205 وحدت نوع بشر تواند کردمکه از اوضاع سر در بیاورم. تصور اینکه مرگ می و تلاش می ویژه اگر آن افراد همسایگان شما آورد، به سراغ هرکسی برود فروتنی می کردند، آن روز صبح جای هاکار می باشند. برخی از کسانیکه در این برج ها دیگریجلسه داشتند و نجاتپیداکرده بودند. بعضیدیگر که در آن برج خراش از دنیا کردند، در همان جا جلسه داشتند و با مرگی دل کار نمی رفته بودند.کودکان، پدران و مادرانشان را از دست داده بودند؛ همسران، برادران و خواهران، بهترین دوستان و همکاران یکدیگر را از دست داده بودند. افراد بسیاری رنج دیده بودند. این شهر که سرمست از بلندپروازی ی اندوه بر سر ساکنانش بود، ناگهان در اشکماتم فرو رفته و ابرهای تیره گرفتند تا یخود فاصله می سایهگسترده بود. آنها اکنون از زندگی پرمشغله ی شکنندگی بودند، سوگواریکنند و درباره برایکسانیکه از دست داده تر این وضعیت را دیده بودم؛ پذیریِ زندگی تأملکنند. من پیش و آسیب ی دیگر. اما زده های مصیب در بوسنی، در رواندا و در بسیاری از مکان هرگز انتظار نداشتمکه نیویورک را در این وضعیت ببینم. امواج همدلی سراسر جهان را در نوردیده بود، از جمله در کشورهاییکه بسیار بیشتر از کردم چرا زمانیکه آنها ایالات متحده رنجکشیده بودند. با خودم فکر می نیاز داشتند، همدلیچندانی ابراز نشده بود. ی تروریستی جویی از این حمله هنگامی که رهبران سیاسی برای انتقام بار یفاجعه هایجنگرا باز کردند، داستانحقیقی اینواقعه یسگ قلاده آمیز افرادیکه بر اثر این ی ترس و خشم جنون به محاق رفت. در بحبوحه خشونت فراگیر دچار آسیب روحی شده بودند، روایت غالب این بودکه ها آنها ناگهان ظاهر شده و به آمریکایی 7 جهادگرایان «دشمنان آزادی»اند. حملهکرده بودند. فرصتی برای تأمل نبود تا دریابیمکه بیماریِ خشونت
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2