نامیرایی

� ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻢ، ﺲ ﻫﺴﺘﻢ � ٨٩ ﻢ ﮐﻪ � اﻧﺘﻈﺎر دار ﻪ �� ﺗﺠ ی ﻣﺎ از ﺧﻮد ) self � ﺴﺘﻪ بﻪ ﭼﻨﺎن ﻣﺪ � ( وا ﺮ ﺧﻮد ) � ت ا بﺎﺷﺪ، ﺣی self ﻣﺤﺾ بﺎﺷﺪ. و، ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم � ﺶ از ﻣﺪ � ( ﺑ ﻣﺪل ﻪ �� ﻫﺎ، ﺗﺠ ی ﻣﺎ از ﺧﻮد ) self ﺴﺎ گﺎە اﺷتبﺎە ﮐﻨﺪ، و بﻪ � ( ﭼﻪ ﺺ دادە � ﺸﺨ � ﮕﺮان � ن و د � ﮐﻪ وﮔ � ت � ﺎ ﺧﻄﺎﻫﺎی ﮐﻨ � ﺗﻮﻫﻤﺎت اﻧﺪ ﮕﺮ اﯾﻦ ﺧﻄﺎﻫﺎ آن ا � ن د ی ﺑیﻨﺠﺎﻣﺪ. )ﺗبﯿن ی در داوری، ﺳﺖﮐﻪ از ﺧﻄﺎﻫﺎی � ﺸئﺖ � ، ﻪ �� و ﻧﻪ ﺗﺠ ی ﻣﺎ در ﺪ ﺗﻮاﻧﺎی � ﺷﺎ � ت ، ﻣﻘ ی ﻧﺪ. بﻪ ﻋبﺎری � ﮔ ﻪ �� ﺗﻮﺿﯿﺢ دادن دﻗﯿﻖ ﺗﺠ ﻪ �� ی ﺧﺎص ﺧﻮدﻣﺎن، و ﻧﻪ ﺧﻮدِ ﺗﺠ ﺎ، ی ﻣ بﺎﺷﺪ. ( ﻣهﻢ اﯾﻦ ﮐﻪ، اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮ از ﺧﻮد ) self ( ﮏ ﺟﻨبﻪ از اﻋﻤﺎل � ﺧﻮدﺷکﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ � ﻓﺎ � دﻫﻨﺪە را ﮐﻪ بﺎ ﺧﻮدﻫﺎی ن ی ﺷﺪە ﺗبﯿن � ق � ﺸﺪە بﺎ � � ﻪ � ﻣﺎﻧﺪ ﺗﻮﺟ ﺪ ﮐﻪ اﻋﻤﺎل ﺧﻮدﺷکﻞ � ﺎور � ﺎد ﺑ � ﮐﻨﺪ. بﻪ دﻫ ﻨﺪە ﻫﻢ ﻠﻪ � بﻪ وﺳ ی ﺧﻮد ) self � ( ﺷکﻞ ی ﻧﺪ و ﻫﻢ بﻪ ﺧﻮد ) � ﮔ self ( ﺷکﻞ � � ت بﻪ ﻣﺎ اﻣکﺎن ﻓﺮاﺳی � ف دﻫﻨﺪ. ﻧﮕﺮای ﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ � دﻫﺪ ﮐﻪ بﻔهﻤ اﻋﻤﺎل � ﻋﺎﻣﻼن بﻌﺪا ت ن رواﯾی ت ﻖ ﺳﺎﺧن �� ﺷﺎن را ﺑﺮای ﺧﻮدﺷﺎن از ﻃ � ن ی ﺗبﯿن ﮐﻨﻨﺪ، و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮد ) self � ( ﺶ از ﻣﺮﮐﺰ آن � ن ی ﺑ ی � ﺗﻮاﻧﺪ ﭼ � ﺸﺎن � ﺖ ﻧبﺎﺷﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، اﯾﻦ اﻣﺮ � روا دﻫﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻋﻤﺎل ﺧﻮدﺷکﻞ � دﻫﻨﺪە اﻧﺠﺎم � ﺗﻮاﻧﻨﺪ » ﺧﻮد « را بﺪون وﺟﻮد ﺧﻮدی ت ﺷکﻞ دﻫﻨﺪ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮ از ﺧﻮد ) ذای self ﻪ � ن را ﺗﻮﺟ ی ( اﯾﻦ ادﻋﺎیﮐِن � ﻧ ﮐﻨﺪﮐﻪ ﺧﻮد ) self ( اﺳﺖﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﻀﺎد را در وﻫﻠﻪ ﻖ �� ی اول از ﻃ � ﺗﻼش ﻣﻮﺟﺐ ﺷﻮد - ن ، ﺧﻮد ) ی از ﻧﻈﺮﮐِن self ﻖ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﺮدنِ �� ( از ﻃ ﻨﻪ �� بﺎ زﺣﻤﺖ و ﺗﻼش بﻪ دو ﮔ ی ﻣﺘﻀﺎد در زﻣﺎن واﺣﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ی ﺑﺮای ﻋﺪم ﻓﻀﺎی � ّف ﻓﺮاﻫﻢ ی ﺗﻌن ﮐﻨﺪ. ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺧﻄﺎ بﺎﺷﺪ ﮐﻪ ت )دﺳﺖ ض ﻣﻮﺿﻮﻋﺎی ی ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎ در ﭼﻨن کﻢ ﺗﺎ ﺴﺘﻪ بﻪ ﻣﺎﺳﺖ، � ( ﺣﺪی ﻨﻪ �� ﻪ ﻣﺎ ﮔ � بﻠ ﻨﻪ �� ﮕﺮی، بﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻦ ﮔ � ی د � ت ی، دار � ی ﺑه ﻢ: اﯾﻦ ﺧﻄﺎ