وجویجهانی بهتر درجست 46 که بهتر بود به فراموشی سپرده شود. مردم ایران از چنین نعمتی برخوردار ی فکریِ ی حذف را بزنند و سراغ پروژه توانستند دکمه نبودند؛ آنان نمی دانستند درستی نمی بعدی بروند. آنانکه دستخوششور انقلابی بودند به که با شرکتدر رفراندومیکه خمینی را به مقام «رهبری» رساند، درواقع به اند. حمایت از کدام «آزادی» برخاسته مدارانغربینیز بههمان اندازه نظراندانشگاهی،سیاست علاوه برصاحب در ارزیابی خود از این وضعیت به خطا رفتند. هنگامیکه خمینی هنوز در ترسید که آمریکا از کودتایی نظامی در ایران حمایت پاریس بود از این می ، تنها چند روز پیش از بازگشت به تهران، در ۱۹۷۹ ی ژانویه ۲۷ کند. او در پیامی محرمانه به واشنگتن به آنان اطمینان داد که: «شما خواهید دید که ما غیر از ها نداریم...جمهوریاسلامی...چیزیبه ایبا آمریکایی هیچدشمنی [حکومتی] بشردوستنخواهد بود و به آرمانصلح و آرامشتمام بشریت مداران در آندوران، پوپولیسم اسلامی برایسیاست 18 کمکخواهدکرد.» ای جذابیت داشت زیرا هرچه باشد، نوعی ایدئولوژی آمریکایی تا اندازه ضدکمونیستیِ مردمی بود. درواقع، برانگیختن خشم جهادگرایان مسلمان علیه شوروی در «هلال بحرانِ» اسلامیکه آسیای میانه را فراگرفته بود، نویسد: «ما شکسپیر در مکبث می 19 شد. راهبردی درخشان محسوب می آموزیم؛ دیگرانیکه چون بیاموزند، های خونین را به دیگران می این درس 20 بازخواهند گشتو ما راگرفتار خواهند کرد.» در ابتدا، برداشت عموم انقلابیون این بودکه ائتلافی فراگیر بر جمهوری ها، یک عنوان راهنمای معنوی توده اسلامی حاکم خواهد شد و خمینی به مقام تشریفاتی دینی خواهد داشت. اما خمینی فکر دیگری در سر داشت. های انقلاب چند روز پساز بازگشتاو نخستین اعدامسریع با حکم دادگاه
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2