ایران فرهنگی

گ � اﯾﺮان ﻓﺮﻫﻨ ١٤٨ ن ﺎتکﺎﻧﻮی � آن در ادﺑ گ � ﺪ � ﭘﻮﺷ ﺎرە � دو � ی ﺪای � و ﺗﺎ ﭘ � پﺎر ی آن ﻫﻤﺰﻣﺎن بﺎ ﺎن � ﺑن ــــﺦ � ت از ﺗﺎر � ، اﻓ � ﺎن ﻓﺎر � ت ﻣﺪرن در ز ﮔﺬاری اﯾﺮان ﻫﻤﭽﻮن ﻣﻠﯿی � ﺧﻮد اﯾﺮان در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺎ ﮔﺸﻮدە � ، ﮕﺮ � ﺷﻮد. از ﺳﻮی د ﻢ ﮐﻪ ﻧﺎم � داﻧ ﺴتﻨﺪ. ﻫﺮ واژە � ﺎن ﻧ � ت در ﻗﺎﻣﻮس ز ﺎن ﻓﻘﻂ ﻟﻐی � ی ﻫﻤﭽﻮن ﻣﯿﻬﻦ در ز ﻫﺎی ﮏ اﺳﺘﻌﺎ � ﻦ ﮔﻮﻧﻪ � ای از در اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎی اﺳﺘﻌﺎری واژە � رە اﺳﺖ. بﺎ ﺗﺄﻣ در � ف در ت ﺴن � ف ز ﺴﺘی � ﺴﺖ. ﻧﻪ ﻫﺮ ز � ﺴﺘگﺎە ﻧ � ﮏ ز � ﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﻬﻦ ﻓﻘﻂ � ﺎﺑ � � ت � ﺸ � ﻣﯿﻬﻦ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ را ﺑ ﻢ. � ﺷکﺎﻓ ﺑﺮای ﺟﺴﺖ وﺟﻮ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ی واژە ی ﻣﯿﻬﻦ، ﺟﺴﺘﺎر زﻧﺪە ﻢ � ﺎد اﺑﺮاﻫ � ﭘﻮرداوود ) ۱۲۶۴ ـ ۱۳۴۷ ( ﺶ ﺑ � ﻫﻨﻮز ﺑﺮای ﻣﺎ راﻫﮕﺸﺎ و ﺳﺘﺎ ن اﺳﺖ ی � ﺮاﻧﮕ . ن ی ﺎﻣﺪە، اﻣﺎ ﭘﻮرداوود آن را ﭼﻨن � ن آن ﻧ ت ــــﺦ ﻧگﺎرش اﯾﻦ ﺟﺴﺘﺎر در ﻣن � ﺗﺎر ﮐﻨﺪ: � آﻏﺎز » ﺶ ﻓﺮﻫﻨﮕﺴﺘﺎن اﯾﺮان واژە � در ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘ ﻣﯿﻬﻦ را بﻪ ﺟﺎی � ی ﻓﺎر واژە ــــﺦ بﻪ بﻌﺪ در ﻧﻮﺷﺘﻪ � ﺪ. از آن ﺗﺎر �� ی ﺗﺎزی وﻃﻦ ﺑﺮﮔ ﻫﺎ ﻣﯿﻬﻦ بﻪ کﺎر � ﺎن � ز � رود. اﻣﺎ ﻫﻨﻮز وﻃﻦ ﻫﺎﺳﺖ. « � ی اﯾﻦ واژە ﺪای � ﻢﮐﻪ ﭘ � ﺑیﻨ ی ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪە بﺎ ﺷکﻞ ی ی اﯾﺮان بﻪ ﻋﻨﻮان � ﮔ ﺎن � ﮏ واژە در ز � ﺸﻨﻬﺎد اﻣﺎ ﺟﻌﻞ � ت ﻣﺪرن ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﻮدە اﺳﺖ. اﯾﻦ ﭘ ﻣﻠﯿی � ﺻﻔﻮی در ﻫﻨﺪ، و ﻧ � ی ی ﻋ � ﺎن دﺳﺎﺗ � ع واژ � ﻧﺒﻮد، از ﻧ ﺗﻮان آن را از ﺎت � بﻼﻏ » ت دوﻟﺖ ـ ﻣﻠی « ﺎد � ن �� ن ﻧ ی اﻣﻮی � ﮏ ﮐﺸﻮر ﭘ � ﻧﻮﺧﺎﺳﺘﻪ در ﺴﺖ. واژە � دا ی ﻣﯿﻬﻦ درﻃﻮل ﻗﺮن ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻮد � ﺎن ﻓﺎر � ﺴﺘﻮی ز � ﻫﺎ در و بﻪ ﮔﻔﺘﻪ � ، ن ﭼﻨﺪ ﻫﺰارﺳﺎﻟﻪ داﺷﺖ. بﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﺸﻪ و ﺑُی � ی ﭘﻮرداوود ر ت ﺑﻮد ﺸﻨﻬﺎد ﻓﺮﻫﻨﮕﺴﺘﺎن ﺣﺮﮐی � ﺗﻮان بﺎ ﭘﻮرداوود ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮد وﮔﻔﺖﮐﻪ ﭘ در ﺟﻬﺖ » ﺪن � ی و بﺨﺸ � ﻧ « ﺖ ﻓﺮاﻣﻮش � ف ﮐﻪ ﻣﻮﺟﻮد ﺖ اﯾﺮای � بﻪ ﻣﻠ ﺷﺪە ی ﺧﻮ ﺸﻨﻬﺎد � ﻤﻦ ﭘ � ﺎد آورد. ﻣﺎ اﻣﺮوز بﻪ � ﮕﺮ بﻪ � د را بﺎر د » ﻓﺮﻫﻨ ﮕﺴﺘﺎن اول « واژە � ی ﻣﯿﻬﻦ را بﻪ کﺎر ود � ﺎن ﻧﻮﺷﺘﺎر. در � ت در ز � ﺸ � ﻢ و ﺑ �� ﺑ ودی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻼف � اﯾﺮان اﺳﺖ و اﯾﻦ � ﻣﺎ ﻣﯿﻬﻦ ﻫﻤﺎن ﺧﺎ � ﻣ ب ﺗﺼﻮر ی � ﮏ دوران ﭘﻬﻠﻮی اول ﻧﺒﻮدە و اﻧﺪ � ﺪﺋﻮﻟﻮژ � ﺎت ا � ب ان، از بﻼﻏ � ﺧ