نامیرایی

� ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻢ، ﺲ ﻫﺴﺘﻢ � ٧٩ � ﮏ راە را � � ﻢ و � از دو راە را ﺑﺮو �� ﻢ، و بﺎ اﻧﺠﺎم اﯾﻦ کﺎرکﻤ � رو ﮏ � ﺼﻪ � ﻢ ﺗﺎ ﺧﺼ � ﮐﻨ ای از ﻢ � ﺧﻮدﻣﺎن را ﺟﺎ ﺑیﻨﺪاز - ﺼﻪ � ای ﺧﺼ ﮐﻪ بﺎ ی اﻧﺘﺨﺎب � ﻣﺴ ﺷﺪە ﻫﻢ ﺳﻮﺳﺖ. ﺪ ﮐﻪ در ﺟﺴﺖ � ﺗﺼﻮر ﮐﻨ ﺎﻓﺖ � ﺸﻨهﺎد کﺎر در � وﺟﻮی کﺎر و ﺷﻐﻞ دو ﭘ � از آن دو در ﺣﻮزە �� ﺪ، ﮐﻪ ﻓﻘﻂ � ﮐﻨ ﺷﻤﺎﺳﺖ. ک � ن ﮐﻨﻮی � ی کﺎری ﺎری ﮐﻪ در ﺣﻮزە � ب دارد اﻣﺎ ﺣﺲ ﻂ ﻣﻨﺎﺳی � ش ا � ن و ﻤی � ی ﺷﻤﺎﺳﺖ ا ﺪ ﮐ � ﻨ ﮐﻪ بﻪ کﺎر ی ﮐﻪ ﺣﻮزە ﺪی دارد ﻋﻼﻗﻪ � ی ﺟﺪ ﺪ. کﺎر د � ت ی دار � ﺸ � ی ﺑ ر ﺣﻮزە ﻂ � ش ا � ت و � ض کﻤ ی ت ی دارد، ﺗﻀﻤن � ﺸ � ﺴﮏ ﺑ � ﺪ ر � ی ﺟﺪ ﭘﺮﭼﺎﻟﺶ ﺪ ﮐﻪ در آﯾﻨﺪە بﻪ ﻓﺮﺻﺖ � ﺪوار � ﺗﺮی دارد اﻣﺎ اﻣ ت � ﻫﺎی ﺑه ی ﺪ ﮐﺮد؟ � ﺑیﻨﺠﺎﻣﺪ. ﭼﻪ بﺎ ﻤﻪ � ﺎن اﯾﻦ دو ﻧ � ن ، ﺗﻼش ﺑﺮای اﻧﺘﺨﺎب ﻣ ی از ﻧﻈﺮ ﮐن ی ﺧﻮدﺗﺎن - ﻤﻪ � ﻧ ای ﮐﻪ بﻪ ا ﻤﻪ � ﻮط اﺳﺖ و ﻧ �� ﺖ ﻣ � ﻣﻨ ی د � ﻞ بﻪ ﺗﻐﯿ � ای ﮐﻪ ﻣ ارد - � ﺠﺎد � ﺗﻀﺎدی را در ﻣﻐﺰ ا ﻠﻪ � ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ بﻪ وﺳ ب ی ﺗﺮﮐﯿی از ﻋﺪم ﺖ آﺷﻮب ﻣﻤﮑﻦ �� )در ﺳﻄﺢ ذرات( و ﺗﻘ � ﺖ ﮐﻮآﻧﺘﻮ � ﻗﻄﻌ ﮐﻪ اﯾﻦ اﻣﺮ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻇﺎﻫﺮ � اﺳﺖ ﺣﻞ ﺷﻮد. در ﺣﺎ ی ﻗﺎبﻞ � ﻧﺎﻣﻮﺟﻪ و ﻏ ﺸﻨه � ﻗﺒﻮل بﻪ ﻧﻈﺮ رﺳﺪ، ﺳﺎزوکﺎر ﭘ ن ی ﺎدی ﮐِن ﺸﺘﻮاﻧﻪ � ای ﺠﻪ � از ﺷﻮاﻫﺪ دارد. ﻧت ﺧﻮدﺷکﻞ � ی آن ﻋﻤ دﻫﻨﺪە از د و ن ﺗﻼش ت ﺚ اﺳﺖ. ﻣﺎ بﺎ ﮔﺬاﺷن � ﺣ ﺠﻪ � ﮏ از دو ﻧت � ﻫﺮ � ﺲ � ﻤﺎن در � ﻫﺎ ی ﻣﺘﻀﺎد و بﻪ زور ﺑﺮﻃﺮف ﮐﺮدن آن، ﺑ ﺮای ﺷکﻞ دادن بﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﺴﺌﻮل � ﺠﻪ بﻪ ﻣﺎ کﻤﮏ � ﺠﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ بﺎﺷﺪ. و ﻧت � ﻢ، ﻧت � ا ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ی آﯾﻨﺪە ﻨﻮن � ن ش ﺗﺎ ی � از دو اﻧﮕ �� ﺚ ﮐﻪ � ﻢ، از اﯾﻦ ﺣ � ﺴﺎز � ﺧﻮد را � �� ﻣﺘﻀﺎد را ﻣ � ن آﺷکﺎرا ذﮐﺮی از ﺗﻮﺟﻪ ﻧ ی ﮐﻨﺪ.ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐِن ﮐﻨﺪ، ﮐﻪ � ﺮ اﺳﺖ. ﻫﻨگﺎ �� از اﯾﻦ ﺗﺼ � ئ اﺳﺎ روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺟﺰئ ﻨﻪ �� بﺎ ﮔ ی ﻣﺘﻀﺎد ﻣﻮاﺟﻪ ﻫﺎی ﺖ بﻪ آن �� ﻢ، بﻪ ﻧ � ا � ﻫﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻢ. ﺷﻤﺎ � ﮐﻨ ﮕﺮی دارد � ن ﮐﻪ د ﺠﺎی � ﮏ ﺷﻐﻞ دارد بﻪ ﻫ � ت ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮد را از اﻣﻨﯿی