ایران فرهنگی

گ � درﻧ ی در واژە » ﻬﻦﯿﻣ | « رﺿﺎ خ � ﻓﺎل ﻓ ۱٤۹ ﺲ � ﺪ ﺧﻔﺖ � از ﺗبﻌ ودە � بﺎر رﺿﺎ ﺷﺎە ﭘﻬﻠﻮی و در دوران اﺷﻐﺎل اﯾﺮان ض ، ت ارای � و آﻫﻨﮓ آن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪە اﺳﺖ. در ﻫﻤﺎن دوران رﺿﺎ ﺷﺎە، ﺗ ﺎن ﻏﻢ � ﻣﺘﻔﮑﺮ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﭼﭗﮐﻪ داﺳﺘﺎن پﺎ � او را ﻫﻤﻪ گ � ن زﻧﺪ ی � اﻧﮕ ﻢ، � داﻧ ﻦ واژە اﺳﺘﻘبﺎل ﮐﺮدە ﺑﻮد و آن را در ﺗﻘﺎبﻞ بﺎ � از » ﺴﻢ � ﺷﻮوﻧ « د ﺐ � ر ﺗﺮﮐ » ﻣﯿﻬﻦ ت ﭘﺮﺳی « � ﻒ �� ف ﺗﻌ ی ﭼﻨن ﮐﻨﺪ: » ﺴﻢ � ﻨ � ﺷﻮو � را ﻧ ﺗﻮان ﻣﯿﻬﻦ ت ﭘﺮﺳی ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮد. ﻣﯿﻬﻦ ت ﻣﺎدی بﺎ ﭘﺮﺳی ﮐﻪ از � ﮋە ... ﻋبﺎرت از اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮد � ﻂ ﻣﻌﻠﻮم و در ﻣﻮارد و � ش ا � ض ی ﺧﻮد را ﺗﺄﻣن گ � ﺎت زﻧﺪ � ض ور � ض ی زﻣن � ﮏ � ض و آب و آﻓﺘﺎب و ﻣﻌﺪن ی زﻣن � ن ﻋ ی زﻣن � ﮐﻨﻨﺪ و در آن ﺟﺎی دارﻧﺪ، بﺪان ﻼﻗﻪ ی ﻣﺎدی دارﻧﺪ. « ﻧﻪ واژە ی ﻣﯿﻬﻦ ﺑﺮﺳﺎﺧﺘﻪ ای ﻣﻦ در آوردی در دوران رﺿﺎ ﺷﺎە ﭘﻬﻠﻮی ﺑﻮد و ﻧﻪ واژە ی » اﯾﺮان « ن ی ﮐﻪ در ﻣﺮاودات ﺑن بﻪ ﺟﺎی � اﻟﻤﻠ » ﺎ � ﭘﺮﺷ « ﺸﺎﻧﺪە � ﺷﺪ. اﻣﺮوز ﻣﺎ واژە � بﻪ کﺎر � ﺎن ﻓﺎر � ی ﻣﯿﻬﻦ را در ز ﻢ و از اﺗﻔﺎق اﯾﻦ واژە � ی ﮔ ﺎن ﻓﺎرغ از ﻣﻘﻮﻟﻪ � در ز ی � ﺖِ ﻓﺎر � ﺟنﺴ » ﻣﺆﻧﺚ « اﺳﺖ ﻫﻤﭽﻮن واژە ﺪ، ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻮد واژە � ی ﺧﻮرﺷ ت آﺷکﺎر بﻪ اﯾﻦ ی اﯾﺮان ﮐﻪ بﺎ ﺟنﺴﯿی ﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ: � راە � ف ﺷﻌﺮ ﻣﻌﺎ ت بﺎ از ﻣن � ﺳﻄﺮﻫﺎی ز بﺎ � ف ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻢ ز ﺴﺖﮔﺮﻓﺘﻢ دق ﮐﻪ ﻧﺪای � ف ﮐﻪ ﭼ دقﮐﻪ ﻧﺪای ﺣﺎل ﺗﻤﺎﻣَﻢ از آن ﺗﻮ بﺎدا ﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺪارم ﺧﺎﻧﻪ در اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﺎﻧﻪ در آن ﺟ ﺎ � دَﻫَﻤَﺖ � ﺎریﮐﻪ � َ ﮐﻪ ﻧﺪارم ﮐﻪ ﻃﺸﺖ ﺑ � بﺎ! � بﺎ ﺗﻮام اﯾﺮاﻧﻪ ﺧﺎﻧﻢ ز ض ـ رﺿﺎ ﺑﺮاﻫی ﻗﺮن � اﻣﺎ اﯾﻦ واژە در ﻫﺎ ﮔﺴﺴﺖ ــــﺦ اﯾﺮان و دوران � ﻫﺎی ﺧﻮﻧبﺎر در ﺗﺎر ﺲ واژە � ﺎن بﻪ دﻧبﺎل ﻫﺮﮔﺴﺴﺖ در � ﺴ � ﻫﺎی ی وﻃﻦ رخ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدە ﺎرە � ﺑﻮد. ﭘﻮرداوود در ی اﯾﻦ رخ ش واژە � ﭘﻮ ی ﺎن � ز �� ﻣﯿﻬﻦ ﺗﻮﺿ ﮏ � ﺷﻨﺎﺳ � ب بﻪ دﺳﺖ ﻧ ﺎ ادی � ﺎرە � ﺎن اوﺳﺖ ﮐﻪ در � دﻫﺪ اﻣﺎ از ز ﺴﺎﻣﺪ اﻧﺪک � ی واژە � دری � ف بﻪ ﻓﺎر �� ب و ﺗﺎر ی ﻣﯿﻬﻦ در ﻣﺘﻮن ادی ﻢ، از ﺟﻤﻠﻪ � ﺧﻮاﻧ