ایران فرهنگی

گ � درﻧ ی در واژە » ﻬﻦﯿﻣ | « رﺿﺎ خ � ﻓﺎل ﻓ ۱٥۱ ﺗﻔﺎوت � ﺎن بﺎ اﻧﺪ � ﮏ ز � ی ﻫﺮ دو ش و ﻓُﺮس اوﺳﺘﺎی � ﻓُﺮس ﻫﺨﺎﻣن ﻟﻬﺠﻪ اﻧﺪ. � ی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﻬﻦ ﻣﻌﻨﺎی اﺳﺘﻌﺎری ﺧﻮد را آﺷکﺎر ﺎت اوﺳﺘﺎی � در ادﺑ ﺲ ﻓﺮاخ � ی ﮐﻨﺪ: ﺟﺎی ﺗﺮ از ﺧﺎﻧﻪ بﺎ روﺳﺘﺎﻫﺎ و ﭼﺮاﺧﻮرﻫﺎ و آبﺨﻮرﻫﺎ … ﺎ اﻣ :� ﺎ � ﺠﺎی ﺧ � ﮏ ﻧﺎ � ﻧﻪ » ب ز � ﺮ اﻟ � از ﺑﺮای او )ﻣﻬﺮ( دادار اﻫﻮرﻣﺰدا ﻣﯿﻬﻦ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺮ ز … درﺧﺸﺎن . ش ﭘﺮﮔﺰﻧﺪ، � د ﻧﻪ ﮔﺮم، ﻧﻪ ﻧﺎﺧﻮ � ، ﻧﻪ بﺎد گ � ی � آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺷﺐ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺗ ﺪ �� ش دﯾﻮ آﻓ �� ﻧﻪ آﻻ …« ﺖ اﺳﻄﻮرە � ﺮ ذﻫﻨ � ﺴﺖﮐﻪ ا � وﺷﮕﻔﺖ ﻧ ن ﻣﯿﻬﻦ ﺧﻮد را در آن ﭘﺮداز اﯾﺮای روزگﺎرکﻞ ﺟﻬﺎن ﺑیﻨگﺎرد: » � ﻣﻬﺮ را ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪە � ن در ﺟﻬﺎن ﺧﺎ ی ﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﻬنﺶ بﻪ ﭘﻬﻨﺎی زﻣن � ﺳﺘﺎ ب ن ( ﺑﺰرگ، ی )ﻣﯿﻬی آز، درﺧﺸﺎن …« � ﮏ اﺳﻄﻮرە � ی ﻣﯿﻬﻦ ﺻﻮرت ﺎت اوﺳﺘﺎی � ﺗﻮان ﻓﺮاﺗﺮرﻓﺖ وﮔﻔﺖ در ادﺑ � را بﻪ ﺧﻮد � ﺶ � ی د و ﺳﺘﺎ � ﮔ ﺷﻮد. ﻫﺮ اﺳﻄﻮرە ﮏ � ن در اﺻﻞ ی � ای ﻧ اﺳﺘﻌﺎرە )بﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻋﺎم( اﺳﺖ. ﻣﯿ ی ﺑﺮای آﺳﻮدە ﻬﻦ در اﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﺟﺎی ی ﻦ روﺳﺖ ﮐﻪ بﺎ ﻣﯿﻬﻦ اﻫﻮرای � ﺸﻪ اﺳﺖ و از � ﻣﺮدن و ﻏﻨﻮدن ﺑﺮای ﻫﻤ � ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ �� ن ی ﺴن � ن ل وا ن � ﻣ � ( ﺎن � )ﻣﯿﻬﻦ پﺎ ﺷﻮد. از آن ﻣﻬﻢ ﺗﺮ، ﻣﯿﻬﻦ ی ﺑﺮای ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮدن اﺳﺖ. اﺳﻄﻮرە بﺪﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﺟﺎی ن ی ی آرش از ﻫﻤن � ﻣﻌﻨﺎﺳﺖﮐﻪ بﺎ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﺪ. آرش ﺑﺮای ﺗﻌﯿ �� ﮔ � ن ﻣﺮز ﻣﯿﻬﻦ ﺟﺎن ﺑﺮ ی ن ب ز رﻫﺎ ﺷﺪ، ازﮐﻮە � ی یﮔﺬاﺷﺖﮐﻪ از ﻓﺮاز اﻟ � ﭘﺮﺗﺎب ﺗ ﻫﺎ و رودﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ی ﺑﺮﮐﻨﺎرە و ﺟﺎی ُﻦ در � ﻦ ﮔﺮدو �� ف ﻓﺮود آﻣﺪ؛ بﻠﻨﺪﺗ ُی � ی ورارودان ﺑﺮﮔﺮدو ﺟﻬﺎن. در ﺳﺪە ﺴﺎﻣﺪی اﻧﺪک در � ﻼی ﻋﺮب ﺑﺮ اﯾﺮان درﮐﻨﺎر � ﺲ از اﺳت � ﻫﺎی ن ، واژە ادبکﺎﻧﻮی ن ی ی ﻣﯿﻬﻦ اﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨن بﻪ ﺻﻮرت ﻧﺎم ﺟﺎی ﻫﺎ وﺷﻬﺮک ﻫﺎ ً بﻪ ﺻﻮرت ﻧﺎم ﻣﯿﻬﻨﻪ زادگﺎە � ت ﺧﻮد اداﻣﻪ داد، از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺜ بﻪ ﻫﺴی ﺴﺘﻪ در ﺳﺪە � ﺪ ﻋﺎرف )ز � اﺑﻮﺳﻌ ش ح � ی ﭘﻨﺠﻢ ﻫﺠﺮی( ﮐﻪ ﺣﺪود اﻟﻌﺎﻟﻢ