نامیرایی

ی ﻧﺎﻣ � ی ا ی ٩٤ ﺲ: �� ﺮﻧ � ﻤﻞ در ز � ﺗﻮﺿﯿﺢ ز ❊ ﻣﻦ - بﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺎبﻞ اﺛبﺎت بﺎﺷﺪ � ﻃبﻌﺎ - اﻃﻤﯿﻨ ﺎن ، ﻫﻤﺎن � دارم ﮐﻪ ﻓﺮد آد ت ﮔﻔﺘﻢ، آﻧﺠﺎ ﮐﻪ � ﺸ � ﻃﻮر ﮐﻪ ﭘ � ﺸﺎن � ﻣﺎ ﻣﺮزﻫﺎی او را � ی ﺴﺎوای � ی و ﺣﺲ ﺑیﻨﺎی � دﻫﺪ پﺎ ﺎن � ﻧ ت ﻗﺮار دارد ﮐﻪ ﻪ ﻓﺮاﺳﻮی اﯾﻦ ﻣﺮزﻫﺎ آن ﺳﺎﺣی � ﺎبﺪ بﻠ � � ﻀﺎن ﭘﻨﺪاﺷﺖﮐﻪ وﺳﻌﺖ � از ﻓ � ﺎ ﻧﻮ � � ﺗﻮان آن را واﻗ ﻪ � و اﻣﺘﺪادش بﺎ ﻫﯿﭻ ﻓﺮﺿ ای ﻗﺎبﻞ ﻘ � ﺴﺖ، و دﻗ � اﺛبﺎت ﻧ � ﺎ ﻫﻤﺎن ﻗﺪر بﻪ ِﺷﺨﺺ � ﺎ او را ﻗﻮام � او ﺗﻌﻠﻖ دارد بﺨﺸﺪ گ � ﮋ � ﮐﻪ و ئ و ﻣﻠﻤﻮس بﺪن بﻪ او ﺗﻌﻠﻖ دارد. ﻫﺎی ﻣﺮئ ن ﻫﻤﺎن ﺴﺎی � ﺷﺨﺺ ا ﻃﻮر بﺎ اﯾﻦ ﺳﺎﺣﺖ ﭘﯿﻮﻧﺪ دارد ﮐﻪ اﺷﻌﻪ تﺸﺎن � ی ﻣﺎدون ﻗﺮﻣﺰ و ﻣﺎورای ﺑﻨﻔﺶ، ﮐﻪ ﻣﺎ رؤ � ﻧ ﻢ، ب � ﮐﻨ ﺎ رﻧﮓ ﻮط �� ﻒ ﻣ � ﻫﺎی ﻃ ب اﻧﺪ، ی آﻧﮑﻪ از اﯾﻦ بﺎبﺖ اﺛﺮ و ﻧﻔﻮذ آﻧهﺎ را ﺑﺘﻮان اﻧکﺎرﮐﺮد. ﻣﺎ اﯾﻦ اﺛﺮ ﺧﺎص ع � را، ﮐﻪ بﺎ ﻣﺘﻨ ﺸﺎﻧﻪ � ﻦ �� ﺗ � ﻫﺎ ﺗﺤﻘﻖ ﺎبﺪ، در ﻣﺠﺎور � ت � ﺴﺎن اﺣﺴﺎس � ﮏ ا � � ن ﺟﺴﻤﺎی ﻣنﺸﺄ و ﻋﻠﺖ � ﻢ و � ﮐﻨ ف آن درﺟﻨبﻪ � ﻣﻮﺟﻪ وکﺎ ﻖ �� ﻫﺎی ﻇﺎﻫﺮی اوﮐﻪ ازﻃ » ﭘﻨﺞ ﺣﺲ « ﺎ � در � ﺎﻓﺖ ﻧ � ف اﺳﺖ ﻓﺘی � ﺷﻮد. و ﻣﻦ ﻧ ﺗﻮاﻧﻢ اﯾ ﻦ ﮕﺮی ﺗﻮﺿﯿﺢ بﺪﻫﻢ ﻣﮕﺮ � ﺳﺎﺣﺖ ﺧﺎص را بﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﺤﻮ د � ی ﻓﺮاﻣﺎدی، ﮐﻪ آد � ﺪان ﺗﺄﺛ � ف در اﯾﻦ ﻣ ت ﻖ ﻓﺮو رﻓن �� از ﻃ � آن را بﺎ ﺧﻮد اﯾﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ بﻪ ﻣﻌﻨﺎی � ﺑﺮد. اﻣﺎ اﯾﻦ ابﺪا ً در � ن ی اﺳﺖ ﮐﻪ اﺻﻮ ی � ﻪ ﭼ � ﺴﺖ بﻠ � ن ﻧ ی � ن ی رازآﻣ ی � ﭼ ﻣﺤﺪودە �� ﻪ ی ﺗﺠ ی ﻣﻤﮑﻦ ﻣﺎﺳﺖ، و در ﻣﺤﺪودە ی روش ت ﻣﺎ ﮐﻪ بﻪ ﺷﯿﻮە ﺷﻨﺎﺧی � ﺷﻨﺎ ﮕﺮی ﻫﻢ � ﻫﺎی د