ایران فرهنگی

گ � اﯾﺮان ﻓﺮﻫﻨ ١٣٠ » ﺎ ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﮐﻪ در پ � آ ﺴﺖ � ﺎ ﻫﺮ ﺟﺎی اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ز � کﺎ �� ﺲ، ﻟﻨﺪن، آﻣ � ﺎر � ﺪار � ﺎ ﺑ � ﻔﺮﻧ � ﺎ کﺎﻟ � ﺲ، ﻟﻨﺪن � ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ در ﻫﻤﺎن پﺎر � ﻢ ﻟﺰوﻣﺎ � ﮐﻨ � � ﻓﮑﺮ ﻧ � ﻢ؟ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ �� ﺷ ﺲ � در ﻗﻠﺐ پﺎر � ﮐﻨﻢ ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ اﻟﺰاﻣﺎ � ﺪار � ﺑ ﻞ ﻫﻢ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻣﺤﺪود بﻪ بﺤﺚ � ن دﻟ ی ﺷﻮم . بﻪ ﻫﻤن ﺴﺖ � ی ﻧ ﺎی � ی ﻣکﺎن ﺟﻐﺮاﻓ � ﺗﻐﯿ ن ت ﮐﻪ بﻪ کﺎر ﻧﻮﺷن � آن ﮔﺮو � ، ﺧﺼﻮﺻﺎ ی � ن ﮐﻪ بﻌﺪ از ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻫﻢ درﮔ ی ﺸﻪ ﻣﺮﺗبﻂ اﻧﺪ، ﻫﻤن � ﻣﺸﻐﻮل اﻧﺪ و بﻪ اﻧﺪ � ﺎن � ﺎن اﻧﺪ و بﻪ ﻫﻤﺎن ز � ﻫﻤﺎن ز ﺮ ﺳﻮژە � ت ا ﺴﻨﺪ ﺣی �� ﻧ ﺷﺎن ﻫﻢ اﯾ ﺮان ﻧبﺎﺷﺪ - ﻫﻢ ﻫﺴﺖ � ا � �� ﮐﻪ ا - بﺎز ﻫﻢ از ﻫﻤﻪ ﻧﻈﺮ ﻫﻨﻮز در آن ﻣﺤﺪودە ی ﮐﻪ ﻫﻤﺎن اﯾﺮان گ � ﺎی ﻓﺮﻫﻨ � ﺟﻐﺮاﻓ � اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ گ � ﻓﺮﻫﻨ ﺪ، ﮔ ��� � ﺴﺖ � ز ﮐﻨﻨﺪ. ﻗﺼﺪم ارزش � ﻧ � ﺴﺖ و اﻟﺰاﻣﺎ � ت ﻧ � ﮔﺬاری اﺧﻼ ﻢ اﯾﻦ �� ﮔ � ف اﻧﺪازە ی ﺎ بﺪ اﺳﺖ. ﻫﻤن � اﺗﻔﺎق ﺧﻮب اﺳﺖ ﺮ ﺧﻮد � ت ا داﻧﻢ ﮐﻪ ﺣی � ﺴﻨﺪە ﻫﻢ بﺨﻮاﻫﺪ بﺎز ﻫﻢ ﻧ �� ﻧ از اﯾﻦ ﻧﻮﺳﺘﺎﻟﮋی رﻫﺎ � ﺗﻮاﻧﺪ بﻪ ﺗﻤﺎ ﺷﻮد. « بﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ، کﻢ ﻧﺒﻮدە ﺴﻨ �� اﻧﺪ ﻧ ﺎت ﻣﻬﺎﺟﺮت را بﻪ � ادﺑ � ن ﮐﻪ اﺳﺎﺳﺎ ﺪگﺎی � ﺖ ﻧ � رﺳﻤ ف ﻫﺠﺮت ﮐﺮد و ﻞ ﻓﺼﯿﺢ در روزگﺎر ﺟﻮای � ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ. اﺳﻤﺎﻋ گ � ش از زﻧﺪ � بﺨ ن در ﺷﻬﺮ ﻤﺎرﺳﺘﺎی � ش آﻧﺎبﻞ کﻤبﻞ را در ﺑ � ن ﻫﻤ ﻌی � اش ﺖ �� زایﮐﻮدﮐﺶ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺖ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﻏ � ﺴﮑﻮ � ﺳﺎﻧﻔﺮاﺳ ن ﺸﯿی � ﻣﻨﺠﺮ � ﺎت ﻣﻬﺎﺟﺮان � ﺎن ﻓﺼﯿﺢ بﻪ ادﺑ �� بﻪ ﻧگﺎە ﻣﻬ ﺸﺪ . ﻓﺼﯿﺢ در رﻣﺎن » ﺎ �� ﺛ در اﻏﻤﺎ « ﻫﻤﻪ ت ک ﮐﻪ ﻫﻤﺎن � ﮏ ﮔﻨﺎە ﻣﺸ � ﺪ را بﻪ � ی ﻣﻬﺎﺟﺮان در ﺗبﻌ ﻧﻔﺲ » ﻫﺠﺮت « � ن ت ﺑﻮد، ﻻﯾﻖ ﻧﻮاﺧن ف ی ﺴﺖ. از ﻓﺤﻮای کﻼﻣﺶ ﭼﻨن � دا ﻞ اﯾﻦ ﻗﻀﺎوت بﻪ � ﺪ دﻟ � ی ﻣﻬﺎﺟﺮان ﻏﻢ وﻃﻦ ﻧﺪارﻧﺪ. ﺷﺎ ﺪﮐﻪ ﮔﻮی � آ � ﺑﺮ � روزﻫﺎی ﺳﺨﺖ ﺟﻨﮓ اﯾﺮان و ﻋﺮاق ﺑﺮ ﮔﺸﺖ ﭼﻮن ﺎ در اﻏﻤ �� ﺛ ﺎ در ﺳﺎل ۱۳۶۱ ﻪ �� و در بﺤﺒ ی ی ﮔﺮوە � ی ﺟﻨﮓ و درﮔ و � داﺧ � ﺎ � ﻫﺎی ﺳ ی و ﺑبﻨﺪﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ. � بﮕ ﻓﺼﯿﺢ » آﻧﻬﺎ « را » ﮏ ﻣﺸﺖ ﻓﺮﺻﺖ � ﻃﻠﺐ « � ﺴﺖﮐﻪ بﻪ ﺟﺎی ﻏﻢ � دا ن اﻧﺪ. آدم ﺲ در ﺣﺎل ﺧﻮﺷﮕﺬرای � ی پﺎر ﺎی � وﻃﻦ، در ﺷﻬﺮ رؤ ی بﻪ ﻫﺎی