نامیرایی

اﻫﻤ � ﺖ گ � ﻓﺮﻫﻨ ﻣﺮگ در ﻣﺘﺎﻓ � ی �� ﮏ گ � زﻧﺪ در ﻧﺰدﮔﺌﻮرگ ز � ﻤﻞ ٥٩ � ً ﺑﺮآوردە � ﺸﻪکﺎﻣ � ﺮآرزوﻫﺎی ﻣﺎ ﻫﻤ � ا ﺷﺪﻧﺪ، ﻋﻤﻞ ارادە ﮐﺮدن بﺎ ﺗﺤﻘﻖ � اش ﻣﺤﻮ ﺷﺪ و ﻋﻤﻞ ارادە ﮐﺮدن � ﺪ، آﻏﺎز � ﺪی، بﺎ ﻣﺤﺘﻮای ﺟﺪ � ﺟﺪ ﺷﺪ - رابﻄﻪ ی ﻓﺮاﯾﻨﺪ � ﺎن � ً بﻪ پﺎ � ﺖکﺎﻣ � ن بﺎ واﻗﻌ دروی ﻮ( از � ﺪ، و ﻣﻦ )ا � رﺳ ف ی ی ﻓﺮاﯾﻨﺪ دروی � اﯾﻦ درﮔ ت ﮐﻪ آن را ﻗﺪم بﻪ ﻗ بﺎ واﻗﻌﯿی ﺪم �� ﻫﻤﺮا � ﮐﻨﺪ ﻇهﻮر ﻧ � ﮐﺮد. ﻫﺮﭼﻨﺪ اﯾﻦ ﻇهﻮرﻫﻨگﺎ � روی ﺲ از ﺗﻤﺎس � دﻫﺪﮐﻪ ارادە ﺖ بﺎز ﻫﻢ � اش بﺎ واﻗﻌ � بﻪ ﺟﺎ � ﺖ ارادە را آرام ﻧ � ﺮا واﻗﻌ � ﻣﺎﻧﺪ ز ﮐﻨﺪ ]...[ ) Simmel, 2011:72 ( ﻪ �� در ﺗﺠ ﻣﺎ و � ﻞ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎ � ﺎن ﻣ � ت ﮐﻪ ﻣ ی ﻣﮑﺮرﮔﺴﺴی ﺗﺤﻘﻖ ﻧﺎﻗﺺ آن و ﻣﺤﺘﻮاﻫﺎی گ � ﻮ )ﻣﻦ( ﺧﻮد را از ﻓﺮاﯾﻨﺪ زﻧﺪ � وﺟﻮد دارد، ا گ � ﺗﻮﺳﻂ زﻧﺪ ف � ﺗﺼﺎد � ی اش رﻫﺎی ﻮ )ﻣﻦ( ﺧﻮدش را بﻪ ﻣﺜﺎبﻪ � بﺨﺸﺪ. ا ف ی ﻓ ی � ی ﭼ ﺮاﺗﺮ � ﻪ �� ﺗﺠ � بﻪ آن ﻋﺮﺿﻪ گ � ت ﮐﻪ زﻧﺪ ض ی در ﺑﺮاﺑﺮ اﻣکﺎﻧﺎی ی � ﮐﻨﺪ، ﭼ ﮐﻨﺪ، � اﻧﺠﺎم ﺗﺤﻘﻖ ﻧ � ت ﮐﻪ اﻣکﺎﻧﺎی ﺎﺑﻨﺪ: � گ � ﺗﺼﻮر ﺟﺎوداﻧ � در اﯾﻨﺠﺎ وارد ﺷﻮد. درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺎرە � ش ح ﻓﻮق در � ﮐﻪ )در ﻣﻮردیﮐﻪ در ی آن بﺤﺚ ﺷﺪ( � را گ � ﺪن زﻧﺪ � ﻣﺮگ اﻣکﺎن از ﻫﻢ پﺎﺷ دﻫﺪ بﻪ ﻃﻮریﮐﻪ، ��� اﯾﻦ اﻣکﺎن را ﻣ ت ، بﻪ ﻋبﺎری گ � ﺳﺎزدﮐﻪ ﻣﺤﺘﻮاﻫﺎی زﻧﺪ ﻨﻮن، درﻃﺮف � ﺐ ﻫﻢ ا � ﺑﺮای ابﺪ آزاد ﺷﻮﻧﺪ، بﻪ ﻫﻤﺎن ﺗﺮﺗ ﺧﻂِ ﻣﺮزی، � ﮕﺮ � د ﻣﺮگ بﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻪ �� ی ﺗﺠ ی بﺎ ﻫﺎی � ﺎن � ﻣﺤﺘﻮاﻫﺎی ﺧﺎص پﺎ دﻫﺪ بﺪون آنﮐﻪ بﺪﯾﻦ ﻠﻪ � وﺳ ﻮ( را ﺑﺮای بﻪ کﻤﺎل رﺳﺎﻧﺪن ﺧﻮد � ﺧﻮاﺳﺖِ ﻣﻦ )ا [ sich vollenden ] ﺶ از اﯾﻦ � ﺑ � ن ت ﺎ وﺟﻮد داﺷن � ﺑﺮای ابﺪ - ب ﺎ ی � ﺖ � ﻫﻤﺘﺎی آن ابﺪ ن ﻣﺤﺘﻮاﻫﺎ زﻣﺎی - ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﺪ. ﺎری از � ﺴ � ، در آرزوی گ � ﺟﺎوداﻧ آدم ﻫﺎی ﻋﻤﯿﻖ، بﻪ اﯾﻦ