ایران فرهنگی

ﺮانﯾا گ � ﻓﺮﻫﻨ ، آﻧﻬﺎ ﮐﻪ در وﻃﻦ ﻧ � وﻃﻦ � ﺴتﻨﺪ | خ � ﻣﺎﻫ ﻏﻼﻣﺤﺴ ن ی ن ﭘﻮر ۱۳۱ ب ی � ﻋﻤ » ﺎ �� ﺛ « ت ﻓﺮو رﻓﺘﻪ و بﺎ ﻧبﺎی گ � ﮐﻪ درکﻤﺎ و زﻧﺪ ﺗ ﻪ از ﻓﺮﻫﻨﮓ � ﻐﺬ �� ت ﻧﻔ ﺎن بﻪ ﺳﺨی � ف ی ﮐﺸﻮر ﻣ ﮐﺸﻨﺪ . � ﺲ � ﺎن بﻪ پﺎر � ﺟﻼل آر رود ﺗﺎ رﻣﺎن بﻪ کﻤﺎ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﻣﺮاﻗبﺖﮐﻨﺪ و � ا � ﺎ ﮐﻪ در �� ت ﺧﻮاﻫﺮش ﺛ � از دﺧ ﺖ � در ﻃﻮل رﻣﺎن بﺎ ﺷﺨﺼ � ت ﻣﻮاﺟﻪ ﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎوی ﻢ. �� ﺷ � ﻢ � ﺖ ﻣﺘﻀﺎد اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ را ﺗﺮﺳ � ح دو ﻣﻮﻗﻌ � ﻓﺼﯿﺢ بﺎ ﻃ ﮐﻨﺪ. ﮏ � از ﺳﻮ ﺟﺎدە آبﺎدان ﮐﻪ �� ت وﺷ � ی ﭘ » ﺮ اﻧﺒﻮە دود و ﻧﺨﻞ ﺳﻮﺧﺘﻪ بﻪ � ز ﮐﻪ بﻪ ﺧﻮاب ﻣﺮگ رﻓﺘﻪ � ﺸگﺎە ﻣﺜﻞ ﻏﻮ � ﺧﻮاب ابﺪی ﻣﺮگ رﻓﺘﻪ و پﺎﻻ بﺎﺷﺪ از ﺗﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ اش دود بﻠﻨﺪ اﺳﺖ. ﺟﺎدە ﺎبﺎن � و ﺧ �� ت وﺷ � ی ﭘ ﻫﺎی ﻢ ﻫﻢ اﻧگﺎر بﻪ ﺧﻮاب ﻣﺮگ رﻓﺘﻪ �� ﭘﯿﭻ در ﭘﯿﭻ ﺑ اﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺗﻘ � ﺗﻤﺎﻣﺎ � بﺎ �� ت وﮐ � ﻣ ﻪ اﻧﺪ. اﻏﻠﺐ بﺎ اﺛﺎث و دزد ب د زدە بﻪ آﻧ � ﻫﺎ وﮐﻔﺘﺎرﻫﺎی ﺟﻨﮓ دﺳﺘ ﻬﺎ. دﯾﻮارﻫﺎ و ﺳﻘﻒ ﻫﺎ اﯾﻨﺠﺎ و آﻧﺠﺎ ﺧﻤپﺎرە و ﺗﻮپ ﺧﻮردە . ﭼﻤﻦ ﻫﺎ بﻠﻨﺪ و ﺪە، درﺧﺖ � ﺧﺸﮑ ﺶ دﺷﻤﻦ اﻓﺘﺎدە و � ت در اﺛﺮ آ ﺮ درﺧی � ﻫﺎ ﺷﮑﺴﺘﻪ، ا ﻧﺒﻮدە، ﮐﻪ زﺣﻤﺖ بﻠﻨﺪﮐﺮدن آن را بﻪ ﺧﻮد بﺪﻫﺪ. � ﺎبﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﮐ � ﺧ ت ﺳ ﻪ ﮓ ﺣی �� ﻫﺎ وﮔ اﻧﺪ ﻫﺎ رﻓﺘﻪ « ش ح روزگﺎر � ﮕﺮ � و ازﺳﻮی د » � ﻧﺎدر پﺎر ﭘﻮر « ﺴﻨﺪە �� بﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﺎد ﻧ ب ﺪی ی � ی ﺗبﻌ ﮐﻪ دور از وﻃﻦ � ﻏ ﺟﻨﮓ زدە در کﺎﻓﻪ � � ﺎ � ی ﻣﺠﻠﻞ ﻣﺎﻧﮑﺴﯿﻮن ﮐﻨ ﻧﻮﺷﺪ و » بﺎ اﻓک ﺎر ب ﺪە ﻣﻨﺤﻂ و ی � ﭘﻮﺳ ارزﺷﺶ بﻪ ارگﺎﺳﻢ « � رﺳﺪ . ی ﻞ ﻓﺼﯿﺢ در ﺟﺎی � اﺳﻤﺎﻋ � ﺪ �� ﺗﺄ ﮐﻨﺪ » : ﺪ در اﯾﺮان بﺎﺷﺪ و � آدم بﺎ ﺴﺪ، ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮی کﺎﻓﻪ �� ﺑﻨ ﺑنﺸیﻨ � ی ذاﻟ � ﺲ و ﻟﻨﺪن و ﻏ � ﻫﺎی پﺎر ﺪ و � ب کﺎ و ی �� ﺷﻌﺮ و آە و ﻧﺎﻟﻪ از رادﯾﻮی اﻣ ب ی ﺸﻨﻮد. � � « ﻫﻤﺎن اﻣﺮی ﮐ ﻪ ﺴﻨﺪە �� ﺪﯾﻦ آﻏﺪاﺷﻠﻮ، ﻧﻘﺎش و ﻧ � آ ن ﻫﻢ بﻪ آن ی اﯾﺮای اﺷﺎرە ﮐﺮدە ، ﮐﻪ » چ � ﮐﺮدە ﮐ � ﺎل � ﻫﺎ ﺧ � ــــﺦ � ﻦ ﺗﺎر �� ﮕ � ﺎ ﺟﺎ � ﮐﻨﻨﺪﮐﻪ ﺟﻐﺮاﻓ ﺷ ی � ﻮد و بﺎ ﺗﻐﯿ ت س � ف و دور از دﺳ � بﻪ آن ﻣﻌﻨﺎ و ﻣﻔﻬﻮم ﻣﺨ � ت � ف ، ﻣﺠﺎل دﺳ ی زﻣن � ﻣﺎﻧﺪە ی درون ﻓﺮاﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ .« ﺎﻧﺎﻧﻪ �� ی ی ﻫﻢ ﻧگﺎە ﻣﻬ � ﻫﻮﺷﻨﮓ گﻠﺸ � ﺎت آوارگﺎن در ﺗبﻌ � ای بﻪ ادﺑ ﺪ ﻧﺪاﺷﺖ. او داﺳﺘﺎن ﻫﺎی ﻣﻬﺎﺟﺮت را » ﻧﺎﻟﻪ ﭼﺲ ﻫﺎی « ﺴﻨﺪگﺎن �� ﻧ