ایران فرهنگی

گ � اﯾﺮان ﻓﺮﻫﻨ ١٢٤ ﺸﻨﺎﻣﻪ ازﺟﻤﻠﻪ � ﭼﻨﺪ ﻧﻤﺎ » ﺐ � ن ﻋﺠﺎ ی زﻣن � اﺗﻠﻠﻮدر « و » ﭘﺮدە دران آﯾﻨﻪ اﻓﺮوز « ﻪ � ﺴﻪ ﻧﻮﺷﺖ، بﻘ � ﮐﻪ در ﻓﺮا تﺶ در ﺳﮑ �� ی روزگﺎرﮐﻮﺗﺎە ﻏ ﻮت ب و ی ب ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎی . � ﺶﮔﻔﺖ از ﻫﻤﺎن بﺪو ورود بﻪ ﻓﺮودگﺎە اور � ﺳﺎﻋﺪی بﻌﺪﻫﺎ بﻪ دوﺳﺘﺎ ﺲ از � پﺎر � در ﺣﻮا ﻞ بﻪ بﺎزﮔﺸﺖ داﺷﺖ. � ﻤﺎن ﺷﺪ و ﻣ � ﺸ � ﻣﻬﺎﺟﺮت او در ﻧﻮﺷﺘﻪ ای بﺎ ﻋﻨﻮان » ی آوارە رﻫﺎی �� دﮔﺮد ﻫﺎ « � ش ح ﻣبﺴﻮ � � ش ح � ت ﺧﻮدﺧﻮاﺳﺘﻪ و در اﯾﻦ بﺎ ﻫﺠﺮی گ � دﻫﺪ در ﻣﻮرد ﺗﻔﺎوت آوار ﺴ ﻮزش � ﻧﻔﺲ ﺟﺎ � ﺴﺪ �� ﻧ : » آوارە ﻣﺪت ﺖﮔﺬﺷﺘﻪ �� ﻫﺎ بﻪ ﻫ � ﺖ ﺟﺴ �� ﺶ، بﻪ ﻫ �� ی ﺧ � و رو در ﻣﻘﺎبﻞ � از ﺣﺎﻻت ﺗﺪاﻓ �� گ � ﺨﺘ � ﺰان اﺳﺖ. و اﯾﻦ آو � ﺶ آو �� ﺧ بﻪ ﺧﺎﻃﺮە گ � ﺨﺘ � ﺎد وﻃﻦ، آو � بﻪ گ � ﺨﺘ � ﻣﺮگ ﻣﺤﺘﻮم در ﺑﺮزخ اﺳﺖ. آو ی ﺎران و دوﺳﺘﺎن، بﻪ ﻫﻢ � رزﻣﺎن و ﻫﻢ ﺎ � ت از ﺣﺎﻓﻆ ﺳﻨﮕﺮان، بﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﯿی ض ب � ﻮن و گﺎە ﮔﺪاری ﭼﻨﺪ � ﭼﻨﺪ از ﻻادر � ﻧﻘﻞ ﻗﻮ ﺎﻧﻪ را � اﻟﻤﺜﻞ ﻋﺎﻣ ن ﺻﺤبﺖ ﭼﺎﺷی ن . ت ﮕﺮان را بﻪ ﺧﻨﺪە واداﺷن � ن و د ت ﺨن � ﺎ ﻣﺰە ر � ، ﻫﺎ ﮐﺮدن � ی ﺷکﻞ � ﻋﺖ ﺗﻐﯿ � اﻣﺎ آوارە ﻣﺪام در اﺳﺘﺤﺎﻟﻪ اﺳﺖ. بﺎ دﻫﺪ، ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻏﻨﭽﻪ ﺪە � ای ﮐﻪ بﺎز ﺷﻮد؛ ﭼﻮن گﻞ ﭼ ﺷﺪە � دە � ای ﮐﻪ دارد اﻓ ﺷﻮد، � � ، پﻼﺳﺪ ی ﺧﻠﻖ، � ت ، ﺗﻐﯿ ، ﻗﻬﺮ و آﺷی � � ی د. ﻋﺪم ﺗﺤﻤﻞ، زودرﻧ � ﻣ ﻪ �� یﮔ ب ﻫﻤﺮاە � ﺨﺘﻪ بﻪ ﺧﻨﺪە، وﻟﺨﺮ � آﻣ ﺎی ﺧﺎرج، � ﺪن دﻧ � بﺎ ﺧﺴﺖ، ﻧﺪ ن ، درﮐﻮﭼﻪ ت آوارە و ولﮔﺸن ف و دوراﻓﺘﺎدە ت ﺴن �� ﻫﺎی ﺧﻠﻮتﮔ ﻫﺎ ر ا بﻪ اﺳﻢ ﺻﺪا ﮐﺮدن، ﻣﺪام در ﻓﮑﺮ و ﻫﻮای وﻃﻦ ﺑﻮدن، ﭘﻨﺎە ن ت ﺸن �� ﺑﺮدن بﻪ ﺧ � ﻣﻨﺠﺮ � ﺶﮐﻪ آﺧﺮ �� ﺧ � ﺎدﺷﺎن � ، ﺷﻮد بﻪ ﻧﻔﺮت آوارە از آوارە رود ﮐﻪ ﻫﺮ دو زادە ﺶ �� ی کﺎﺷﺎﻧﻪٔ ﺧ اﻧﺪ .« ﺴﻪ ﻧﮑﺮد و بﻌﺪ از ﻫﺠﺮت � ﺎن ﻓﺮا � ف بﻪ ز ت ﺳﺎﻋﺪی ﻫﺮﮔﺰ ﻋﺰم ﻧﻮﺷن ﺶ از � ﻫﺠﺮت ﻧﮑﺮد، ﮔﺮﭼﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺎﻋﺪی ﭘ � ﺎن ﻓﺎر � ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﻢ از ز ﺸﺪ � ﻫﺠﺮت ﻫﻢ .