نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ٥٨ وبﺪﯾﻦ ف ی ی � ف ی زودﮔﺬر، ﭼ ی � ف ، ﭼ � ف ی ﺗﺼﺎد ی � را ﭼ گ � ﺳﺎن زﻧﺪ � ، ﮐﻪ � ف ی ﺗﻮان ﮔﻔﺖ، ﻫﻤﭽﻨن ﮕﺮی بﺎﺷﺪ � ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻮر د � ﻪ �� ﺗﺠ ﻢ. ) � ﮐﻨ Simmel, 2 011:71 ( گ � ﺪﮐﻪ زﻧﺪ � ی را در ﻧﻈﺮ بﮕ � ﺑﺮای ﻣﺜﺎل، ﺷﺨ ﺪﺋﺎل و آ � اش را وﻗﻒ ا رﻣﺎن گ � ﻤﻞ، بﺎ زﻧﺪ � ی ز � ﮐﺮدە اﺳﺖ. آن آرﻣﺎن، بﻪ ﺗﻌﺒ � ً ﻋﺪاﻟﺖ اﺟﺘﻤﺎ � ﻣﺜ � ﺧﺎ گ � ﮋ � آن آرﻣﺎن از و � ﺷﺪە اﺳﺖ. ﻗﺎﻋﺪﺗﺎ �� آن ﺷﺨﺺ ﻣﻤﺰوج و � ﺴ � ﻫﺎی ﺎر ﻪ � ﺧﺎص و ﻣﻨﺤ ﺪار ﺷﺪە اﺳﺖ، ﺟﻨبﺶ � ﺖ او پﺪ � ﻓﺮد ﺷﺨﺼ ﺰ ﻣﺘﻤﺎﯾ ت ﻣبﺎﻟﻐﻪ را ﮐﻪ بﻪ ﺻﻮرئ � ﺪﺋﺎل ﻋﺪاﻟﺖ اﺟﺘﻤﺎ � ﺶ ا � ﺪا � ﭘ ن درون ی � آﻣ ــــﺦ � ﺗﺎر ت در ﺳﻄﺢ ﻓﺮدی ﺗﮑﺮار ﮐﺮدن. بﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ، ��� ف روی داد بﻪ ﻃ ﺴﺎی � ا گ � ﮐﻪ زﻧﺪ � ﺷﺨ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ � ﮐﺮدە اﺳﺖ اﺣﺴﺎ � ﺪﺋﺎ � اش را وﻗﻒ ا ت ﺎ اﻣکﺎن ﺧﺎص ﻫﺴی � از ﺣﺪوث ب اش در ﻣﻘﺎبﻞ اﻋﺘبﺎر ابﺪی )ی زﻣﺎن( آن �� ﺧﻮدِ او � ت ﻨﻪ ژرﻓﺎی ﻫﺴئ � ت ، بﺎ ﮐ ﺪﺋﺎل، بﻪ ﻋبﺎرئ � ﺮ آن ا � ت ا ﺪﺋﺎل. ﺣئ � ا ﺪﺋﺎل را ﺟﺪا و ﻣﺴﺘﻘﻞ از ﺧﻮد ﻣﺎ � ﻞ ﻣﺎ ﻗﺎدر اﺳﺖ آن ا � ﺷﺖ ﺗﺨ � بﺎﺷﺪ گ � ﺎن ﻓﺮاﯾﻨﺪ زﻧﺪ � ی اﺳﺖﮐﻪ ﺗﻤﺎﯾﺰﻣ ی ای � ﻤﻞ ﺑﺮآن اﺳﺖﮐﻪ دراﯾﻨﺠﺎ ﻣ � ﺑبﯿﻨﺪ. ز �� را ﻋﻤ گ � وﻣﺤﺘﻮاﻫﺎی زﻧﺪ ﻖﮐﻪ ﻣﻮﺟبﺎ �� ﮐﻨﺪ ازاﯾﻦ ﻃ ت اﯾﻦ اﻣﺮر �� ا ﻣ � گ � ن ی ﺟﺪا از زﻧﺪ ی � ﺳﺎزدﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺤﺘﻮاﻫﺎ را ﭼ ایﮐﻪ ﻣنﺸﺄ آﻧهﺎﺳﺖ ﺗﺼﻮ ر گ � بﻪ زﻧﺪ � ﺪﺋﺎل ﻋﺪاﻟﺖ اﺟﺘﻤﺎ � ف اﯾﻦ ﻓﺮد، ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺮد اﻣﺎ ا ﻌئ � ، ﻢ. ﻣﻦ � ﮐﻨ اداﻣﻪ ﺧﻮاﻫﺪ داد. ی ف ﻣﺒﻨﺎی ی ﻫﻤﭽﻨن گ � از ﻓﺮاﯾﻨﺪ زﻧﺪ گ � ﻖ ﺟﺪاﮐﺮدن ﻣﺤﺘﻮاﻫﺎی زﻧﺪ �� ﻣﺮگ از ﻃ ی را ﺑﺮای بﺎزﻫﻢ ﺟﺪای � ﮕﺮی وﺿﻊ � د ﻤ � ز �� ف ی ﺖ ﻣﺘﺎﻓ � ﮐﻨﺪ،ﮐﻪ درروا ﻞ در و گ � ﺸﺎﻣﺪ زﻧﺪ � ﺎ ﭘ � ﺎن ﺣﺪوث � ی ﻣ ی اﺳﺖ: ﺟﺪای ی ای � ﺧﺎﺳﺘگﺎە ﻣﻔهﻮم ﻧﺎﻣ ﻮیا � ﺎ ﻣﻦ( ﻫﻤﭽﻮن �) ﻮ � ﻤﻞ، ا � ی اﺳﺖ. از ﻧﻈﺮ ز ی ای � ( ﻣﺎ، ﮐﻪ در آرزوی ﻧﺎﻣ � ﺎ ﻣﻦ �) بﻪ ﻣﺜﺎبﻪ گ � ﺎی زﻧﺪ �� ی از درون ﺣﺮﮐﺖ ﭘ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻣﺠﺰای یﮐﻪ ﻣ � ی � ی ﭼ ﻌﻠﻮل ﻋﺪم ﺗﺤ � ﺎل ﻣﺎﺳﺖ ﻇﺎﻫﺮ � ﻘﻖ اﻣ ﺷﻮد: