وجویجهانی بهتر درجست 296 شده بود،گروهش را ترککرد و تسلیم نیروهای محلی شد. او را به لاهه بردند تا محاکمه شود. در این زمان در آ کولیصلح و آرامشبرقرار بود. در زده کرد.کودکانیکه روزگاری وحشت واقع، رونق اقتصادی را تجربه می بودند حال به مدارسبازگشته بودند. اکنونشبانگاهان فرصتی بود تا مردم سربازان ها جمع شوند. کودک ها و رستوران جای ترسیدن، در میخانه به هایشان بازگشته بودند پیشین،که اکنون جوانانی بزرگسال بودند، به خانه کردند و امیدوار بودند که زندگی های بازپروری شرکت می و در برنامه تدریج و طی فرایند دردناک التیام و آشتی در جدیدی را آغاز کنند. آنها به شدند. جوامع محلی ادغام می ی تصویری نادرست از واقعیت در ویدیوی در چنین وضعیتی، ارائه خشم بسیاری از مردم اوگاندا را برانگیخت. یکی ۲۰۱۲ کارزار کونی گفتکه این هم نگارم، رزبِلکاگومیرِ، با ناراحتی می از دوستان روزنامه خواهد قهرمان باشد و آفریقا را نجات دهد. «خارجی دیگری استکه می او که فردی صریح و هوشمند است از 17 ایم.» ها زیاد داشته از این داستان دهد و عامل اهمیتجلوه می ایکه اقداماتمحلی راکم روایتبرترپندارانه داند، بسیار خشمگین است. از نظر او بخشخارجی را ضروری می نجات عنوان قربانیانیکه منتظرند کسی آنها را نجاتدهد ها به توصیفآفریقایی بیشتر به نیازهایصنعتحقوق بشر مربوط است تا توانمندسازیکسانی اند. که برایکسبمشروعیتبه رنجشان متوسلشده دهید حق ندارید داستانم صدا نشان می گوید: «اگر مرا ناامید و بی او می گفت: «برای آمیز می را روایتکنید.» یک اوگاندایی دیگر با لحنیگلایه ی یپرآشوبخود و دام توسعه خواهیم ازخاکستر گذشته خیلی از ماکه می محور رها شویم این تصویرسازی نوعی خیرخواهانه، پدرسالارانه و اعانه
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2