ایران فرهنگی

گ � اﯾﺮان ﻓﺮﻫﻨ ١٥٠ درﮔﺮﺷﺎﺳﭗ ﻧﺎﻣﻪ ی اﺳﺪی و اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ واژە ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻬﺎر بﺎر در ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ آﻣﺪە اﺳﺖ، ﺑﺮای ﻧﻤﻮﻧﻪ: ﺮ دورم از ﻣﯿﻬﻦ � ا ﺶ �� و ﺟﺎی ﺧ ﺶ � ﺎر اﯾﺰد بﻪ ﻫﺮکﺎر ﺑ � ﻣﺮا ﺎدآوری اﺳﺖﮐﻪ واژە � درﺧﻮر ی بﻪ وام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪە ی » وﻃﻦ « در اﺻﻞ ی واژە وﺳﻌﺖ ﻣﻌﻨﺎی ی ﻣﯿﻬﻦ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ. در ﻣﺘﻮن بﻪ اﺻﻄﻼح » ﻋﺎرﻓﺎﻧﻪ « ف و اﻧکﺎرﺷﺪە، � ﺮﭼﻪ وﻃﻦ بﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻣﯿﻬﻦ ﻧ � ف ا ی � ﺎﻧﻪ ﻧ � ﺎ ﺻﻮﻓ � ف ی را ی � ﺎ اﻧکﺎروﺟﻮد ﭼ � ف � اﻣﺎ اﯾﻦ ﻧ � اﺛبﺎت ت داﺷﺖ و ﻧﮕﺮش ﮐﺮدﮐﻪ ﻫﺴی ﺸﺎﻧﺪ. � ف ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺟﺎی آن ﺠﺎی آرﻣﺎی � ﺎﻧﻪ ﺑﺮ آن ﺑﻮدﮐﻪ ﻧﺎ � ﺻﻮﻓ درﮐﻬﻦ ﻦ واژە �� ﺗ ﻧﺎﻣﻪ ، از � ﻫﺎی ﻓﺎر ﻟﻐﺖ ﻓُﺮس اﺳﺪی ﺗﺎ ﻗﺎﻣﻮس ﻫﺎی ﻟﻐﺖ ﻣﺘﺄﺧﺮ، » ﻣﯿﻬﻦ « ﻒ ﺷﺪە اﺳﺖ. اﻣﺎ �� ، ﺧﺎﻧﻤﺎن، وﻃﻦ، زادﺑﻮم ﺗﻌ ﮏ واژە در � ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﺷﺎرە ﺷﺪ، ﻣﯿﻬﻦ ﻓﻘﻂ ﺴﺖ. ﻣﯿﻬﻦ � ﻗﺎﻣﻮس ﻟﻐﺖ ﻧ اﺳﺘﻌﺎرە ای از » ﺧﺎﻧﻪ « ﮕﺮ ﻓﻘﻂ � اﺳﺖ. ﻣﯿﻬﻦ در اﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮم اﺳﺘﻌﺎری د ﺴﺖ. اﺳﺘﻌﺎرە � ﺎ ﻧ � ﮏ ﺟﻐﺮاﻓ � ﻣﻠﻤﻮس اﺳﺖ بﺎ ﮐﻮە گ � ﮏ ﺗﻨﺎﻧ � ای از ﻫﺎ و ﺎبﺎن � ن ارﻫﺎ و ﺑ ت � رودﻫﺎ وﮐﺸ ﻫﺎ … ﺧﺎﻃﺮە � ی وزە و ﺧﺎ � ای اﺳﺖ از ﻓ … ﺸﻪ � ﻣﺮوری در ر ﺴﺎﻣﺪ بﺎﻻ � ﺖ ﭘﻮرداوود و � ی واژە بﻪ روا ﺎت � ی آن در ادﺑ � ﮏ � ﺎﻓﺖ اﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮم اﺳﺘﻌﺎری ﻧﺰد � ی ﻣﺎ را بﻪ در اوﺳﺘﺎی ﮐﻨﺪ. ﻣﯿﻬﻦ، بﻪ ﮔﻔﺘﻪ ی ﭘﻮرداوود، واژە ب ی ی ن در اوﺳﺘﺎ ﻧﺒﻮد. واژە ﺸﺎی � ﻧﺎم و ی ﻣﯿﻬﻦ ﺎﻓﺘﻪ � ﺻﻮرت ﺗﺤﻮل ی واژە ن � ی ﻣﺌن maethana- maethenia در ﺸﻪ � ی اﺳﺖ از ر اوﺳﺘﺎی ﺪن �� ف ( ﮔ ی ﻓﻌﻞ ﻣﺌﺖ بﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺟﺎی )ﺳﮑئ و ﺪ ﻣﺎ را بﻪ اﯾﻦ اﺷتبﺎە ﺑیﻨﺪازد � بﺎﺳﺘﺎن ﻧبﺎ � ﺎب اﯾﻦ واژە در ﻓﺎر � ﻣﺎﻧﺪن. ﻏ ﺧﻮد � ش ﻫﯿﭻ ﺗﺼﻮری از ﻣﯿﻬﻦ ﺧﺎﺳﺘگﺎ � ﻫﺨﺎﻣن � ﺎن ﻋ � ﮐﻪ اﯾﺮاﻧ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻞ اﯾﻦ � ی دﻟ ﺎت اوﺳﺘﺎی � ﺴﺖ ﺟﺎی ﺟﺎی ﻣﯿﻬﻦ در ادﺑ � اﻧﺪ. کﺎر ﻢ ﮐﻪ بﻪ ﮔﻔﺘﻪ � ﺎد آر � ﻣﺪﻋﺎﺳﺖ و بﻪ ی ﭘﻮرداوود کﻤﺒﻮد ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎی ﻓُﺮس ﻫﺨﺎﻣن � ب ان � ی ﺟ ﺎت اوﺳﺘﺎی � ادﺑ گ � ت د � ش را ﮔﺴ � ﮐﻨﺪ و بﺎز بﻪ ﮔﻔﺘﻪ ی او