮوﺿﻌ ﺗﺮ ﺎن ﺣﺪود وﻣﺮزﻫﺎ و بﻪ ﻣﺜﺎبﻪ � ﺸﻪ ﻣ � ﻗﺮاردارد. از آﻧﺠﺎﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻤ ﺟﻮد ی آﻧهﺎ و ﺮ اﺳﺖ. بﻪ ﻣﺠﺮد اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮد را ﺑﺮ ��� ﮏ اﻣﺮ ﻧﺎ � ف از ﺣﺪﻫﺎ ت ﻢ، ﻓﺮاﺗﺮ رﻓن � دار � را ا �� ش ا � ﺶ � ﺸﺎﭘ � ﻢ، ﭘ � ف ﮐﺮد ی ﻒ و ﺗﻌﯿن �� ﺗﻌ � ﺣﺴﺐﺣﺪ وﻣﺮزﺧﺎ ﺎد ﺠ ﮐﺮدە � ﻢﮐﻪ ﺑﺮﻃﺒﻖ آﻧهﺎ � ا ﻢ ﺧﻮد را درﺣﺎلگﺎم زدن در آن ﺳﻮی ﻣﺮز � ﺗﻮاﻧ ﻢ. اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮد را � ﺗﺼﻮرﮐﻨ » ﻮ � کﺎ � اﻫﻞ ﺷ « و ﻧﻪ » � ﻮر �� ﻧﯿ « ﺗ � ﻒ �� ﻌ ﻢ � ﮐﻨ ب ی درﻧﮓ اﯾﻦ را ﺑﺮای ﻣﺎ اﻣکﺎن � پﺬﯾﺮ ت ﻓﺮاﺳﻮی اﯾﻦ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ وﺿﻌﯿی ﻞ � ﻤﺎت را، از ﻗﺒ � ﺗﻘﺴ » ی کﺎی �� آﻣ « ﺎ � » ن ﺴﺎی � ﻣﻮﺟﻮد ا « ﺗﺼﻮر � ﮐﻨ ﻢ. اﯾﻦ ﺖ � وﺿﻌ ﻒ ﺗﺎزە � ﻫﺎی ﺗﺼﻮرﺷﺪە ﺗﻌﺎر ای از ﺧﻮد ) self (، و ﻣﺮزﻫﺎی ﺗﺎزە ای � ، ن از آﻧهﺎ ت ﺑﺮای ﺑﺮﮔﺬﺷن ﺴتﻨﺪ. ﻫﻤﺎن � ﻧ � نﻨﺪ. ﻣﺮزﻫﺎ ﻗﻄ �� آﻓ ﻤﻞ � ﻃﻮرﮐﻪ ز � ﻣﺜﺎل ﻪ �� زﻧﺪﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺠ ﻖ ﮐ �� ﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ از اﯾﻦ ﻃ � ی � ی روزاﻧﻪ ﺗﻐﯿ ﻪ ﮑﺮوﺳﮑﻮپ و ﺗﻠﺴﮑﻮپ ﻧﺨﺴﺖ ﻣﻔهﻮم ﻣﺠﺰای � ت اع ﻣ � اﺧ ﺴﺎن � ا ای ﻪ ﻣﺪاراﻧ را ﻫﻤﭽﻮن � ﺖ ﺣ � ازواﻗﻌ » آن ﭼﻪ ﻣﺎل ﻣﺎﺳﺖ « � ﻒ �� ﺗﻌ ﮐﻨﺪ، وﺳپﺲ � بﻪ ﻣﺎ اﻣکﺎن ی ون بﻪ آن � ی از ﺑ ﻢ ﺗﻮﮔﻮی � ﮐﻨ گ � ﺖ زﻧﺪ � دﻫﺪﮐﻪ در آن واﻗﻌ � ﻧگﺎە ﺎ � ﺪ را ﻫﻢ ﺑﺮآﻣﺪن آﻓﺘﺎب )از داﺧﻞ � ع ﺧﻮرﺷ � ﻢ؛ ﺑﺮای ﻣﺜﺎل، ﻃﻠ � ﮐﻨ ن ﺣﺎل ﺣﺎﺻﻞ ﭼﺮﺧﺶ زﻣ ی اﯾﻦ ﺳﻮی ﻣﺮز( و ﻫﻢ در ﻋن ﺎ از آن � ی ون � ن )از ﺑ ی ن ن ی را ی � ﻢ. اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖِ ﻧﺎآرام اﺳﺖﮐﻪ ﭼ � ﺳﻮی ﻣﺮز( بﺪاﻧ » ﺎﺗﻤﻨﺪ � ﺣ « ﺗ ﻒ �� ﻌ � ﺶ � ف از ﺣﺪوﻣﺮزﻫﺎ ت ی ﻓﺮاﺗﺮ رﻓن ف یﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺎی ی � ف اﯾﻨﮑﻪ ﭼ ت ﮐﻨﺪ. ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﮔﻔن