ایران فرهنگی

گ � اﯾﺮان ﻓﺮﻫﻨ ٢٣٠ ﻫﺴتﻨﺪ. ١ اﯾﻦ ﻧﺼﻮص در ﻗﻠﻤﺮو ﻋﻠﻢ بﻼﻏﺖ ﺑﻨﺪی ﻃبﻘﻪ � . ﺷﺪﻧﺪ ﺶﭘ � از ﺑﺮآﻣﺪن ﻣﻔﻬﻮم اﻣﺮوزی ﺎت، � ادﺑ » ادب « ای ﺷﺎﺧﻪ � � بﻼ و بﻪ یﻣﻌﻨﺎ ﻋﻠﻢ ﻧﻮﺷﺘﺎر و ﮔﻔﺘﺎر ﺑﻮد؛ ﻋﻠ � ﮐﻪ ﻗﻮاﻋﺪ درﺳﺖ ﺳﺨﻦ ف ت ﮔﻔن و ن ت ﻧﻮﺷن را � . آﻣﻮزد ﻃﺒﻖ بﺎور ﺎن � ﺸیﻨ � ﭘ اﯾﻦ ﻗﻮاﻋﺪ در ذات ﺎن � ز و یﻗﻮّە ﻧ ﺎﻃﻘﻪ ی ﺴﺎن � ا ﻣﻨﻄﻮی اﺳﺖ و � ﺗﻮان بﺎ اﺳﺘﺨﺮاج و دﺳﺘﻪ ﺑﻨﺪی اﯾﻦ اﺻﻮل و ﻗﻮاﻋﺪ ﻫﺎ آن را ﻢ � ﺗﻌﻠ داد. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، ﺗﺎ ﺣﺪود ﻞ � اوا ﻗﺮن ﻧﻮزدﻫﻢ، ق ﺗ � ﻠ ﺟﺎری اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺛﺮ ﺪە � ا آل ﮔﻔﺘﺎر ﺎ � ﻧﻮﺷﺘﺎری اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺪ ﻗﻮاﻋ و ی ﺎرﻫﺎی � ﻣﻌ ﺳﺎﻣﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ در ﻌﺖِ � ﻃﺒ ﺎن � ز و ﺰە �� ﻏ و �� یﺤﻪ ﻗ � ت ذای � ن ﺎی � ز ش �� ﻧﻬﻔﺘﻪ اﻧﺪ. بﻪ ﻋبﺎرت ﮕﺮ، � د ن ت ﻣن ﺪە � ا آل بﺎ ی وی � ﭘ از ﻫﻨﺠﺎرﻫﺎ و � اﺻﻮ �� ﻃﺒ بﻪ » ﺪ � ﺗﻘﻠ « (mimesis) از ﻌﺖ � ﻃﺒ ﻧﺎﺋﻞ � ؛ ﺷﻮد اﻣﺮی ﮐﻪ کﻤﺎل ن ی � ﻫ و ن روﺣﺎی بﺎ آن ﻒ �� ﺗﻌ � . ﺷﺪ ﺖِ � ّﺎر � ﻣﻌ ﮏ � ن ت ﻣن در � ﻋ ﻢ � ﻗﺪ بﻪ ﻣﻌﻨﺎی ّﺖ � ﺻﻼﺣ آن ﺑﺮای ﺪﺷﺪن � ﺗﻘﻠ و ﻣﺸﻖ � ف ت ﮔﺮﻓن ﺑﻮد. ﭼﻪ آن ع � ﻣﻮﺿ ﻢ � ﺗﻌﻠ و ﻢ � ﺗﻌﻠ ﻗﺮار � ﮔﺮﻓﺖ ی � ی � ﭼ از ﺟنﺲ آداب و دﺳﺘﻮر ی ی � دﺑ ﺑﻮد و بﻪ ﺴﻨﺪە �� ﻧ و ﻨﺪە �� ﮔ رﺧﺼﺖ ّ � ﺗﺨ از ﻦ � ﻣﻮاز و ی ی � ﻣﻌﺎﯾ را � ﻧ داد ﮐﻪ بﻪ ﺖدﺳ ﻨﺪگﺎن ﻤﺎﯾ ﻧ ﺳنّﺖ و اﺳﺘﺎدان وی ﻣﻬﺮ ﺪ � ﺗﺄﯾ و ﺐ �� ﺗﺼ اﻧﺪ. ﺧﻮردە » ﺳﺎبﻘﻪ « ی ﺮدِ � کﺎر ﻫﺮ ی � ﺗﻌﺒ و ﺳﺎﺧﺖ ن ﺎی � ز در ﺳنﺖ، ﺣﺠﺖ ﻣﻮ � ﺟ ﺑﺮای درﺳﺖ ن ت ﺴن � دا آن بﻪ ﺷﻤﺎر � . رﻓﺖ ﻣنﺸﺄ و ﺖ � ﻣﺎﻫ ابﺪاع ﻪب ﻣﻌﻨﺎی اﻣﺮوزی آن درک � ﻧ ﺷﺪ و � ض ورﺗﺎ � ﻪ � یﻣﺎ ﻓﻀﻞ و ﻠﺖ � ﻓﻀ ﻠﻤﺪاد ﻗ � ﻧ ﺷﺪ. ﺳنّﺖ را ن گﺎەِ ﮔﺮای ﻣﻄﻠﻖ ﻫﻨﺠﺎرﻫﺎ و بﺪﻋﺖ را ﺑﺮﻫﺎن و ایﺎﻧﻪ ﺑﻬ ﺴﻨﺪە � ﺑﺮای ﻃﺮد ﻣﺒﺘﺪﻋﺎن � در ﺎﻓﺘﻨﺪ. � ﺷﻮرش ﺑﺮ ﻗﻮاﻋﺪ ﻌﺖ � ﻃﺒ 1. Dictionnaire historique de la langue française , vol. I, p. 1261