نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ٨٨ ﺖ � از ﻣﺤﺪود � ت � ن ﮐﻨ ی ﺎز بﻪ ﭼﻨن � ی د. ﻧ � ﮔ � ی ﻫﺎی ﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﻤﻮ � آ ﻋﻪ بﺎ � آﻧهﺎ ﻣﻮاﺟﻪ ﻞ � ﺸﮑ � ﺷﻮد و اﺟﺰای دﻫﻨﺪە اش بﺎ آﻧهﺎ ﻣﻮاﺟﻪ � ﻧ ﺷﻮﻧﺪ - ﻞ � ﺸﮑ � ﺎن اﺟﺰای � ﮐﻪ در ﻣ � رﻗﺎبﺖ ﺑﺮای ﻣﻨﺎب ﻨﺪە دﻫ ت ک � ﻣﺸ اﻧﺪ. ر اە ﺣﻞ اﯾﻦ رﻗﺎبﺖ ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ، ﺧﻮد ) self ﮏ ﻋﻼﻗﻪ � ن بﺎری ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ی ﺎ ﻧﺨﺴﺘن � ، ن ﻋﻤﻞِ ﺗﻮﺟﻪ ی ( بﺎ ﻧﺨﺴﺘن ﮕﺮی ﺗﺮﺟﯿﺢ بﺪﻫﺪ، بﻪ ﻋﺮﺻﻪ � را ﺑﺮ د � ت ی ﻫﺴی ﺪ. اﯾﻦ وﺿﻌ � آ ﺖ � ﺎ � ﻢ ﮐﻪ دو ﺗﺎ � داﺷﺘﻪ بﺎﺷ � ن روی ﺧﻮاﻫﺪ داد ﮐﻪ ﻋﻼﯾﻖ ﻣﺘﻨﻮ زﻣﺎی ت ی از آﻧهﺎ در ﺗﻀﺎد � ﺸ � ﺗﻌﺪاد ﺑ بﺎﺷﻨﺪ. در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ای ﮐﻪ ﺗ ﻮﺟﻪ ض ﺗﻀﺎدی را ﺑﺮﻃﺮف ﮐﻨﺪ، ﺧﻮد ) ی ﭼﻨن self � ( ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﻮد. ت بﻪ دام ﺴﺖ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮ از ﺧﻮدِ ذای � ﻻزم ﻧ » ﻣﻐﻠﻄﻪ ﺎ ﺳ � ی ﮐﻮﺗﻮﻟﻪ ی � ی ﻗهﻘﺮای « ﺪە � ف پﺪ ی ﻔﺘﺪ، ﮐﻪ در آن ﻣﺎ ﺑﺮای ﺗبﯿن � ﺑ ای در آﻏﺎزﮐ ای ﻮﺗﻮﻟﻪ � ف � را ﻣﻌﺮ ن بﺎ ﻣﻌ ی � ﺪ اﯾﻦ را ﻧ � ﻢ، و ﺳپﺲ بﺎ � ﮐﻨ ف ﮐﻮﺗﻮﻟﻪ � ﺮ ﺪی � ی ﺟﺪ ﺪار � ت ﻫﻤﺎﻧﺎ پﺪ ﻪ، ﻓهﻢ ﻣﻦ از ﺧﻮدی ذای � ﻢ، و ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر. بﻠ � ف ﮐﻨ ی ﺗبﯿن ﻧﻮﻇهﻮری ﺗﺤﻘﻖ �� ف ی � ﺚ ﻓ � اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺣ ﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ � - آن ا ی ز اﺟﺰای � ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺶ اﺳﺖ، از � ت دارد ﮐﻪ ﻓﺮاﺗﺮ از ﺟﻤﻊ اﺟﺰا ﺷﻮد اﻣﺎ ﺧﺎﺻﯿی ﺶ دارد. اﯾﻦ ﻗﺪر � ت ل ﺑﺮ اﺟﺰا � ﺎ ﮐﻨ � ﺚ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪی ﻗﺪرت � اﯾﻦ ﺣ ت ﭼﻪ ﺎ ﻋﻼﯾﻖ( بﻪ ﺑهﺎی � ً اﻫﺪاف � ض از اﺟﺰا )ﻣﺜ � ﺶ ﻧﻔﻮذ بﻌ � اﻓﺰا � ﻓﺎ � ﺴﺎ � ﺖ � ﺎزﻫﺎ و ﻇﺮﻓ � ﻪ، ﺑﺮای ﻣﻄﺎبﻘﺖ بﺎ ﻧ � بﻘ ﻫﺎی کﻞ، بﺎﺷﺪ. � ت بﻪ ﻋﻼوە، اﯾﻦ ﺧﻮدِ ذای ﺮ � ت ا ﺗﻮاﻧﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ بﺎﺷﺪ ﺣی ﺗ ﻪ �� ی ﺠ ﻣﺎ از ﺧﻮد ) self ب ﻢ ی � ﺴﺎ ﻧﺘﻮاﻧ � ﮏ ﺳﺎﺧﺖ بﺎﺷﺪ. ﭼﻪ � ( واﺳﻄﻪ ﺧﻮدِ ت را ﺗﺠ ذای ﻢ، ﻫﻤﺎن � ﻪ ﮐﻨ �� ﻠ ﺴﻮف � ف ﻓ ف ��� ﻃﻮر ﮐﻪ ﺟﺲ ﭘ � ﺪ �� ﮔ . در ﻪ �� اﯾﻦ ﺻﻮرت، ﺗﺠ ی ﻣﺎ از ﺧﻮد ) self � ( از ﺧﻮد � ً ﻣﺪ � ﺗﻮاﻧﺪ ﻋﻤ ) self ( بﺎﺷﺪﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی آن � ح � ﭼﻪ بﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻘﺶ آن ﻣﻄ ﻢ، � ﮐﻨ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺸﻤﻨﺪ ﻋﺼﺐ � ﺎﻧﻮ، دا � ﺴ � کﻞ ﮔﺮا � ﻢ. ﻣﺎ � ا ﺷ ﻨﺎس، � ﺪ �� ﮔ ﮐﻪ ﻪ �� ﺗﻤﺎم ﺗﺠ در ﻣﻐﺰ اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﺻﻮرت، � ﺴﺘﻪ بﻪ ﻣﺪ � ﻫﺎی ﻣﺎ وا