45 فهم رنج دوستانهکرد. اما درست همان زمانیکه این موقعیتجدید را جشن وطن شناختمشدر شُرُفویرانی بود. ایکه روزی می گرفته بودم، خانه المللی در فرودگاه بین ۷۴۷ ، هواپیمای ایرفرانس ۱۹۷۹ ی فوریه ۱ در مهرآباد به زمین نشست. این هواپیما حامل خمینی بودکه پس از پانزده گشت. از نظر مردممذهبی، سالتبعیددرعراق، پیروزمندانه بهکشور بازمی ها این بازگشت، رجعتی مهدوی بود. با خروج خمینی از هواپیما میلیون ها جشن برپاکردند. آنان ورود ی پیروزی در خیابان ایرانیِ سرمست از باده انتظارش بودند: سرآغازِ ها چشم کردند که مدت ای تصور می او را رهایی ی جنونی انقلابی مردم به قانون ای عادلانه و دموکراتیک. در میانه آینده ای اسلامی رأیدادند. باکنارگذاشتنسنتشیعیِ «تقدیرباوری»که اساسی ها باعثجدایی دین و دولتشده بود، این قانون اساسی رؤیای برای قرن ی خمینی را برای رسیدن به رستگاریسیاسی از طریق حکومتخودکامه های خواهیکه در تمامسال اسلامیتحققبخشید:حاکمیتدینی تمامیت تبعید آن را تبلیغکرده بود. در آن روزها، انقلابیون اسلامی در بین چپسیاسی بسیار محبوب بودند. فکر مشهور فرانسوی، میشل فوکو، پس از ملاقات با خمینی در روشن گذراند، ایدئولوژیِ های آخر تبعید خود را در آن می پاریس، جاییکه سال شهریاو راچنینتوصیفکرد: «چیزیکه امکان آنرا از زمانرنسانس آرمان در 17 و بحران بزرگ مسیحیت فراموشکرده بودیم: معنویتی سیاسی.» گراییِ آن دوران، این روحانیکاریزماتیک به مهاتما سوم ی تبجهان میانه محض رسیدن او به قدرت گاندی ایران تبدیل شده بود ــ تصویریکه به فکران رادیکال و شروعکارزار کشتارجمعیکنار گذاشته شد. لاس روشن ای از روی مستی تبدیل شد سرعت به معاشقه گرایی به غرب با خمینی
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2