دیگران در میان ما

وﻃﻦ ﺟﺎ ی ﺳﺖی ﺸﻨﺎﺳﻨﺪ � ﮐﻪ ﻣﺮدﻣﺶ رﻧﺞ ﺗﻮ را ٢١ از اواﺳﻂ دﻫﻪ ی ۱۹۹۰ بﻪ بﻌﺪ، روی اﻓﻐﺎن ﻫﺎ ﻓﺸﺎر ﺑﻮدﮐﻪ اﯾﺮان را ﺗﺮک ﺎﺳﺖ � ﮐﻨﻨﺪ. ﺳ ﻫﺎی اﯾﺮان در ﻣﻮرد اﻓﻐﺎن ی � ﻫﺎ ﺛﺎبﺖ ﻧﺒﻮد و ﻣﺪام ﺗﻐﯿ � ﮐﺮد. بﺨﺶ � ﻧﺎﻣﻪ ﺪ؛ � ﻪ ﻧﺪﻫ �� ﺪ، ﺷه � ﻪ بﺪﻫ �� ﺪ؛ ﺷه � ﺪ ﺑﺮو � آﻣﺪﮐﻪ بﺎ � اﻣﺴﺎل � ﺷﻮد، اﻣﺴﺎل ﻧ ﺷﻮد... در ﺳﺎل ۲۰۰۴ بﺨﺶ ﻧﺎﻣﻪ � ی رﺳ ﺶ � آﻣﺪﮐﻪ ﻫﯿﭻ دا ﺪ در ﻣﺪارس ﺛبﺖ ﻧﺎم ﮐﻨﻨﺪ؛ � ف را ﻧبﺎ آﻣﻮز ﻣهﺎﺟﺮ اﻓﻐﺎی ن بﺎﻋﺚ ﺷﺪﮐﻪ ﻣﺎ ی دارﻧﺪ. ﻫﻤن گ � ب ﭘﻨﺎﻫﻨﺪ ی ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ کﺎرت آی ت آﻧهﺎی ﺣی � ﻢ. ﭼﻮن دو ﺳﻪ ﺑﺮادر ﻣﻦ ﻣﺪرﺳﻪ � ﺴﺘﺎن ﺑﺮﮔﺮد � بﻪ اﻓﻐﺎ رﻓﺘﻨﺪ و ﺮ در � ا � اﯾﺮان ﻒ � ش ﻞ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺎ بﻪ ﻣﺰار � ﻢ، اﺟﺎزە ﻧﺪاﺷتﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺤﺼ � ﻣﺎﻧﺪ ﻢ بﻪ � ن ﻧﺒﻮد، ﭼﻮن داﺷت ﻢ کﺎر آﺳﺎی � ﺑﺮای ﻣﻦ و ﺑﺮادرﻫﺎ � ﻢ. و � ﺑﺮﮔﺸت � ﮐﺸﻮری ﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ � رﻓﺘ ف ﻫﻢ � ﻢ. از ﻃﺮ � ﺪە ﺑﻮد � وﻗﺖ آن را ﻧﺪ ، ﺑﺮای ﻣﻦ � ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ، ﺸﺖ ﺧﻮردن ﺑﻮد؛ ﭼﻮن ازﮐﺸﻮری � ﻣﺜﻞ ﺧﻨﺠﺮ از � ﻃﺮد ﻢ ﮐﻪ در � ﺷﺪ ی ﺑﻮد ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻢ و ﺗﻨهﺎ ﺟﺎی � ﺎ آﻣﺪە ﺑﻮد � آن بﻪ دﻧ � ﺎ � دﻧ � ﻤﺎنﮐﺸﻮر ﻣﺎدری ﺣﺴﺎب � ﻢ و ﺑﺮا � ﺷﻨﺎﺧﺘ ﺷﺪ. آﻧﺠﺎ ﺑﺰرگ ﺷ ﺪە � ﻢ و ﻫﻤﻪ را � ﺑﻮد ﻣﺎ را � ﻢ، و � ﻢ و ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮﻣﺎن آﻧﺠﺎ ﺑﻮد � ﺷﻨﺎﺧﺘ � ﻧ � ﺧﻮاﺳتﻨﺪ و از ﻣﺎ ﺧﻮﺷﺸﺎن ﻧ � آﻣﺪ و ی ون ﺑﺮو � ﺪ ﺑ � ﮔﻔﺘﻨﺪﮐﻪ بﺎ ﻢ. � ب ﻧﺒﻮد اﯾﻦ ﺣﺲﺧﻮی � ی ون � ﮐﻪ ﺗﻮرا دارﻧﺪ ﺑ � اﻧﺪازﻧﺪ. ﻫﻤﺎن زﻣﺎن ﻣﻦ ﺳ ﮐﺮدە ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺲ اﻓﻐﺎن در � ﺖﮐﻨﻢ. ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ �� ﺑﻮدن را در ﺧﻮدم ﺗﻘ ی ﺳﺘﺎن، اﯾﻦ اﺣﺴﺎﺳﺎت کﻢ � دﺑ � ش وع � کﻢ داﺷﺖ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺎدم � . ﺷﺪ ب ﺴﺘﺎنِ رادﯾﻮ ی � اﺳﺖ ﮐﻪ بﺨﺶ اﻓﻐﺎ ب ی � را ﮔﻮش � ﻓﺎر � ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻟهﺠﻪ � . ی م � ﺎد بﮕ � ی دَری ﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ � دا ن ﺣﺴﺎب ﻧﺨﻮاﻫ وﻗﺖ اﯾﺮای ﻢ ﺪ اﻓﻐﺎن � ﺷﺪ، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ بﺎ � ﺖ �� ﺑﻮدن ﺧﻮدم را ﺗﻘ ش وع � ، ﮐﺮدم . بﻪ اﺟبﺎر ﺖ �� ﮐﺮدە ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫ ﺴﺎزم . � اﻓﻐﺎن ﺧﻮد را را بﻪ ﭼﻪ ﻟهﺠﻪ � ﺷﻤﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺎر � ای ﺣﺮف ﺪ؟ � زد