وجویجهانی بهتر درجست 238 های فضایی زمین و جایگاه آن در مرکز عالم باور داشتیم، عصر کاوش یافت. امکانتحققنمی که بشریتنوعی هایساده پیامدهاییگسترده دارند، این ایده از آنجاکه ایده ترین تأثیرها تواند ژرف واحد و ساکن در منزلگاهی واحد است، قطعاً می طورکه از اعماق تاریکفضا به را بر برداشتما از خود داشته باشد. همان خوانیم، برای نخستین نگریستیمکه آن را زمین می ای می ی آسمانی آبی کره ای واحد و مردمانی واحد را مشاهدهکنیم. توانستیم تصویر حقیقیکره بار حال، ما در روی زمین طبق روال عادی به زندگی خود مشغول بودیم، بااین های ناسازگار با زمانه و منسوخی باور داشتیمکه از که به همان ایده درحالی درکیگانگی نوع بشر عاجز بودند. ی کنیم. از یک سو، شاهد ظهور دوباره ها زندگی می ما در عصر نهایت افکن،ستایشحرصوآز،نفرتوخشونت،مرزکشی هایتفرقه ایدئولوژی بیهوده، سقوطی متوهمانه در مغاک تاریک خودشیفتگی و دیوارکشی های منسوخ هستیم. از جمعی و تمسکسرسختانه به عقاید کهنه و آموزه ناپذیر شکلی انفکاک ما به ی جهانی، سرنوشت سوی دیگر، در این جامعه شکلی پنهانی در حال پیوستن های محدود ما به در هم تنیده شده و هویت های بستگی تر و فراگیرتر است. دل به یکدیگر و ایجاد حس تعلقی عظیم ایهستیممبنی سابقه آیدوشاهدپیدایشآگاهیبی فراگیرتریدرما پدیدمی بر اینکه همگی به تمدن جهانیِ نوظهوری تعلق داریم و بقای ما وابسته به ها از کرامت برخوردارند. پذیرشاین طرز فکر متعالی استکه تمام انسان وحدتنوع بشر ای استکه آشکارا با پاشیدگیِ نظمجهانی قدیمی یکفرایند، ویرانیو ازهم
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2